จากนั้นเขาก็เห็นในสิ่งที่ทุกคนเห็น
หญิงสาวผมดำชุดดำจูงเด็กคนหนึ่งเดินออกมาจากหอคอยบนซุ้มประตู นางจูงเด็กน้อยไปยังลานด้านในปราสาท ตรงไปข้างห้องครัวและใช้น้ำร้อนที่สั่งให้คนต้มไว้ก่อนแล้วอาบน้ำสระผมให้เขา
ชั่วครู่หนึ่งที่ชายหนุ่มกลั้นหายใจ ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง สิ่งที่เห็นคือเด็กคนหนึ่งที่เคยอ่อนแอจนลงจากเตียงไม่ได้ กับผู้หญิงที่คุกเข่าอยู่บนพื้นช่วยเด็กคนนั้นถอดเสื้อผ้าและล้างตัว…อาการของเจอรี่ดีขึ้นแล้ว
เด็กผมทองคนนั้นยืนอยู่กลางลาน แม้ใบหน้าจะยังซีดขาว แต่ริมฝีปากที่เคยเขียวคล้ำมีเลือดฝาดแล้ว แถมยังกำลังหัวเราะ
เสียงหัวเราะร่าแผ่กระจายอยู่ในอากาศ ทำให้ผู้คนมารวมตัวกันอย่างอดไม่ได้และมองเด็กคนนั้นอย่างไม่อยากเชื่อ
เรื่องนี้เหมือนปาฏิหาริย์
สองปีมานี้คนที่เป็นโรคระบาดแทบไม่มีใครหายเลยโดยเฉพาะเด็กที่อายุยังน้อย แต่เด็กคนนี้อดทนจนรอดชีวิตมาได้ เขายืนอยู่ตรงนั้นและกำลังหัวเราะ แถมยังวิ่งหลบไปมาตอนที่เคลฉีดน้ำใส่
ตุ่มบนตัวเขาตกสะเก็ดแล้ว ไม่มีน้ำไหลออกมาอีก ดวงตาก็ไม่เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยเหมือนแต่ก่อน
ชาร์ล็อตอ้าปากกว้าง แอนเดอร์สันเบิกตาโต กะละมังไม้ในมือลิซ่าร่วงลงบนพื้น โซเฟียยกสองมือขึ้นปิดปาก ส่วนหลุยส์ลืมเขาซึ่งเป็นเจ้าของปราสาทหลังนี้ไปสนิท
ทุกคนรวมถึงตัวเขาด้วยต่างจ้องเคลกับเจอรี่เหมือนถูกมนตร์สะกด
จากนั้นวินาทีต่อมาโซเฟียก็ปราดเข้าไปทั้งน้ำตาและกอดเด็กน้อยผมทองคนนั้น
“เจอรี่ โอ เจอรี่…”
เคลสะดุ้งโหยง หลังจากนั้นถึงเห็นว่าทั้งโซเฟียและเจอรี่ล้วนมีผมสีทอง ดวงตาสีฟ้า แถมพวกเขายังมีรอยกระและมีจมูกสูงโด่งเหมือนกันอีกด้วย
เคลเพิ่งจะพบว่าเจอรี่กับโซเฟียเป็นพี่น้องกันก็ตอนนี้เอง
นางไม่ได้ห้ามเด็กผู้หญิงคนนั้น เพียงแต่ยื่นกระบวยตักน้ำในมือให้โซเฟีย
“อาบน้ำเขาให้สะอาดและเช็ดทั้งตัวให้แห้ง หากผมยังไม่แห้งอย่าให้ถูกลม” นางกำชับ “นับตั้งแต่คืนนี้ไปเขาไม่ต้องไปอยู่ในหอคอยบนซุ้มประตูแล้ว”
เด็กสาวคนนั้นร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลเต็มไปหมด มองนางและพยักหน้าไม่หยุด
“ได้…ได้…ขอบคุณ…คุณผู้หญิง…ขอบคุณมาก…”
เคลอยากแก้ไขคำเรียกของเด็กสาวคนนี้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีนักจริงๆ นางจึงพยักหน้าและลุกขึ้นจะกลับหอคอย แต่เนื่องจากเหนื่อยล้าเกินไป พอยืนขึ้นจึงรู้สึกหน้ามืด
ให้ตาย นางกำลังจะเป็นลม
นี่เป็นสถานการณ์ที่แย่ที่สุด นางคิดพลางยื่นมือออกไปหมายจะคว้าอะไรพยุงตัวเอง แต่กลับเซถอยไปสองก้าว ขณะที่คิดว่าจะต้องล้มก้นจ้ำเบ้าให้อับอายขายหน้าทุกคนนั้นเอง มือใหญ่คู่หนึ่งก็ประคองเอวนางไว้ ช่วยนางทรงตัว
