ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 5 #นิยายวาย

“การที่ทั้งเมิ่งอี้หรานและหยู้ฝูหายตัวไป แล้วรังนกกระจอกตัวน้อยๆ ของพวกคุณก็ถูกฝ่ายผมทำลายราบคาบ แต่คุณกลับยังอยู่ดีครบสามสิบสอง คุณคิดว่าสหายกบฏของคุณจะคิดอย่างไรกัน”

คนฟังหายใจสะดุด “นี่คุณจะป้ายสีผมว่าเป็นคนทรยศงั้นหรือ”

“ไม่จำเป็นต้องลำบากป้ายสีคุณหรอก คุณชาย แค่คุณเดินออกไปจากกรมทหารอย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน พวกกบฏนั่นย่อมต้องสงสัยอยู่แล้วว่าคุณอยู่ที่นี่ตั้งสองสามวัน ทำไมผมถึงไม่ทำอะไรคุณเลย”

“คุณทำ!”

ร่างโปร่งหลุดเสียงลอดไรฟันสวนขึ้นมา ภาพความทรงจำเลวร้ายที่เกิดขึ้นแล่นเข้ามาในสมอง ทั้งภาพ เสียง และสัมผัส เขารู้ดีว่าตนคงไม่สามารถลบฝันร้ายนี้ออกไปได้ตลอดชีวิต บางทีตายไปเสียเลยอย่างเมิ่งอี้หรานอาจจะดีกว่า

“ใช่ ผมทำ”

นายทหารหนุ่มยิ้มเยาะที่มุมปาก มือข้างหนึ่งละจากต้นแขนเรียวขึ้นมายึดคางของอีกฝ่าย กระซิบถามด้วยน้ำเสียงเสียดสี “แล้วคุณจะชี้แจงกับเหล่าสหายของคุณได้ไหมล่ะว่าถูกผมจับมา ‘ทรมาน’ อย่างไร คุณชายรอง คุณมีความกล้ามากพอจะพูดเรื่องนั้นออกไปรึเปล่า”

“คุณ! ที่คุณทำแบบนั้นเพราะคิดจะใช้เรื่องนี้ปิดปากผมงั้นเหรอ!”

มือเรียวกำแน่น แทบไม่รู้สึกถึงความเจ็บแสบของบาดแผลถลอกที่ถูกเล็บกดซ้ำ อีกฝ่ายพร่าเกียรติของเขาลงไปจนย่อยยับเพียงเพื่อจะใช้มันต่างห่วงโซ่ผูกคอ ไม่ให้เขากล้าเอ่ยถึงเรื่องนี้กับใคร

รอยวูบไหวปรากฏขึ้นแวบหนึ่งในดวงตาคม หากผู้เป็นเจ้าของกลับจงใจรับข้อกล่าวหา เขาหัวเราะเบาๆ

“วิธีนี้ง่ายที่สุด ซ้ำยังไม่ทิ้งร่องรอย ยกเว้นแต่…บางจุด”

ปลายนิ้วหัวแม่มือที่ยึดคางมนไว้เลื่อนขึ้นมาไล้ริมฝีปากล่างของอีกฝ่ายเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาแกล้งปรายตามองรอยจ้ำสีแดงจางตรงสาบเสื้อนอนด้วยสายตาจาบจ้วง จนคนถูกมองต้องกัดริมฝีปากพยายามเบี่ยงหน้าหนี หากมือแกร่งที่ยึดคางเขาไว้ไม่อนุญาต

เหวินอี้ก้มลงไปใกล้กับใบหน้าของอีกฝ่ายจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน กระซิบด้วยน้ำเสียงข่มขู่

“เห็นแก่สายสัมพันธ์เก่าแก่ของสกุลหยางและสกุลหลี่ และท่านพ่อของเราก็เคยเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ผมจะรักษาสายเลือดของท่านอาโดยไว้ชีวิตคุณ แต่ขอให้จำไว้ว่าต่อไปอย่าได้ยุ่งเกี่ยวกับกองกำลังกบฏอีก”

“ไม่!”

เฟยหมิงเลือกที่จะจ้องตากลับไปอย่างท้าทาย เขารู้ดีตั้งแต่เมื่อคืนก่อน ไม่ว่าอย่างไรพละกำลังของตนคงไม่สามารถต่อกรกับอีกฝ่ายได้ แต่คุณชายรองสกุลหลี่ก็ยังเลือกที่จะยืนหยัดอยู่บนอุดมการณ์ของตน

“ผมไม่ยอมรับรัฐบาลเผด็จการที่ดีแต่โกงกินอย่างพรรคก๊กมินตั๋ง และจะไม่มีวันก้มหัวให้คนโหดร้ายอำมหิตที่เห็นชีวิตคนเป็นผักปลาอย่างคุณ!”

ใบหน้าคมที่จ้องมองเขาอยู่นั้นขมวดคิ้วคล้ายโกรธกรุ่น ส่งให้บรรยากาศรอบตัวแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นเยือกราวกับน้ำแข็ง

เฟยหมิงกลั้นใจ คิดว่าอีกเดี๋ยวคนตรงหน้าคงจะเดินออกจากห้อง สั่งให้ทหารมาลากตัวเขาเข้าห้องทรมาน หรือไม่ก็เอาไปยิงทิ้งเสียให้จบๆ

…แต่อีกฝ่ายกลับก้มตัวลง ประคองใบหน้าเขาไว้ด้วยสองมือ ก่อนจะก้มหน้าลงมาแตะริมฝีปากลงบนริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา