ตลอดทางทุกคนล้วนหลบให้ห่างจากเขา
ชายหนุ่มขึ้นไปบนหอ ตัดผ่านห้องโถงใหญ่และก้าวขึ้นไปบนบันไดวนกลับห้องตัวเอง จากนั้นก็ปิดประตูดังโครม
เขาถอดรองเท้ากับถุงเท้าที่สกปรก ถอดเสื้อเกราะห่วงโซ่กับเสื้อที่เปียกเหงื่อและโคลน ใจก่นด่าผู้หญิงสมควรตายคนนั้นอย่างขุ่นขึ้ง เจ็ดวันก่อนเขาอาบน้ำไปแล้ว แต่การพลิกดินและหว่านเมล็ดพันธุ์ทำให้เขาเหนื่อยจนปวดหลังเมื่อยเอวไปหมด ทุกวันหลังกลับมาพอหัวถึงหมอนก็แทบจะหลับทันที เขาไม่ลืมล้างมือก็นับว่าดีมากแล้ว แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับยังไม่พอใจ
หาว่าเขาไปกลิ้งในเล้าหมูมา? ในเล้าหมูมีโคลนเยอะขนาดนี้เสียที่ไหน ที่นั่นถูกนางขัดล้างจนสะอาดสะอ้าน เตียงของพระราชายังไม่สะอาดเท่าเล้าหมูของเขาด้วยซ้ำ!
เสียงเคาะประตูพลันดังขึ้น เขาหันไปมอง ยังไม่ทันเอ่ยปากผู้หญิงคนนั้นก็ถือกาน้ำร้อนเข้ามาเสมือนว่าในห้องไม่มีใคร ข้างหลังเป็นแอนเดอร์สันกับหลุยส์ที่ขนถังอาบน้ำตามเข้ามา
เขาหันกลับมาทันที ทั้งประหลาดใจและโมโห
ทั้งสองทำตามคำสั่งนางวางถังอาบน้ำไว้กลางห้อง นางเทน้ำร้อนในมือลงไปอย่างยากลำบากเล็กน้อย ไอร้อนลอยขึ้นมา แต่น้ำหนึ่งกาไม่เพียงพอ แช่ฝ่าเท้าของเขายังไม่มิดด้วยซ้ำ
ราวกับกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ ข้ารับใช้หญิงคนแล้วคนเล่าถือกาน้ำกับถังน้ำเข้ามาในห้อง พวกนางเทน้ำร้อนกับน้ำเย็นลงในถัง ไม่นานไอร้อนก็แผ่อวลไปทั่ว
เขาจ้องผู้หญิงคนนั้น แต่นางไม่มองเขาเลย เพียงแต่ส่งกาน้ำให้ลิซ่า หยิบสบู่กับพรมขนแกะผืนเล็กขึ้นมา จากนั้นก็หันมามองเขา
ท่ามกลางไอน้ำสีขาวขมุกขมัว เขายังคงเห็นแววตระหนกที่วูบขึ้นในดวงตานางยามนางเห็นร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าของเขา ทำให้เขาคิดว่านางจะถอยหนีไป
แต่นางไม่ได้ทำเช่นนั้น นางเพียงแต่เลิกคิ้วโก่งสวยและอ้าปากเอ่ยขึ้น
“นายท่าน จะต้องให้ข้าช่วยถอดกางเกงออกด้วยหรือไม่”
หางตาเขากระตุกนิดๆ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายบนตัวต่อหน้านาง
โปรดติดตามตอนต่อไป…
