ทดลองอ่านคู่อุ่นไอร่ายรัก บทที่สาม

บทที่ 3

คนบอกโมงยามเคาะกรับไม้ เวลานี้ยามสี่แล้ว

ด้วยสาเหตุใดก็มิทราบได้ นางตื่นขึ้นมากลางดึก

พระจันทร์นอกหน้าต่างเคลื่อนตัวเงียบๆ เกือบจะจมลงใต้กิ่งไม้แล้ว แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา สาดแสงลงบนพื้น ทำให้เงาไม้บนช่องหน้าต่างสะท้อนอยู่บนพื้น

ลมพัดมาพาให้เงาไม้ส่ายไหว หน้าต่างที่ปิดไม่สนิทถูกพัดจนเปิดออก ใบไม้หลายใบจึงถูกพัดเข้ามา

ค่ำคืนกลางฤดูใบไม้ผลิ ลมยังคงหนาวเย็นอยู่เล็กน้อย

นางลุกขึ้นนั่งช้าๆ ลงจากเตียงไปปิดหน้าต่าง เห็นแสงจันทร์สาดส่องไปทั่วลานบ้าน ใบไม้โบกพลิ้วตามสายลม ส่งเสียงดังซ่าๆ

ลมฤดูใบไม้ผลินำพาความเย็นมาให้ ยังมีกลิ่นสุราเจือปนอยู่ด้วย

ทันใดนั้นนางพลันรู้สึกว่าข้างหลังมีคน ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดไหล่และคอนาง

นางตัวแข็งทื่อ กลั้นลมหายใจ

เป็นเขา นางรู้

เขายืนอยู่ข้างหลังนางอย่างใกล้ชิดยิ่ง นางรู้สึกได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวเขา

นางจับขอบหน้าต่างแน่นโดยไม่รู้ตัว

“เจ้าไม่ปิดหน้าต่างหรือ” ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาประชิดข้างหูนาง กระซิบเตือนเสียงค่อยด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า “เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”

เดิมทีนางอยากจะปิด หากเขาไม่ได้อยู่ในห้องนาง แต่เขาอยู่ และนางไม่ควรอยู่ในห้องนี้กับเขาตามลำพัง

ทว่าแต่ไรมาชายผู้นี้ทำอะไรตามใจตัวเอง การที่นางไม่ปิดหน้าต่างไม่ได้ทำให้เขาหยุด เขาเพียงแต่ขยับมาแนบชิดแล้วสูดดมกลิ่นกายของนาง มือใหญ่ยื่นมาจากข้างหลังช้าๆ ดึงสายรัดเอวของนางออกและสอดมือเข้าไปใต้เสื้อนาง

นางสูดหายใจเบาๆ กระถดตัวไปข้างหลัง แต่กลับไร้ทางหนีและชนเข้ากับแผงอกกำยำร้อนผ่าวของเขา

มือใหญ่ร้อนลวกของชายหนุ่มกอบกุมความกลมกลึงอ่อนนุ่มที่ขาวปานหิมะใต้เสื้อของนาง พาให้หัวใจนางเต้นรัว ดวงหน้าเล็กแดงซ่านและร้อนซู่ หอบหายใจอย่างสั่นสะท้าน

เขากุมหัวใจที่เต้นระรัวดวงนั้น แนบปากชิดติดหูนาง เอ่ยคำพูดร้อนแรงที่เจือกลิ่นสุรา

“เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ถือสาว่าใครจะเห็น” พูดจบเขาก็ขบติ่งหูนางเบาๆ จูบเลียลำคอของนาง

นางอ้าปากหอบเสียงแผ่วและเบี่ยงตัวหลบ แต่นางถูกรัดอยู่ในอ้อมแขนเขา ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น มือใหญ่ของเขาทำเรื่องน่าละอายที่มิอาจเอ่ยออกมาได้ ทำเอาร่างกายนางสั่นระริกอย่างควบคุมไม่อยู่ นางพยายามดิ้นรน แต่กลับทำให้เสื้อตัวในแบะออก

แสงจันทร์ในค่ำคืนกลางฤดูใบไม้ผลิสาดส่องลงมาเงียบๆ ทำให้นางเห็นชัดว่ามือใหญ่ของเขากำลังลูบไล้ทรวงอกขาวปานหิมะของนาง นิ้วโป้งหยาบกร้านบดคลึงยอดตูมสีชมพูอ่อนบนนั้น นำพาความร้อนรุ่มวาบหวิวมาให้ระลอกแล้วระลอกเล่า

ยามอยู่ใต้แสงจันทร์ ภาพนั้นบาดตาถึงเพียงนั้น ชัดเจนถึงเพียงนั้น

นางเขินอายหน้าแดง รีบปิดหน้าต่างอย่างรวดเร็ว

พอหน้าต่างปิดลง เขายิ่งหยุดไม่ได้ มือใหญ่อีกข้างกระชากสายรัดกระโปรงของนางออก สำรวจความนุ่มชุ่มชื้นตรงหว่างขานาง นางรู้สึกได้ว่านิ้วมือเขาถูกนางอาบชโลมจนเปียกชุ่มและอบอุ่น รู้สึกว่าริมฝีปากและลิ้นเขาทิ้งความเร่าร้อนไว้บนตัวนางครั้งแล้วครั้งเล่า

เสื้อตัวในสีขาวบริสุทธิ์เลื่อนหลุดจากหัวไหล่ เขาดึงมันออก ขบกัดหัวไหล่ขาวเนียนของนางเบาๆ ดูดเม้มแผ่นหลังของนาง ทำเอานางสั่นระริกขณะเปล่งเสียงหอบคราง

ได้ยินเสียงตัวเองแล้วนางก็ต้องกัดริมฝีปาก แต่นิ้วมือเขากลับบดขยี้ความอ่อนนุ่มที่ไวต่อความรู้สึกของนางจากด้านหน้า เค้นเอาน้ำหวานออกมา นางกระถดถอยไปข้างหลังอีก พยายามดึงมือเขาออก แต่แผงอกร้อนผ่าวของเขากลับแนบเข้ามา ทาบไปบนแผ่นหลังเปล่าเปลือยของนาง

นางรู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจของเขาที่เต้นอย่างบ้าคลั่งไม่ต่างกัน

ชั่วขณะที่นางลังเล เขายกตัวนางขึ้น พาความแข็งแกร่งร้อนผ่าวเบียดแทรกเข้าไปในความนุ่มชุ่มชื้นของนางจากข้างหลัง

“อ๊า…”

คิ้วงามของนางขมวดนิดๆ อ้าปากครางเสียงค่อย ทว่านิ้วมือเขากลับยื่นมาที่ริมฝีปาก สอดเข้าไปในปากนางไม่ให้นางกัดตัวเอง กระนั้นการครอบครองอย่างเผด็จการกลับไม่ได้หยุดลง

เขารุกล้ำเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า เคลื่อนไหวในจังหวะซ้ำๆ ไม่หยุดโดยไม่ให้นางต่อต้าน นางรู้สึกร้อนลวกไปทั้งตัว นางมองไม่เห็นเขา แต่กลับรู้สึกถึงตัวตนของเขาอย่างชัดเจน นางจับแขนเขาแน่น คว้ากรอบหน้าต่างไว้ ด้วยกลัวว่าจะเปล่งเสียงออกมาจนคนอื่นได้ยินและมาตรวจดูจึงได้แต่กัดนิ้วมือเขาไว้ แต่กลับยังได้ยินเสียงอันน่าละอายยามร่างกายของทั้งสองสอดประสานกัน ได้ยินเสียงหอบหายใจหนักๆ ของเขาที่ดังอยู่ข้างหู

เขาเคลื่อนตัวเข้าออก รุกรานเข้าไปในส่วนลึก นางสั่นสะท้านอย่างรับไม่ไหว เหงื่อไหลท่วมตัวขณะถูกเขาส่งไปยังดินแดนแห่งความหฤหรรษ์

นางหลับตาหอบหายใจ รู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย ตอนนางอ้าปากคลายฟันออก นิ้วมือของเขากลับยังอ้อยอิ่งอยู่ที่เดิมไม่จากไป ลูบไล้ปากและลิ้นเปียกชื้นของนาง ความปรารถนาร้อนผ่าวของเขายังเต้นตุบอยู่ในตัวนาง สร้างความสั่นสะท้านและความหวามไหวเป็นพักๆ

เขาซุกใบหน้ากับซอกคอ ไล้เลียและจุมพิตลำคอกับชีพจรของนาง

ตอนเขาถอยออกไป นางไม่มีแรงประคองตัวยืนอีกแล้ว แต่เขากลับช้อนอุ้มนางขึ้นมา

ท่ามกลางสติพร่าเลือน นางมองเห็นจากหัวไหล่เขาว่าเสื้อผ้าของเขาถูกถอดออกไปนานแล้ว กองรวมกับเสื้อผ้าของนางบนพื้นอย่างแยกไม่ออก

เขาอุ้มนางกลับไปที่เตียง ให้นางที่อ่อนแรงไร้กำลังนอนอยู่ตรงนั้น

ค่ำคืนที่มืดสลัว แสงจันทร์ส่องผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาอาบลงบนเรือนร่างแกร่งกำยำของเขา บนใบหน้าเครียดเกร็งของเขา

นางควรไล่เขาออกไปจริงๆ แต่กลับรู้ว่าตัวเองทำไม่ได้

มิใช่เพราะเขาเป็นจอมเผด็จการ มิใช่เพราะนางไม่รู้วิชายุทธ์ ยิ่งมิใช่เพราะกลัวคนอื่นจะรู้ว่าเขาทำอะไรกับนาง

แต่เป็นเพราะนางต้องการเขา

แม้เขาจะเป็นจอมเผด็จการ แม้ทุกคนจะบอกว่าเขาเลวตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้ในเมืองแห่งนี้จะมีผู้คนนับไม่ถ้วนเกลียดแค้นเขา สาปแช่งเขา นางก็ยังต้องการเขาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ต้องการบุรุษที่ทุกคนก่นด่าประณาม บุรุษที่เป็นที่รังเกียจของทุกคนผู้นี้

เขาขึ้นมาบนเตียงช้าๆ มือใหญ่กลับมาบนร่างกายนางอีกครั้ง ลูบไล้เรือนร่างชื้นเหงื่อของนางจากศีรษะไปถึงปลายเท้า และจากปลายเท้าไปถึงศีรษะ จากนั้นเขาก็โน้มตัวลงมา ใช้ดวงตาดำสนิทจ้องมองนาง

แผงอกเขาห้อยวัตถุสีแดงกับสีเงินไว้ ตอนเขาโน้มตัวลงมา สีแดงกับสีเงินนั้นทิ้งตัวลงมาบนหน้าอกนาง บนนั้นมีอุณหภูมิร่างกายของเขา อาบด้วยเหงื่อของเขา

…ยันต์คุ้มภัยกับกุญแจเงินโบราณ

นางเป็นคนให้ เขารับไว้…ก็เท่านั้นเอง