แต่หากเขาทำอย่างนั้นจริง นางคงตกใจจนไม่กล้านอนที่นี่อีก
นางเป็นผู้หญิงที่แปลกประหลาดที่สุดตั้งแต่เขาเคยพบเจอมาจริงๆ
พิลึก เฉลียวฉลาด กล้าหาญ และแปลกประหลาด
อาจเพราะท่าทีในตอนแรกที่เขาแสดงต่อนาง ผู้หญิงคนนี้จึงหวาดกลัวเขามาก ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้นาง นางจะทำท่าสะดุ้งโหยงและอยากกระโดดหนี นางพยายามปกปิดความตกใจและความหวาดหวั่นนั้นแล้ว แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงความกลัวของนางเสมอ
ฟ้ารู้ว่านางมีเหตุผลที่จะกลัวจริงๆ
เขาเคยเห็นว่าผู้คนล่าแม่มดอย่างไร เคยเห็นกลุ่มคนแสดงความคลุ้มคลั่งยามเผาแม่มดทั้งเป็น เมื่อเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นแล้วย่อมยากจะหยุดยั้ง ความหวาดหวั่นและความกลัวทำให้ผู้คนตกอยู่ในความบ้าคลั่งยากจะควบคุม
บางทีเขาอาจไม่ควรรั้งตัวนางไว้ที่นี่ในขณะที่ทุกคนคิดว่านางเป็นแม่มด แต่ในสถานการณ์เช่นนี้เขาต้องการความช่วยเหลือมากจริงๆ ความช่วยเหลือแบบไหนก็ได้
อีกทั้งนอกจากนางจะมีอาหารในห้องใต้ดินแล้ว นางยังมีความรู้ในการรักษาโรค ดังนั้นเขาจึงต้องการความไว้ใจจากผู้หญิงคนนี้และต้องการให้นางมีสุขภาพแข็งแรง เขาจะได้ประคับประคองปราสาทบัดซบหลังนี้ให้คงอยู่ต่อไปได้
ชายหนุ่มถอนหายใจ ระงับความวู่วามของตัวเองแล้วดึงแขนออกจากศีรษะนาง
เนื่องจากเหน็ดเหนื่อยเกินไป นางไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นเลย
เขาลุกจากเตียง เดินไปที่โต๊ะหยิบเสื้อผ้าของเมื่อวานขึ้นมาหมายจะสวมใส่ ฟองสบู่ในถังอาบน้ำกลางห้องหายไปแล้ว น้ำเย็นหมดแล้ว บนผิวน้ำมีคราบสกปรกน่ากลัวลอยอยู่ เขาเห็นแล้วขมวดคิ้ว สวรรค์ เขาสกปรกขนาดนี้เชียวหรือ
เขาจำได้ว่าตัวเองเพิ่งอาบน้ำไปเมื่อเจ็ดวันก่อนเองนี่นา
น้ำสกปรกถังนั้นทำให้เขาอดบ่นในใจไม่ได้ จากนั้นก็ยกเสื้อผ้าในมือขึ้นมาดม
กลิ่นเหม็นบาดจมูกทำให้ใบหน้าเขาบิดเบี้ยวทันใด รีบขยับเสื้อผ้าออกห่างทันที
ให้ตาย บางทีนางอาจพูดถูก เจ็ดวันอาบน้ำหนึ่งครั้งนานเกินไปจริงๆ
เขาโยนเสื้อผ้าเหม็นๆ ลงไปในน้ำ เดินไปยังหีบเสื้อผ้าด้านข้างหาเสื้อผ้าสะอาดมาสวมใส่ หลังสวมอุปกรณ์ทุกอย่างจนครบ เขาก็ก้าวยาวๆ ไปที่เตียงและเขย่าตัวนางปลุกให้ตื่นอย่างหยาบคาย
“ตื่นได้แล้ว! หากเจ้าคิดจะไปกับข้าก็เร่งมือหน่อย พวกเราไม่อาจสิ้นเปลืองเวลาได้อีกแล้ว!”
