เขามองนาง สัมผัสได้ว่าชีพจรบนข้อมือนางเต้นระรัว ดวงหน้าเล็กซีดขาวจนแทบไร้สีเลือด ดวงตาฉายแววตื่นตระหนกที่ปิดไม่มิด
ความเป็นชายตรงหว่างขาเต้นตุบๆ อยู่ในน้ำ
เขาไม่ได้เจ็บ เขาแค่ต้องการระบาย
ความเงียบของเขาทำให้นางเข้าใจในที่สุด เขาเห็นแววตระหนกและตื่นกลัวในดวงตาที่เบิกกว้างของนาง
“นายท่าน ข้าขออภัยอย่างยิ่ง แต่ท่านพูดถูก ข้าไม่ได้นอนหลับพักผ่อนให้ดีมาหลายวันแล้ว หากข้าล่วงเกินท่าน ขอท่านโปรดอภัยด้วย”
น้ำเสียงอ่อนน้อมของนางไม่ได้ทำให้เขาคลายมือ
“เจ้าควรรู้ว่าข้าเป็นเจ้าของปราสาทแห่งนี้ หากเจ้าอยากอยู่ที่นี่ก็ไม่ควรล่วงเกินข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“ข้าปะ…” นางพยายามแย้ง
แต่เขาขัดคำพูดนางเสียงห้วน จ้องนางเขม็งและเอ่ยว่า “ข้ารู้ว่านี่ไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าอยากอยู่ แต่ความเป็นจริงคือเจ้าไม่มีทางเลือกแล้ว ข้าเองก็เช่นกัน! ข้าขอบใจเจ้ามากที่ช่วยเจอรี่ไว้ แต่การที่เจ้าท้าทายอำนาจข้าต่อหน้าทุกคน นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าจะยอมรับได้ ข้าจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก เจ้าเข้าใจหรือไม่”
นางมองเขา เม้มปากแน่นพลางพยักหน้า
“เจ้าไม่ได้นอนมากี่วันแล้ว” เขาถามนาง
เคลไม่คิดว่าเขาจะสังเกตเรื่องนี้ด้วย นางเงียบไป นานทีเดียวจึงตอบว่า “ถ้ามีคนจะบุกเข้ามาจับท่านไปเผาได้ทุกเมื่อ ท่านจะนอนหลับหรือ”
หางตาเขากระตุก สบถเสียงค่อยและปล่อยมือนาง
เคลเห็นดังนั้นก็เหมือนได้รับอภัยโทษ รีบหดมือที่ถูกเขาบีบจนเกือบหักกลับมาทันที
เขาถลึงตาจ้องนางอย่างขุ่นเคือง จากนั้นก็ยื่นมือไปคว้าพรมขนแกะที่นางทำหล่นอยู่ในน้ำขึ้นมาขัดถูตัวเองแรงๆ
เนื่องจากเขาทำน้ำกระจายไปทั่วและด้วยเกรงว่าจะถูกน้ำกระเด็นใส่จนเปียก นางจึงรีบลุกและถอยออกไป แต่กลับได้ยินเขาเอ่ยว่า “ไปหยิบผ้าแห้งมาให้ข้า”
นางก้าวเร็วๆ ออกจากประตู เห็นบนพื้นนอกห้องมีผ้าสะอาดกับโจ๊กข้าวโอ๊ตวางอยู่ พวกคนขี้ขลาดเหล่านั้นรู้ว่าเขากำลังโมโหจึงหนีหายไปหมดแล้ว
นางยกโจ๊กชามนั้นและหยิบผ้าแห้งขึ้นมา หมุนตัวกลับเข้ามาในห้องเห็นผู้ชายคนนั้นกำลังสระผม เขาออกแรงเยอะกว่านางมาก สระเสร็จเขาก็จุ่มหัวลงในน้ำและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง น้ำร้อนไหลลงจากร่างเป็นสายเหมือนน้ำตก เขาใช้มือทั้งสองจับผมดำที่เปียกโชกปัดไปข้างหลัง จากนั้นก็ก้าวเท้าออกจากถังอาบน้ำ
นางแทบไม่อยากเชื่อว่าเขาจะออกมาทั้งอย่างนี้จึงอดโพล่งออกไปไม่ได้
“นายท่าน ท่านยังอาบไม่สะอาด!”
เขาชะงัก มุ่นคิ้วจ้องนางอย่างไม่อยากเชื่อ
“เจ้าว่าอะไรนะ”
