ทดลองอ่านนิยาย แม่ทัพอยู่บน ข้าอยู่ล่าง บทที่ 2

เหมยเหนียงกับเซวียนเอ๋อร์ก็รู้สึกโล่งใจกับการมอบหมายงานเช่นนี้เหมือนกัน เมื่อทั้งคู่ประจักษ์ว่าท่านแม่ทัพชอบมองหญิงงามก็เร่งรีบกลับห้องไปแต่งกายประทินโฉมใหม่ สวมเครื่องประดับที่ได้รับมา และใส่เสื้อผ้าอาภรณ์อย่างสวยงามแล้วปรี่เข้าไปพะเน้าพะนอท่านแม่ทัพ เริ่มทำตัวให้เป็นที่โปรดปราน

หลังแต่งงาน เยี่ยเจาได้หยุดพัก ไม่ต้องเข้าประชุมขุนนาง นางจึงไปอ่านตำราในห้องหนังสือโดยให้เหมยเหนียงกับเซวียนเอ๋อร์อยู่ปรนนิบัติข้างกาย

โฉมสะคราญสองคนขนาบซ้ายขวา เหมยเหนียงสวยเย้ายวน เซวียนเอ๋อร์งามพริ้มพราย คนหนึ่งฝนหมึก คนหนึ่งวางกระดาษ ต่างฉายรัศมีความงามในแบบของตน

หลังจากเยี่ยเจาไปฝึกยุทธ์ ชิวหวากับชิวสุ่ยวิ่งเข้ามาพูดคุยกับพวกนางอย่างร่าเริงเป็นกันเอง เล่าโอ้อวดด้วยความภาคภูมิใจถึงความกล้าหาญชาญชัยของท่านแม่ทัพที่เด็ดศีรษะนายทัพข้าศึกกลางกองทหารนับหมื่นเมื่อครั้งอยู่ที่โม่เป่ย

สองหญิงงามไร้กำลังความสามารถ ได้แต่ใฝ่ฝันอยากเป็นเช่นนั้นอยู่ในใจ

ทั้งคู่แลมองท่านแม่ทัพที่แสนสง่าอีกครั้ง นึกถึงความแล้งน้ำใจของหนานผิงจวิ้นอ๋องแล้วพากันชิงชังที่โชคชะตาเล่นตลก รู้สึกประหนึ่งหัวใจแตกสลายไปจริงๆ

หนานผิงจวิ้นอ๋องเถลไถลอยู่ข้างนอกเจ็ดวันเจ็ดคืนไม่กลับวัง แม้แต่ธรรมเนียมกลับไปเยี่ยมคารวะครอบครัวภรรยาก็ละเลยเชือนแช

วรชายาอันไท่เฟยบุกไปที่ห้องของเยี่ยเจา ดึงมือนางพลางคร่ำครวญน้ำหูน้ำตานองหน้า

“เพราะเจ้าไม่ดีคนเดียว เป็นเหตุให้ลูกข้าไม่กล้ากลับบ้าน”

เยี่ยเจากำลังทำความสะอาดอาวุธ ฟังแล้วอดขมวดคิ้วมิได้

“พระพันปีเป็นผู้พระราชทานสมรสให้”

“ข้าไม่สน! ข้าไม่สน!” วรชายาอันไท่เฟยน้ำตาไหลดุจทำนบแตก แผดเสียงร่ำไห้แทบจะพังกำแพงเมืองลงได้จนใครๆ ล้วนไม่อาจทนไหว นางเขย่าร่างเยี่ยเจาไม่หยุดโดยไม่นำพาอะไรทั้งสิ้น “ผู้หญิงอย่างเจ้าช่างไร้มโนธรรม บังคับให้ลูกข้าระเหเร่ร่อนอยู่ข้างนอก ต้องนอนกลางดินกินกลางทราย หิมะก็ตกหนักขนาดนั้น จะตกระกำลำบากอย่างไรบ้างก็สุดรู้ หากเกิดอะไรขึ้นจะทำอย่างไร เจ้ารีบไปตามตัวลูกข้ากลับมาเดี๋ยวนี้นะ”

เยี่ยเจาอธิบายอย่างมีน้ำอดน้ำทน

“เป็นเขาหนีออกจากบ้านไปเอง ข้าแต่งงานมาจนบัดนี้เพิ่งคุยกับเขาสองประโยครวมได้ห้าคำ เคยบังคับเขาเสียที่ไหนกัน”

วรชายาอันไท่เฟยมองคนตรงหน้าที่ถือลูกตุ้มดาวตกในมือกวัดแกว่งไปมาโดยไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย หางตากระตุกคราหนึ่ง นางเช็ดน้ำตา ตัดสินใจกล่าวอ้อมค้อมสักหน่อย

“ต่อให้เขาทำไม่ถูกแค่ไหนก็เป็นสามีเจ้า ถึงเจ้าไม่อ่อนโยนเป็นศรีภรรยาก็ช่าง จะไม่รู้ร้อนรู้หนาวก็แล้วไป จะไม่กตัญญูมากพอก็ไม่ว่ากัน ทว่าวันๆ เจ้าเอาแต่แกว่งดาบรำทวนได้อย่างไร”

“งานของข้าคือการแกว่งดาบรำทวน”

วรชายาอันไท่เฟยนึกถึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เคราะห์ร้ายได้รับพระราชทานสมรสนี้แล้วน้ำตารื้นขึ้น ร่ำไห้ออกมาอีก

“อย่าได้คิดข่มเหงพวกเราหญิงม่ายลูกกำพร้านะ! หากเจ้าไม่ตามเขากลับมา ข้า@@@ไม่ขอมีชีวิตอยู่แล้ว!”