ทดลองอ่านหวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม 5 บทที่ 332-บทที่ 333

เฉียวเจาวางถ้วยน้ำชาลงแล้วลุกขึ้นยืน “คุณหนูเจียง ท่านเรียกข้ามาที่นี่ หากแค่เพื่อแสดงทักษะฟาดแส้ล่ะก็ ข้ายอมรับในฝีมือท่านแล้ว เช่นนั้นขออำลาก่อน”

“หยุดนะ!” ดวงตาเรียวงามดุจเมล็ดซิ่งของเจียงซือหร่านเบิกกว้างด้วยความโกรธเกรี้ยว “เจ้าคิดจะเอาอย่างไรกันแน่”

เฉียวเจาเปล่งเสียงหัวร่ออย่างกลั้นไม่อยู่ “คุณหนูเจียง มิใช่ข้าคิดจะเอาอย่างไร เป็นท่านต่างหากที่จะเอาอย่างไร”

“ข้าอยากซื้อยาลบรอยแผลของหมอเทวดาหลี่ เจ้าถือดีอะไรไม่ขาย”

เฉียวเจากล่าวด้วยสีหน้าขึงขัง “เพราะนั่นคือสิ่งที่ท่านปู่หลี่มอบให้ข้า เงินพันชั่งก็แลกไม่ได้”

“แต่เมื่อครู่เจ้าบอกว่าจะมอบให้ข้า…”

“นั่นเป็นคนละเรื่องกัน”

เจียงซือหร่านกำแส้ในมือ สีหน้าของนางฉายอารมณ์ปรวนแปร นานครู่หนึ่งถึงแค่นเสียงกล่าวขึ้น “ตกลง ถือว่าข้าติดค้างน้ำใจเจ้าคราหนึ่ง! แต่ถ้ายานี้ใช้ไม่ได้…”

เฉียวเจาลอบถอนใจ ไม่ผิดคาดเลย นางมอบให้เปล่าๆ ยังเป็นเช่นนี้ ถ้ารับเงินจริงๆ แล้วเกิดยานี้ใช้ไม่ได้ผล ด้วยนิสัยใจคอของคุณหนูเจียงคงคิดจะไปพังเรือนสกุลหลีกระมัง

“คุณหนูเจียง ท่านน่าจะรู้ว่าต้องใช้ยาให้ถูกโรค ถึงเป็นยาลบรอยแผลของท่านปู่หลี่ก็มิใช่ยาสารพัดนึก ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นแผลได้อย่างไร บาดแผลลึกตื้นเพียงใด”

“เรื่องพวกนี้เจ้าไม่ต้องถาม”

เจินเจินพูดย้ำแล้วย้ำอีกว่าอย่าบอกเรื่องที่ตนเสียโฉมกับผู้อื่น นางย่อมต้องรักษาคำพูดแน่นอน

“เอาเถอะ ข้ากลับถึงจวนแล้วจะให้คนนำยาลบรอยแผลมามอบให้คุณหนูเจียง ท่านไม่จำเป็นต้องรู้สึกติดค้างน้ำใจข้า ไม่ว่ายาจะใช้ได้ผลหรือไม่ก็อย่ามาหาข้าอีกได้หรือไม่”

“ฮึ เจ้านึกว่าข้าอยากไปหาเจ้านักรึ” เจียงซือหร่านเอาแส้พันรอบเอวไว้ดังเก่า นางเอ่ยสั่งสาวใช้ “ส่งแขก!”

เฉียวเจาคลี่ยิ้มหมุนกายออกเดินไป

“คุณหนูหลีโปรดหยุดก่อน” สุ้มเสียงเฉยเมยของบุรุษดังลอยมา

“พี่สืออี ท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ”

เฉียวเจาเหลียวหน้าไป เห็นเจียงสืออีในชุดสีดำปลอดทั้งตัวสาวเท้ามาหา

คงเพราะเป็นคนเย็นชามาแต่เกิด ถึงเป็นไข่มุกในอุ้งมือบิดาบุญธรรม เขาก็แค่ผงกศีรษะให้เจียงซือหร่านเล็กน้อยก่อนเอ่ยกับเฉียวเจา “คุณหนูหลี ท่านผู้บัญชาการใหญ่เชิญท่านไปพบ”

“โปรดนำทางเถอะ”

เห็นเฉียวเจาจะไปพบเจียงถัง เจียงซือหร่านไม่ยอมแล้ว นางไล่ตามไปซักไซ้ “พี่สืออี ท่านพ่อจะพบนางด้วยเหตุใดเจ้าคะ”

“ไม่รู้”

“เช่นนั้นข้าไปด้วย”

“ไม่ได้”

เจียงซือหร่านกระทืบเท้าอย่างหัวเสีย นางมองตามแผ่นหลังที่เหยียดตรงของเจียงสืออีตาเขม็งแล้วทำตาปะหลับปะเหลือก

ไฉนใต้หล้านี้ถึงมีบุรุษเย็นชาน่าเบื่อเฉกพี่สืออีได้นะ สมควรแล้วที่ไร้คู่ไปชั่วชีวิต!

เจียงสืออีหยุดยืนตรงหน้าประตูห้องหนังสือ เสียงพูดของเขาราบเรียบไร้อารมณ์ “ท่านผู้บัญชาการใหญ่อยู่ข้างใน เชิญคุณหนูหลีเข้าไปเถอะ”

เฉียวเจาพยักหน้าแล้วย่างเท้าเข้าไป

พอเห็นนางเข้ามา เจียงถังชี้ถ้วยบนถาดน้ำชาด้วยรอยยิ้มระบายเต็มหน้า “คุณหนูหลี ชิมรสชาหนนี้ดูว่าเป็นเช่นไร”

เฉียวเจาย่อเข่าแสดงคำนับ กล่าวยิ้มๆ ว่า “เมื่อครู่ได้ดื่มกับคุณหนูเจียงแล้วเจ้าค่ะ”

นางพบหน้ากับเจียงซือหร่าน เจียงถังต้องส่งคนเฝ้าดูไว้ตลอดเป็นแน่

เจียงถังหัวเราะออกมา “หร่านรานถูกข้าตามใจจนเหลิง นางไม่ได้ก่อความวุ่นวายกระมัง”

เฉียวเจาหลุบตาคลายยิ้ม คำถามนี้นางสุดปัญญาจะตอบได้ น่าจะถามว่า ‘คุณหนูเจียงไม่ก่อความวุ่นวายเมื่อไรจึงจะถูก’

เจียงถังเองก็รู้จักบุตรสาวของตนดีอย่างเห็นได้ชัด เขากล่าวด้วยสีหน้าเป็นปกติ “ไว้ข้าจะอบรมสั่งสอนนางให้ดีๆ ภายหลัง”

เขาพูดพลางลุกไปดึงลิ้นชักตู้หนังสือหยิบกล่องหยกขาวใบหนึ่งออกมา จากนั้นเดินไปตรงหน้าเฉียวเจา เปิดมันออกพร้อมกล่าวทอดถอนใจ “คุณหนูหลีลองดูเถอะ ขนานใหม่”