ทดลองอ่าน ข้าผู้นี้… วาสนาดีเกินใคร บทที่ 4

เสียงร้องไห้ค่อยๆ เงียบหายไป ที่สุดแล้วภายในห้องก็กลับมาอยู่ในความสงบอีกครั้ง

ซ่งฮูหยินยิ้มเจื่อน “ปกติเด็กคนนี้ไม่เป็นเช่นนี้ วันนี้ออกจะเกเรไปบ้าง”

เมิ่งซื่อฝืนยิ้มรับ นั่งอยู่ต่ออีกสักพักถึงได้ลุกขึ้นยืนกล่าวลา ซ่งฮูหยินเดินออกมาส่งเป็นมารยาทไม่กี่ก้าวก็เรียกให้คนมาส่งพวกเมิ่งซื่อถึงนอกประตูแทนตนเอง

เยี่ยหมัวมัวปลอบเฉวียนเกอเอ๋อร์เสร็จแล้วก็กลับมาเอ่ย “ฮูหยิน ท่านเห็นกับตาตนเองแล้วใช่หรือไม่ ท่านดูนางสิ เกิดมามีรูปโฉมประดุจนางจิ้งจอก บุรุษใดจะไม่ตกหลุมพรางได้บ้าง วันนี้ตัวนางยังไม่ทันมาถึง ซื่อจื่อก็วิ่งไปรับที่ท่าเรือด้วยตนเองแล้ว ฮูหยิน ท่านไม่ได้เห็น ยามนั้นดวงตาที่เขามองนางไม่กะพริบเลยสักนิด ไฉนเลยจะยังจดจำความดีของมารดาเฉวียนเกอเอ๋อร์ได้อีก คำโบราณกล่าวไว้…เมื่อมีแม่เลี้ยงย่อมมีพ่อเลี้ยง รอนางคลอดออกมาเองสักคนแล้ว เกรงว่าเฉวียนเกอเอ๋อร์จะไม่เหลือแม้แต่บิดา! ฮูหยินอย่าได้ถูกนางหลอกเป็นอันขาด หญิงสาวผู้นี้ตีสองหน้า บ่าวร่วมพักร่วมเดินทางกับนางมานาน กระจ่างชัดดียิ่งกว่าอะไร”

ซ่งฮูหยินคิดถึงบุตรสาวที่ตายจากไป ทั้งปวดใจทั้งจนปัญญา ขมวดคิ้วเอ่ย “ข้าพอใจในตัวบุตรสาวสกุลเจินเสียที่ใดเล่า เพียงแต่ก่อนหน้านี้รับปากไปแล้ว ทั้งยังเชื่อคำพูดเจ้า รับนางเป็นบุตรสาวบุญธรรม เรื่องที่ตัดสินใจไปแล้วจะให้ข้าเปิดปากพูดเช่นไรอีก”

เยี่ยหมัวมัวสำนึกผิด ตบปากตนเองแรงๆ ไปหนหนึ่ง ในตอนนั้นเองก็ได้เห็นสาวใช้ที่เมื่อครู่เดินออกไปแล้วผู้หนึ่งรีบวิ่งลนลานกลับเข้ามา ใบหน้าเยี่ยหมัวมัวพลันเคร่งขรึม เอ่ยต่อว่า “ทำตัวแตกตื่นให้ฮูหยินตกอกตกใจ คอยดู ข้าจะเอาเข็มมาแทงปากเจ้าเสีย!”

สาวใช้โบกมือไม่หยุด ตะโกนเอ่ย “คุณชายเจ้าค่ะ! คุณชายอาการไม่ค่อยดีแล้ว!”

ซ่งฮูหยินตกใจ “เกิดอะไรขึ้น!”

สาวใช้รีบเล่า “เมื่อครู่นี้เจ้าค่ะ พวกเราพาคุณชายไปเล่นในลาน จู่ๆ คุณชายก็ร้องว่าบนตัวมีแมลงปีนป่าย เกาไปทั่วทุกที่ บ่าวเห็นคุณ…คุณชายใบหน้าประหนึ่งแป้งหมัก เพียงพริบตาเดียวก็บวมเป่งแล้ว…”

สีหน้าซ่งฮูหยินเปลี่ยนไปทันควัน รีบร้อนวิ่งออกไปข้างนอก ตัวเฉวียนเกอเอ๋อร์นั้นถูกอุ้มกลับมาในห้องแล้ว กำลังนอนอยู่บนเตียง เมื่อเดินเข้าไปหาก็มองเห็นเขามีผื่นแดงเต็มใบหน้า ใบหน้าบวมราวกับมีลมเป่าเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น นางตกใจ รีบเดินเข้าไปอุ้มเฉวียนเกอเอ๋อร์ ร้องเรียกอย่างปวดใจอยู่หลายครั้งพร้อมกับสั่งให้คนไปเชิญหมอหลวงมาอย่างลนลาน

หมอหลวงรีบเดินทางมา ในตอนนั้นใบหน้าของเฉวียนเกอเอ๋อร์ก็บวมเป่งไปทั้งหน้าจนมิต่างจากรังผึ้งแล้ว บนร่างยังมีผดผื่นขึ้นกระจายไปทั่ว ด้วยความคันจึงมีบางจุดที่ถูกเกาจนเป็นแผล เขานอนอยู่ตรงนั้น ประเดี๋ยวก็ร้องครวญคราง ประเดี๋ยวก็ร้องไห้โวยวายไม่หยุด

หมอหลวงเองก็ตรวจหาสาเหตุไม่พบ ได้แต่จ่ายยาให้นำมาทาเพื่อลดอาการบวม อาการบวมนี้กลับไม่ยอมยุบลงไปเสียที เฉวียนเกอเอ๋อร์ทนทรมานตลอดทั้งคืน จวบจนวันต่อมาถึงค่อยๆ ยุบลงไปบ้าง