ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 5 #นิยายวาย

บทที่ 5

กระจกเงาที่สะท้อนความเกลียดชัง

ดวงอาทิตย์ตกดินไปนานแล้ว ร่างสูงเดินย่ำพื้นดินปนหญ้าซึ่งตัดไถเป็นทางเดินเล็กๆ ทอดไปยังตึกเก่าด้านหลังกรมทหาร ชุดเครื่องแบบสีเขียวแก่ที่สวมอยู่เต็มไปด้วยคราบเลือดและกลิ่นควันไฟ ตอนแรกเขาคิดจะถอดมันออกก่อนพบหน้าคนที่อยู่ในความคิดคำนึงมาตลอดทั้งวัน แต่แล้วก็กลับเปลี่ยนใจ เพราะถึงจะปลดเสื้อเปื้อนเลือดตัวนี้ออกก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เขาเพิ่งกระทำลงไปได้

โซ่คล้องประตูถูกปลด ประตูหนาหนักเปิดออก คราวนี้คนภายในไม่ได้รอหาจังหวะแทรกตัวหนีไปเช่นคืนก่อน

ร่างโปร่งยังคงอยู่ในชุดนอนตัวเดิม นั่งก้มหน้านิ่งอยู่บนเตียง เมื่อได้ยินเสียงประตู ใบหน้าขาวนั้นก็เงยขึ้นแล้วหันมาช้าๆ ดวงตาแห้งผากจ้องมองคนที่เดินเข้ามาภายใน ก่อนจะเบนสายตากลับไปจ้องมองมือของตน

เหวินอี้ปิดประตูห้องขัง กดล็อก ก่อนจะก้มลงมองถาดที่วางอยู่บนพื้น คราวนี้อาหารในนั้นพร่องหายไปบ้าง นายทหารหนุ่มเดินไปจนหยุดยืนตรงหน้าอีกฝ่าย ดวงตาคมมองมือเรียวที่วางอยู่บนตัก รอยถลอกและแดงช้ำบ่งบอกว่าผู้เป็นเจ้าของคงใช้มันทุบประตูเหล็กบานนั้นอยู่นาน ก่อนจะตัดใจเมื่อรู้ชัดว่ามันไม่เกิดผล

พวกเขานิ่งอยู่ในความเงียบงันหลายอึดใจ เสียงแหบพร่าของคนที่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยถามเบาราวกับกระซิบ “มีคนรอดไหม”

“ส่วนใหญ่ไม่…” คนถูกถามส่ายหน้า ตอบเพียงสั้นๆ เช่นกัน

เฟยหมิงยิ้มขม เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ ร่องรอยเขม่าสีดำและบาดแผลเล็กน้อยตามจุดต่างๆ บ่งบอกว่าอีกฝ่ายตรงมาที่นี่ทันทีที่กลับมาถึงกรม

เขาควรถามจำนวนผู้รอดชีวิต อาจมีผู้บาดเจ็บ หรือคนที่ถูกจับมาทรมานมากมาย แต่คุณชายรองสกุลหลี่กลับเอ่ยถามอีกเรื่องหนึ่ง

“เมื่อไหร่คุณจะปล่อยผม”

“พรุ่งนี้” คนที่จองจำเขาไว้เอ่ยตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย “หากคุณสาบานว่าจะไม่ให้การสนับสนุนหรือเข้าร่วมกับกองกำลังใต้ดินของพวกกบฏคอมมิวนิสต์อีก พรุ่งนี้เช้าผมจะส่งคุณกลับคฤหาสน์สกุลหลี่”

“…แล้วถ้าผมไม่สาบานล่ะ” ดวงตากลมโตจ้องมองเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้าอย่างท้าทาย “ถ้าผมตั้งใจว่าจะเข้าร่วมกับกองทัพประชาชน ล้มล้างรัฐบาลทหารเลือดเย็นที่เห็นชีวิตของเด็กๆ เป็นเครื่องสังเวยอำนาจล่ะ คุณจะทำอะไรผม”

“เฟยหมิง”

เหวินอี้ขมวดคิ้ว เผลอหลุดคำเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา แต่เจ้าของชื่อกลับเอ่ยต่อ ไม่ได้สะดุดใจกับท้ายเสียงทุ้มที่ทอดอ่อนลง

“ผมจะสนับสนุนพวกเขา ผมจะให้ความช่วยเหลือทุกอย่างที่ผมทำได้ ต่อให้เป็นงานเสี่ยงอันตรายแบบเมิ่งอี้หราน ผมก็จะทำ” คุณชายรองสกุลหลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาแผ่วราวกับเสียงกระซิบ หากหนักแน่นเหมือนกำลังสัญญากับตนเอง

“คุณทำแบบนั้นไม่ได้…และจะไม่มีวันได้ทำ”

นายทหารหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ ร่างสูงก้มลงจับต้นแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่ายไว้ ปั้นรอยยิ้มเหยียดแคลนและดูหมิ่นขึ้นมาบนใบหน้าเย็นชา

ในเมื่อใช้ไม้นวมไม่ได้ผล เขาก็เลือกจะใช้ไม้แข็ง