หลังตากเสื้อผ้ากับผ้าปูเตียงเสร็จ นางเดินตามหลังเขากลับไปด้านหน้าหอหลัก รอให้เขาระเบิดอารมณ์กับวิธีการอันเผด็จการและเอาแต่ใจของนาง แต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่ได้พูดอะไร แม้เขาจะช่วยนางขนน้ำมันหอมระเหยกับสารสกัดบนรถลากขึ้นไปบนหอคอยเหนือซุ้มประตู เห็นพรมแขวนในห้องโถงใหญ่ที่เป็นมรดกของตระกูลถูกเอามาเป็นพรมปูพื้นเขาก็ไม่ได้โมโห
เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มตัวโตที่ดูเหมือนทายาทของยักษ์ในป่าตามตำนานไม่อยู่ในหอคอยเหมือนคนป่วยคนอื่นๆ เขาจึงเอ่ยถาม
“ไมเคิลล่ะ เขาอยู่ที่ใด”
“ยังอยู่ที่เดิม” นางตอบ “ข้าไม่คิดว่าอาศัยแค่แรงของเด็กพวกนั้นจะพาเขาขึ้นมาบนนี้ได้ เขาตัวหนักเกินไป ข้ากลัวว่าหากพวกเขาเสียการทรงตัวจะไม่ทันระวังทำเขาร่วงลงไป”
เขาพยักหน้าและลงไปข้างล่าง
เคลคิดว่าเขาจะไปตามเด็กผู้ชายตัวโตหน่อยอีกสองคนมาช่วย แต่ครู่ใหญ่หลังจากนั้นนางก็เห็นเขาแบกคนตัวโตเดินขึ้นบันไดทีละก้าว เห็นแล้วน่าตกใจ
เนื่องจากบันไดวนที่จะขึ้นมาบนหอคอยแคบและเล็กเกินไป ไม่สามารถเดินสวนกันได้ เขาจึงแบกไมเคิลขึ้นมาเอง
ความจริงเด็กตัวโตคนนั้นแทบจะอุดช่องทางของบันไดไว้ทั้งหมด เขาแบกเด็กคนนั้นไว้บนบ่าและเอียงตัวเดินขึ้นบันได ตอนแรกนางเห็นแค่แผ่นหลังที่โค้งงอจนดูเหมือนภูเขาของคนตัวโตเท่านั้น แต่มองไม่เห็นเขา รอจนเขาแบกคนเดินขึ้นมาบนหอคอยแล้ว นางถึงตกใจเมื่อพบว่าข้างหลังไม่มีคนอื่นอีกแล้ว เขาแบกคนตัวใหญ่นั้นขึ้นมาด้วยตัวเอง
ชายหนุ่มแบกคนเดินตัดกลางห้อง คุกเข่าลงบนพื้นและวางไมเคิลลงบนฟูกนอนอย่างระมัดระวัง
แม้ลมหายใจจะหอบเล็กน้อย แต่ดูท่าทางแล้วเขาสามารถแบกคนผู้นี้เดินไปได้อีกไกลอย่างสบายๆ วินาทีนี้นางรู้สึกโชคดีที่ตัวเองไม่ใช่ศัตรูของเขา
ผู้ชายคนนี้แข็งแกร่งจนน่ากลัว
พอเขาหันหลังจากไปเงียบๆ นางรู้สึกโล่งอก
ผ่านไปครู่ใหญ่ ลิซ่ายกโจ๊กข้าวโอ๊ตหม้อเล็กเข้ามา โจ๊กหม้อนั้นเติมซุปเนื้อลงไป นางเดาว่าเขาขโมยซุปเนื้อหม้อนั้นของนางมาด้วย
นางป้อนโจ๊กให้คนป่วยเหล่านั้น คนส่วนใหญ่ล้วนไม่อยากอาหาร พวกเขาอยากนอนครางอยู่บนเตียงมากกว่า การเช็ดตัวและเคลื่อนย้ายเมื่อตอนบ่ายสูบพลังของพวกเขามากเกินไป
โชคดีที่นางค้นเจอกระปุกน้ำผึ้งในบรรดาขวดและกระปุกทั้งหลาย นางผสมน้ำผึ้งกับน้ำและเติมเกลือ จากนั้นค่อยๆ ป้อนให้พวกเขา
กว่านางจะจัดการทุกอย่างเสร็จก็ดึกมากแล้ว
นางนั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างที่ขอให้แอนเดอร์สันยกขึ้นมาให้ ดื่มโจ๊กที่เหลือจนหมดอย่างรวดเร็วพลางมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง
ช่องธนูบนผนังของหอหลักมีแสงไฟลอดออกมา ยิ่งมองสูงขึ้นไปบนหอ ช่องธนูเล็กแคบนั้นก็ยิ่งใหญ่ขึ้น ช่องธนูตรงชั้นสามกลายเป็นหน้าต่างแคบยาว พอถึงชั้นบนสุด หน้าต่างก็ขยายกว้างมาก
