ทดลองอ่าน กับดักดวงดาว บทนำ-บทที่ 1

บทที่ 1

กลับกฤติกร

 ‘เอ็ม พ่อโกรธมาก แม่ว่าต่อให้ลูกถ่อสังขารมาถึงหน้าบ้าน พ่อก็ไม่เปิดประตูให้ลูกเข้าบ้านแน่ๆ เอาอย่างนี้นะ คุณยายบ่นหาลูกกับแม่มาหลายครั้งแล้ว ลูกบินไปอยู่กับคุณตาคุณยายที่ไทยดีกว่า รายนั้นต่อให้โกรธที่ลูกทำเรื่องเยอะเอาไว้แค่ไหนแต่ก็ไม่ไล่ลูกออกจากบ้านหรอก ไว้แม่คุยกับพ่อให้ใจเย็นเรื่องลูกก่อนแล้วลูกค่อยบินกลับอเมริกานะ’

นี่คือคำพูดของ ‘ละอองดาว’ แม่บังเกิดเกล้าของเอ็มมานูเอลที่พูดกับลูกชายคนเดียวของหล่อนหลังจากเห็นข่าวพักงานถูกแพร่ออกไป โดยปกติเอ็มมานูเอลกับพ่อของเขา ‘อองตวน โคลม’ ก็มีความสัมพันธ์ที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอยู่แล้ว เพราะคนเป็นพ่อไม่ชอบใจที่ลูกชายเลือกจะยึดอาชีพนักร้องนักดนตรีแทนที่จะมาช่วยทำงานบริษัทของครอบครัว ยิ่งเส้นทางชีวิตที่ลูกชายเลือกเละเทะไม่เบาในไม่กี่ปีหลังมานี้ ก็ทำให้พ่อลูกเข้าหน้ากันไม่ติดไปกันใหญ่ ครั้งนี้จะเรียกว่าตัดหางปล่อยวัดเลยก็ได้เพราะอองตวนถึงขนาดลั่นวาจาไม่ขอต้อนรับลูกชายกลับบ้านแบบนี้

ด้วยเหตุนี้เอ็มมานูเอลจึงตีตั๋วเครื่องบินชั้นบิสิเนสคลาสมายังประเทศบ้านเกิดของมารดาอย่างไม่มีทางเลือก

รถแท็กซี่สีเขียวเหลืองจอดลงที่รั้วไม้ระแนงบานใหญ่ มีป้ายประดับตัวอักษรไทยตวัดหางอ่อนช้อยที่ชายหนุ่มผู้โดยสารจำได้ว่ามันคือนามสกุล ‘กฤติกร’ นามสกุลเก่าของมารดาก่อนที่จะแต่งงานไปกับหนุ่มลูกครึ่งอเมริกัน-ฝรั่งเศสแล้วไปตั้งรกรากอยู่ที่นิวยอร์กด้วยกัน

เอ็มมานูเอลจ่ายเงินให้โชเฟอร์เสร็จก็คว้าเป้ใบใหญ่ลงจากรถ เขาไม่ได้ขนของมามากมายเพราะไม่ชอบบ้าหอบฟางโดยเฉพาะกับการเดินทางที่ต้องเปลี่ยนเครื่องหลายเที่ยวกว่าจะมาถึงประเทศไทยแบบนี้ ชายหนุ่มขนมาแต่เสื้อผ้าสามสี่ชุดและของใช้จำเป็นเท่านั้น โดยตั้งใจว่าถ้าขาดเหลืออะไรค่อยไปหาซื้อเอาเมื่อเดินทางไปถึง

นิ้วเรียวยาวมีรอยไหม้นิดหน่อยเนื่องจากสูบบุหรี่เป็นประจำกดลงไปบนออดข้างประตูรั้วไม้ ไม่ช้าก็มีร่างอวบท้วมเดินอุ้ยอ้ายมาเปิดประตูให้ หล่อนเป็นหญิงมีอายุผมสีดำแซมสีดอกเลามัดเป็นมวยเรียบร้อย สวมเสื้อคอบัวสีครีมและกระโปรงทรงแปลกๆ ที่น่าจะเป็นผ้าของไทยสีน้ำเงินเข้มยาวคลุมหน้าแข้ง

“คุณเอ็มมานูเอลใช่ไหมคะ” หล่อนพูดเป็นภาษาไทยช้าๆ ชัดๆ

ชายหนุ่มพยักหน้าเนือยๆ เพราะง่วงและเจ็ตแล็กอย่างมาก เขาอยู่อเมริกามายี่สิบกว่าปี แต่ก็พอจะฟังภาษาไทยออกและพูดประโยคง่ายๆ ได้บ้างเพราะต้องใช้คุยกับแม่เป็นประจำ แต่ก็ไม่คล่องเท่าภาษาอังกฤษหรือฝรั่งเศสที่มีโอกาสได้ใช้บ่อยกว่า

หญิงรับใช้เชิญให้เอ็มมานูเอลเข้าบ้านก่อนจะเดินนำไปตามทางที่ปูด้วยหินกรวดสีขาวทอดยาวไปยังบ้านเรือนไทยประยุกต์หลังงามที่ไม่ต่างจากในความทรงจำของเขาเท่าไหร่นัก มีเพียงตัวเรือนถูกต่อเติมขยายออกไปมากขึ้นกับมีห้องติดกระจกดูทันสมัยเพิ่มเข้ามา ทว่าก็ไม่ขัดตากับความงามอย่างไทยที่มีแต่เดิมอยู่แล้ว

“เชิญค่ะ คุณท่านรอคุณอยู่”

ชายหนุ่มเห็นหล่อนถอดรองเท้าแตะออกจึงถอดตามบ้าง สมองเริ่มทบทวนธรรมเนียมของคนไทยและจำได้ว่าคนไทยไม่สวมรองเท้าเข้าบ้านกัน เขาเตะรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังไปไว้ข้างๆ บันไดทางขึ้นแล้วเดินตามร่างท้วมนั่นไป กลางบ้านนั้นยังคงเปิดโล่งรับสายลมเย็นฉ่ำที่พัดมา มีศาลาพร้อมกับพื้นยกสูงขึ้นไว้เป็นที่สำหรับนั่งพักผ่อนอยู่กลางเรือน บนเบาะหนานุ่มตรงศาลานั้นมีร่างผอมบางของหญิงชราและร่างสันทัดของชายชราที่เขาจำได้ดีว่าเป็นใคร