ทดลองอ่าน ข้าผู้นี้… วาสนาดีเกินใคร บทที่ 3

ยามดึกเมิ่งซื่อตั้งใจพาบุตรสาวมาหาเยี่ยหมัวมัว ไล่ทุกคนออกไป หลังพูดคุยสัพเพเหระกันสักพักก็ยื่นเหอเปาใบหนึ่งไปให้พร้อมยิ้มเอ่ย “หลายวันมานี้รบกวนหมัวมัวแล้วจริงๆ แค่ของเล็กๆ น้อยๆ ไม่มีอะไรมาก หวังว่าหมัวมัวจะรับเอาไว้ แผ่นใหญ่ในนั้นให้หมัวมัวเก็บเอาไว้เอง ส่วนเศษที่เหลือรบกวนหมัวมัวแบ่งให้พวกเด็กๆ ด้วย ทุกคนต่างลำบากมามากแล้ว”

เจินจยาฝูติดตามอยู่ข้างหลังมารดา ใบหน้าแดงก้มลง เอ่ยอย่างเขินอาย “รอถึงเมืองหลวงแล้ว ยังหวังว่าหมัวมัวจะพูดอะไรดีๆ ถึงข้าให้ท่านแม่บุญธรรมได้ฟังบ้าง”

เยี่ยหมัวมัวรับเหอเปามาบีบ รู้ว่าภายในนั้นคือตั๋วเงินก็รับปากเต็มคำ ทั้งยังส่งแม่ลูกสกุลเจินออกไปอย่างเป็นมิตร หลังปิดประตูแล้วเปิดเหอเปา หยิบตั๋วเงินด้านในออกมาสองใบ เห็นใบหนึ่งยี่สิบตำลึง อีกใบสิบตำลึงก็ผิดหวังอย่างมาก แค่นหัวเราะเสียงเย็นออกมา เบ้ปากเอ่ย “ข้ายังหลงคิดว่าจะใจกว้างกว่านี้เสียอีก แค่ยี่สิบตำลึงก็คิดจะปิดปากข้าแล้ว? ยังดีที่ควักเงินออกมาได้ ตระกูลเล็กๆ ก็คงมีความคิดอ่านอยู่แค่นี้กระมัง”

เมิ่งซื่อแม้แต่ฝันก็ยังคาดไม่ถึงว่าตั๋วเงินที่ตนเองเตรียมไว้ในเหอเปาเรียบร้อยจะถูกบุตรสาวลอบสับเปลี่ยน คิดแค่ว่าบ่าวหญิงอาวุโสผู้นั้นรับเงินของตนเองไปห้าร้อยตำลึง ยามอยู่ต่อหน้าซ่งฮูหยิน ต่อให้ไม่มีคำพูดที่ดีอะไร แต่อย่างน้อยก็ไม่มีทางย่ำแย่ หลังส่งเจินจยาฝูกลับห้องจึงจากไปอย่างวางใจ

วันรุ่งขึ้นเรือของสกุลเจินก็เคลื่อนเข้าจอดเทียบฝั่งช้าๆ

กลางฤดูใบไม้ร่วงของรัชศกหย่งซีที่สาม คนสกุลเจินได้เดินทางมาถึงเมืองหลวง

นี่นับเป็นอีกครั้งที่เจินจยาฝูได้เหยียบเข้าเมืองหลวง หลังเวลาผ่านไปนานสามปีกว่า

บริเวณท่าเรือมีรถม้าวิ่งขวักไขว่ ผู้คนคับคั่ง นอกจากหัวหน้าพ่อบ้านที่ถูกส่งมาเตรียมความพร้อมยังเมืองหลวงล่วงหน้าซึ่งพาบ่าวรับใช้กลุ่มหนึ่งมารับเมิ่งซื่อและคุณหนูคุณชายแล้ว ด้านจวนเว่ยกั๋วกงเองก็มีคนมาเช่นกัน

เมื่อเมิ่งซื่อรู้ว่าเผยซิวจื่อรีบมารอรับคนที่ท่าเรือตั้งแต่เช้า ในใจก็ปีติยินดี ดึงตัวบุตรสาวเตรียมลงจากเรือ ทว่ากลับสัมผัสได้ว่าฝ่ามือบุตรสาวเย็นเล็กน้อย จึงกระชับมือเล็กๆ ข้างหนึ่งของนางไว้แน่นพร้อมเอ่ยเสียงเบา “ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างแม่ล้วนจัดการให้เรียบร้อยแล้ว จะต้องราบรื่นแน่นอน ลูกแค่รอแต่งออกไปอย่างสบายใจก็พอแล้ว”

เรื่องในใจของเจินจยาฝู มารดาจะล่วงรู้ได้อย่างไร

นางฝืนยิ้มพลางผงกศีรษะ

ศีรษะของผู้คนบริเวณท่าเรือดูเบียดเสียดแออัด เมื่อทุกคนได้เห็นเรือใหญ่ลำหนึ่งมาจอดเทียบท่า ที่ด้านหลังประตูเรือมองเห็นเงาสาวใช้เดินกันไปมา ก็รู้ว่าเป็นแขกสตรีของตระกูลใหญ่สักตระกูลหนึ่งที่เดินทางมายังเมืองหลวงผ่านเส้นทางน้ำ จึงต่างพากันหยุดฝีเท้าเพื่อมองดู