ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 3 #นิยายวาย

นั่นสินะ ในสายตาอีกฝ่าย เขาคงเป็นปีศาจร้ายเลือดเย็นที่ฆ่าได้แม้แต่ทารกตัวเล็กๆ หากความจริงก็คงไม่ต่างจากนั้นนัก ตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายสอบสวนพิเศษมิได้มาจากความสามารถและมันสมองเพียงอย่างเดียว ยศบนบ่าแลกมาด้วยเลือดเนื้อของผู้ต้องสงสัย หลายครั้งที่เป็นน้ำตาของผู้บริสุทธิ์

ชายหนุ่มก้มลงมองมือของตน

มือคู่นี้เปื้อนเลือดของผู้คนมาไม่รู้เท่าไร…และมันก็เพิ่งจะทำลายของล้ำค่าอย่างหนึ่ง

ร่างสูงยืดตัวขึ้นนั่งตัวตรง เปิดลิ้นชักบนสุดของโต๊ะทำงานเพื่อหยิบถุงมือหนังสีดำคู่ใหม่มาใส่แทนคู่เก่าที่ถอดทิ้งไว้ในตึกหลังนั้น กล่องไม้เล็กๆ ที่มุมลิ้นชักทำให้ชะงักไปนิดหนึ่ง ชายหนุ่มนิ่งคิดอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะเลื่อนมือไปเปิดฝากล่องออก และหยิบสิ่งที่อยู่ภายในออกมา

แก้วเจียระไนทรงหยดน้ำในมือสะท้อนแสงแดดที่ส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างเป็นประกายระยิบระยับ แก้วใสเนื้อดีที่ถูกเป่าจนบาง ก่อนนำไปเจียระไนให้เกิดเหลี่ยมมุมละเอียดยิบด้วยฝีมือประณีต ล้ำค่าราวกับอัญมณี

ประกายงดงามยามสะท้อนแสงไฟเคยทำให้เด็กน้อยที่เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกถึงกับหลงใหลเฝ้ามองอยู่นานสองนาน

.

.

ร่างเล็กในชุดเสื้อสูทตัวจิ๋ว หวีผมเรียบ ยืนเกาะโต๊ะเข้ามุมตัวสูง เขย่งเท้าที่สวมถุงเท้ากับรองเท้าหนังสีดำครบถ้วนยืดตัวสุดแรงเพื่อให้มองเห็นแสงพร่างพราวนั้นชัดตา

แก้วทรงหยดน้ำเนื้อบางร้อยด้วยโซ่ทิ้งลงมาเป็นสาย ไล่จากขนาดเล็กเท่าปลายก้อยจนถึงขนาดใหญ่ คล้ายกับแชนเดอเลียบนเพดานห้องเต้นรำที่เขาเคยเห็นตอนตามผู้เป็นบิดาไปงานเลี้ยงที่สโมสร แต่ย่อส่วนจนเป็นโคมไฟประดับห้อง

เมื่อครู่เขาได้ยินท่านพ่อเอ่ยชมสิ่งนี้กับท่านอาว่างามมาก ท่านอาเล่าว่าคู่ค้าจากยุโรปส่งมาเป็นของกำนัล เป็นงานฝีมือจากเมืองมูราโน่ในประเทศอิตาลี ในเมืองจีนมีเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

ท่านพ่อเห็นเขาสนใจจ้องมองอยู่นานก็กำชับว่าห้ามแตะต้องเด็ดขาด เกรงว่าจะทำแตกหักเสียหาย แต่พอบิดากับผู้เป็นเจ้าของบ้านพากันเดินออกไปสูบบุหรี่ เด็กชายก็อดไม่ได้ที่จะขอลองสัมผัสแก้วบางใสนั่นดูสักครั้ง

ขณะที่ปลายนิ้วกำลังจะแตะหยดน้ำที่อยู่ต่ำสุด ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกดันเปิดออก

แกร๊ก!

“อ๊ะ! หวา!”

เด็กน้อยสะดุ้งโหยง เขารีบชักมือกลับเพราะกลัวจะถูกจับได้ หากปลายแขนเสื้อสูทกลับเกี่ยวตะขอร้อยห่วงแก้วเจียระไน เขาเผลอปล่อยมืออีกข้างที่เกาะโต๊ะไว้ ส่งผลให้ล้มหน้าหงาย ดึงโคมไฟที่เกี่ยวแขนเสื้ออยู่ให้ร่วงตามลงมากระแทกกับพื้นไม้ขัดมันเสียงดังสนั่น

เพล้ง!!!!

แก้วบางใสที่แตกกระจายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทำให้เด็กชายผวาเฮือก สัญญาณเตือนภัยในหัวดังลั่น

ทำของล้ำค่าราคาแพงของเจ้าบ้านเสียหายแบบนี้ เกรงว่าเมื่อกลับไปถึงจวนแม่ทัพ เขาต้องถูกท่านพ่อลงโทษอย่างหนักแน่ และหากรู้ถึงหูท่านปู่ล่ะก็…

เด็กชายกลืนน้ำลาย เหลือบมองคนที่เปิดประตูห้องเข้ามาเมื่อครู่

ร่างบอบบางที่สูงกว่าเขาอยู่ในชุดแบบตะวันตก ใบหน้าเรียวขาวที่มองกลับมานั้นตกใจไม่แพ้กัน แต่ที่ทำให้เด็กน้อยเผลอมองจ้องจนลืมความกลัวเมื่อครู่ คือดวงตากลมโตส่อแววหวานที่เบิกกว้างคู่นั้น

“คุณชายรองคะ! เมื่อกี้เสียงอะไรคะ!”