ทดลองอ่าน บอสหน้าตายกะยัยสอางค์ บทที่ 3

3

“บอสว่าอะไรนะคะ” หญิงสาวถามย้ำ ต้องการความแน่ใจ

“คุณเป็นคนพูดเองว่าภาษาไทยผมดีไม่ใช่เหรอ ผมกำลังชวนคุณกินข้าวคุณสอางค์” เขาตอบกลับด้วยสีหน้าตายสนิท เหมือนกำลังพูดถึงเรื่องดินฟ้าอากาศมากกว่าชวนสาวไปไหน

“ฉัน? ฉันเนี่ยนะ? ฉันไม่เคยเห็นบอสกินข้าวเลยด้วยซ้ำ ยังคิดอยู่เลยว่าบอสชาร์จแบตฯ กับ…ช่างเถอะค่ะ แล้วทำไมต้องมาชวนฉันด้วย”

สอางค์ออกอาการพาลนิดๆ เวลาช่วงเย็นของเธอทั้งอาทิตย์จะโดนเขาผูกขาดไปตลอดเลยหรือยังไงกัน

“ว่าไงคะบอส”

“มันไม่ลำบากไม่ใช่หรือ กับการไปนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนผม”

คำตอบของเขาทำให้สอางค์คันปากยิบๆ

จะให้เถียงออกไปอย่างที่ชอบทำกับตาเฉื่อยคงไม่ดีนัก อย่างน้อยเขาตำแหน่งสูงกว่าเธอ อาจจะต้องเกรงใจอยู่สักหน่อย

“ก็ไม่ได้ลำบากอะไรหรอกค่ะ แต่มันเป็นความพอใจส่วนบุคคล” คำสุดท้ายเธอย้ำชัดเพื่อให้เข้าใจตรงกัน

บอสหนุ่มยืนพิงขอบโต๊ะ ยกมือกอดอก พูดด้วยท่าทีสบายๆ ดูก็รู้ว่าพยายามคุมเกมเธออยู่

“คุณไม่พอใจที่ต้องไปกินข้าวกับผมเหรอคุณสอางค์”

“ค่ะ” ตอบออกไปอย่างหนักแน่น

“เหตุผลล่ะ”

“ความสบายใจ ทำไมต้องมีเหตุผลด้วยคะ”

“ไม่ใช่เพราะคุณเกลียดขี้หน้าผมหรอกนะ” ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลมองเธออย่างจับผิด

หญิงสาวเสมองไปทางอื่น มือรูดซิปปิดกระเป๋าเพื่อถ่วงเวลา

ใครจะไปกล้าตอบตรงๆ ยิ่งถูกมองแบบนั้นยิ่งหายใจไม่ทั่วท้องเข้าไปใหญ่

แล้วเรื่องนี้ไม่ใช่งานที่ต้องฟังคำบัญชาจากเขาด้วย

“ฉันถือว่า…นอกเวลางาน ขอไม่ทำตามคำสั่ง เอ๊ย คำขอของบอสแล้วกันค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”

ตอบไปแล้วนึกว่าเขาจะโกรธ แต่ชายหนุ่มเพียงแค่ยักไหล่ บอกว่า “ก็ได้ ไม่เป็นไร”

ร่างสูงขยับยืนตรงแล้วเดินกลับห้องตัวเอง ปล่อยให้คนหน้าเหวอกลายเป็นคนถูกชวนเสียเอง

“บทจะไปก็ไปเอาดื้อๆ อะไรของเขาเนี่ย”

บ่นขมุบขมิบอยู่สองคำแล้วชะงัก เมื่อเจ้านายเปิดประตูกลับออกมา มองเธอเหมือนคนเพิ่งคิดอะไรได้ แล้วพูดขึ้นว่า

“เมื่อกี้ผมบอกคุณไปหรือยังว่าจะชวนไปกินโอมากาเสะ” เขาพูดหน้านิ่ง น้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนสิ่งที่บอกไม่ได้สลักสำคัญอะไร ก่อนระบุชื่อร้านที่ไม่ใช่ว่าใครจะจองได้ให้เธอฟัง

โอมากาเสะ…ที่ร้านนั้น

เชฟมือทองเลยนะ โอ๊ย…