เขาถลึงตาจ้องหญิงสาวคลุ้มคลั่งตรงหน้า อดพูดไม่ได้ว่า “หากไม่อยากให้ผู้อื่นคิดว่าเจ้าเป็นแม่มด เจ้าก็อย่าทำแบบนี้”
“ข้าแค่กำลังซักเสื้อผ้า!” นางหันกลับมาโวยเขาอย่างดุดัน
“สภาพเจ้าดูไม่เหมือนกำลังซักเสื้อผ้า แต่เหมือนแม่มดแก่ที่กำลังต้มซุปกระดูกคนมากกว่า”
นางเชิดคางเล็กจิ้มลิ้ม สองมือที่ไขว้อยู่ตรงหน้าอกจับแขนตัวเองแน่นและกัดฟันพูดว่า “นายท่าน ข้าจะซาบซึ้งมากหากท่านหยุดกระพือข่าวลือนี้เสียที อีกอย่างข้าขอเตือนความจำท่านว่าตอนนี้ข้าเป็นหัวหน้าผู้ดูแลของที่นี่ หากข้าเป็นแม่มดก็มีแต่จะทำให้สถานการณ์ของท่านย่ำแย่กว่าเดิม ข้าเชื่อว่าพวกเราคงไม่อยากให้นักล่าแม่มดมาที่นี่หรอกใช่หรือไม่ ตอนนี้ปัญหาของท่านมากพออยู่แล้ว”
ชั่วขณะหนึ่งที่เขารู้สึกว่าดวงตานางมีประกายไฟแลบออกมาจริงๆ
ถูกต้อง เขาไม่อยากเพิ่มปัญหาให้มากไปกว่านี้
เขาจึงพยักหน้าตอบเสียงห้วนว่า “อย่าโง่น่า ข้าไม่หาปัญหาใส่ตัวอยู่แล้ว”
“ดีมาก ในเมื่อพวกเราเห็นตรงกัน เชื่อว่าท่านคงไม่ถือสาที่ข้าจะต้มเสื้อผ้าหม้อนี้ให้ท่านต่อไป” นางพูดพลางหันกลับไปและไม่สนใจเขาอีก กำไม้ที่จุ่มอยู่ในหม้อเดือดอีกครั้งและออกแรงกวนผ้า
นานทีเดียวเขาจึงพบว่านางยุติบทสนทนาครั้งนี้ด้วยตัวเอง
เนื่องจากน้อยครั้งที่จะมีคนปฏิบัติเช่นนี้กับเขา เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง ผู้หญิงคนนี้แค่ไม่ได้โบกมือไล่เขาออกไปตรงๆ เท่านั้น
เขาควรตำหนินางที่ไร้มารยาท แต่มือเขายังหลงเหลือเหงื่อจากแผ่นหลังนาง เสื้อผ้าที่นางสวมอยู่เปียกเหงื่อไปกว่าครึ่งแล้ว
มองหญิงสาวที่ออกแรงคนหม้อใบใหญ่ตรงหน้า เขาพูดอะไรไม่ออก ได้แต่หันหลังจากไป พอเขาเดินเข้าไปในลานด้านในปราสาทข้างหน้าหอหลักถึงได้พบว่าหินที่ปูอยู่บนพื้นถูกคนขัดล้างอย่างแรง คราบสกปรกและตะไคร่สีเขียวที่เคยเกาะอยู่หายไปหมด
แทบจะในเวลาเดียวกัน ชายหนุ่มพบว่าเขารู้แล้วว่าความรู้สึกผิดปกติก่อนหน้านี้มาจากอะไร
ชายหนุ่มไม่เชื่อสายตาตัวเองนัก เขาเดินไปยังประตูปราสาทด้านนอกอย่างอดไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นทางเดินใต้หอคอยบริเวณซุ้มประตู หรือสะพานชักนอกประตูและสะพานหินที่ห่างออกไป ทุกอย่างถูกล้างจนสะอาดสะอ้าน
กลิ่นเหม็นที่คลุ้งอยู่ในอากาศตลอดเวลาหายไป แม้จะไม่หายไปทั้งหมด แต่ปลอดโปร่งขึ้นมากจริงๆ จากนั้นพอหลุยส์ออกมาจากคอกม้าและยืนล้างมือริมบ่อน้ำ เขาสังเกตเห็นว่าคราบบนใบหน้าของเด็กคนนั้นหายไปแล้ว เส้นผมที่ติดกันเป็นก้อนตลอดทั้งปีก็ถูกสระจนสะอาด
เขาเงยหน้ามองแอนโธนี่ที่อยู่บนกำแพงปราสาท ก่อนจะหันไปมองลิซ่าที่ยกหม้อโจ๊กข้าวโอ๊ตขึ้นไปบนหอคอยเหนือซุ้มประตู ตลอดจนเด็กคนอื่นๆ ที่กำลังยุ่งง่วน
ทุกคนไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย แม้แต่ละคนจะทำหน้ากลัดกลุ้มกังวล แต่ล้วนดูสะอาดและสบายตา
กว่าเขาจะได้สติ เขาก็ย้อนกลับไปยังพื้นที่ว่างด้านหลังหอหลักอีกครั้ง
