ทดลองอ่าน ข้าผู้นี้… วาสนาดีเกินใคร บทที่ 4

เมื่อวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่ามาถึง เป็นเพราะซินฮูหยินมีเรื่องให้จัดการมากจนทำไม่ทันจึงขอให้เมิ่งซื่อรีบไปถึงจวนเพื่อช่วยเหลือ เมิ่งซื่อย่อมรับปาก รั้งตัวบุตรชายไว้ ไม่อนุญาตให้เขาออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกอีก ทุกคนเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ที่เตรียมไว้สำหรับงานวันนี้ หลังผ่านยามอู่จึงพาบุตรชายบุตรสาวไปยังจวนเว่ยกั๋วกง

แม่ลูกนั่งอยู่ในรถม้าคันเดียวกัน เมิ่งซื่อนิ่งเงียบตลอดทาง เจินจยาฝูเอนร่างเข้าหา ซบลงบนแขนของมารดา “ท่านแม่ คิดอะไรอยู่หรือ ลูกเห็นว่าช่วงสองวันมานี้ท่านแม่ไม่ค่อยพูดคุยเลย”

เมิ่งซื่อใจลอยอยู่สักพักถึงได้เอ่ยเสียงเบา “ก่อนหน้านี้แม่แค่เคยได้ยินว่าเด็กคนนั้นเกเรอยู่บ้าง แต่คิดไม่ถึงว่าจะเกเรได้ถึงเพียงนี้ วันหน้าลูกแต่งเข้าไปแล้ว แม่กลัวว่าลูกจะลำบาก…”

เจินจยาฝูกอดมารดาพร้อมยิ้มเอ่ย “ท่านแม่ หากว่าผ่านไปอีกสองวันพวกนางเกิดไม่ถูกใจลูก ลูกแต่งให้พี่รองเผยไม่สำเร็จแล้ว ท่านแม่จะต่อว่าว่าลูกไร้ประโยชน์หรือไม่”

เมิ่งซื่อนิ่งอึ้งไป รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างที่จู่ๆ บุตรสาวก็เอ่ยออกมาเช่นนี้ จึงก้มมองเจินจยาฝูพร้อมเอ่ย “ขอแค่ตัวลูกเองไม่เสียใจ เหตุใดแม่ต้องต่อว่าลูกด้วยเล่า หากไม่ใช่เพราะท่านย่าของลูก แม่ก็…”

นางหยุดเอ่ย ถอนหายใจ โอบบุตรสาวเข้ามาในอ้อมกอดอย่างรักใคร่

เจินจยาฝูหุบยิ้ม ใบหน้าเล็กอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดมารดา หลับตาลง

ทุกอย่างล้วนราบรื่นดียิ่ง เรื่องราวกำลังดำเนินไปตามที่นางคาดหมายเอาไว้ทีละก้าวๆ

อาการป่วยประหลาดที่จู่ๆ เฉวียนเกอเอ๋อร์เป็นในวันนั้น เดิมทีก็อยู่ในการคาดการณ์ของนาง

เด็กน้อยคนนี้…ถือเป็นคนสำคัญที่สุดผู้หนึ่งในแผนยกเลิกงานแต่งงานของนาง

เมื่อชาติก่อนมีอยู่หนหนึ่ง ทั้งที่ชั่วครู่ก่อนหน้าเฉวียนเกอเอ๋อร์ยังดีๆ อยู่ หลังวิ่งเข้าไปในห้องซินฮูหยินหนหนึ่ง กลับออกมาได้ไม่นานก็ใบหน้าบวม บนร่างมีผดผื่นขึ้น เขาทั้งเจ็บและคันยิ่ง ทายาไปก็ไร้ประโยชน์ ผ่านไปไม่กี่วันถึงค่อยๆ หายดีเอง คิดไม่ถึงว่าผ่านไปไม่นานก็เกิดอาการป่วยเช่นนี้ขึ้นอีกครั้ง หลังทรมานซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายหน ได้รับความทุกข์ทรมานไม่น้อย แม้แต่หมอหลวงยังตรวจหาสาเหตุไม่พบ ซินฮูหยินในยามนั้นร้อนใจดุจไฟเผา ภายหลังมีบ่าวหญิงอาวุโสที่ละเอียดรอบคอบผู้หนึ่งพบว่าทุกครั้งเขาล้วนเกิดอาการป่วยเช่นนี้ขึ้นหลังเข้าไปในห้องซินฮูหยิน

เริ่มแรกซินฮูหยินคิดไปว่าภายในห้องตนเองมีสิ่งอัปมงคลอยู่ รีบไปเชิญคนมาทำพิธีขับไล่สิ่งชั่วร้าย ทว่ากลับไม่เห็นผล

ภายหลังยังเป็นเจินจยาฝูที่หาสาเหตุพบ

ปัญหาเกิดขึ้นมาจากกลิ่นหลงเสียนที่รมอยู่ในห้องของซินฮูหยิน

หลงเสียนที่แท้จริงจะมีกลิ่นหอมละมุน นอกจากกลิ่นเดิมของมันแล้ว ในกลิ่นปลายยังแฝงไปด้วยกลิ่นตะไคร่น้ำจางๆ อันเป็นเอกลักษณ์อีกด้วย ส่วนต้งหลงเหน่าไม่มีกลิ่นปลายที่เป็นเอกลักษณ์เช่นนี้ ซึ่งคนทั่วไปยากจะแยกแยะได้