ทดลองอ่าน ข้าผู้นี้… วาสนาดีเกินใคร บทที่ 5

บทที่ 5

ห่างออกไปไม่กี่ก้าว มีหญิงชราผู้หนึ่งหลังโก่งขึ้นเล็กน้อย มือถือไม้เท้ายืนอยู่บนทางเดินโดยมีสาวใช้ประคองเอาไว้

นางไม่ขยับตัว มองดูคล้ายจะยืนมานานสักพักหนึ่งแล้ว

หญิงชราผู้นี้ก็คือฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเผย เจ้าของงานวันเกิดในวันนี้ เจินจยาฝูย่อมไม่รู้สึกไม่คุ้นเคยกับนาง ย่อมนึกไม่ถึงว่านางจะเดินมาที่นี่ ทั้งที่ส่วนหน้ามีแขกมาไม่น้อยแล้ว ทว่าบนร่างของนางกลับยังคงสวมชุดอยู่บ้านที่ไม่เก่าไม่ใหม่ตัวหนึ่ง ดูไม่เหมือนจะฉลองวันเกิดแต่อย่างไร

เจินจยาฝูไม่ทันตั้งตัวจึงตกใจไม่น้อย

ตอนเด็กที่เจินจยาฝูมาเที่ยวเล่นอยู่ในจวนเว่ยกั๋วกง ฮูหยินผู้เฒ่าปฏิบัติต่อนางเฉกเช่นญาติผู้หนึ่งเท่านั้น ไม่ได้ไม่ชอบ แต่ก็ไม่มีความพิเศษอะไร ทุกครั้งที่มานางจะติดตามมารดามาโขกศีรษะคำนับอีกฝ่าย ยามกลับก็มาโขกศีรษะลาอีกครั้ง มีเพียงแค่นี้เท่านั้น หลังนางแต่งให้เผยซิวจื่อ ฮูหยินผู้เฒ่าก็ไม่ค่อยอยากให้หลานสะใภ้เช่นนางมาคอยปรนนิบัติรับใช้เท่าไรนัก มักจะอยู่ตามลำพังภายในห้องพระมากกว่า รวมเข้ากับเรื่องที่หลังจากนั้นไม่นานเกิดศึกสงครามขึ้น เจินจยาฝูออกไปจากสกุลเผย ภายหลังก็ไม่เคยได้พบหน้ากันอีก สำหรับความประทับใจที่มีต่อฮูหยินผู้เฒ่า สามารถพูดได้ว่าเหินห่างและจืดจาง ยามนี้ได้มาเจอกันอย่างไม่คาดฝันเช่นนี้ เห็นหญิงชรายืนอยู่ตรงนั้น มองดูตนเองโดยไม่พูดไม่จา สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ นางก็รีบก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว นำถานเซียงยอบกายลงคารวะอีกฝ่าย

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้เอ่ยอะไร

เจินจยาฝูนึกไปถึงน้ำเสียงของตนเองเมื่อครู่นี้ อดรู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมาไม่ได้ ดวงตาหลุบลง ข้างหูได้ยินเพียงเสียงสายลมพัดผ่านป่าไผ่มาเป็นระลอก

หลังผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดก็ได้ยินฮูหยินผู้เฒ่าเปิดปากเอ่ยถาม “เจ้าเป็นหญิงสาวสกุลเจินผู้นั้น?”

เจินจยาฝูเอ่ยตอบเสียงเบา “เจ้าค่ะ เมื่อหลายวันก่อนข้ากับท่านแม่มาที่นี่ ยามนั้นฮูหยินผู้เฒ่าสวดมนต์อยู่ในห้องพระ จึงไม่ได้ไปคำนับเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่านิ่งเงียบครู่ใหญ่ถึงค่อยเอ่ยช้าๆ “ที่นี่ไม่มีคนพักอยู่นานแล้ว ออกจะวังเวงอยู่บ้าง เจ้ารีบกลับไปเถอะ” เอ่ยจบก็หันตัวกลับ เดินจากไปช้าๆ ภายใต้การประคองของหัวหน้าสาวใช้ผู้นั้น

เจินจยาฝูเงยหน้าขึ้น มองดูแผ่นหลังที่โก่งขึ้นเล็กน้อยของหญิงชราค่อยๆ ห่างออกไปไกล สุดท้ายหายลับไปสุดทางป่าไผ่ จึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ

เจินจยาฝูเดินตามทางกลับไปอย่างรีบร้อน พอถึงห้อง ตลอดทั้งบ่ายก็ไม่ได้เดินออกมาอีกแม้แต่ก้าวเดียว

ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลงแล้ว แขกและญาติพี่น้องมากันครบครัน โคมไฟภายในจวนเว่ยกั๋วกงจุดสว่างไสว บ้านใหญ่เผยซิวจื่อ บ้านรองนายท่านเผยเฉวียน คุณชายสามเผยซิวลั่ว รวมไปถึงบรรดาผู้อาวุโสภายในตระกูลที่บารมีสูงจำนวนหนึ่งล้วนมายืนต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงจัดงานด้านหน้า ส่วนซินฮูหยิน เมิ่งฮูหยิน กับบรรดาสตรีในตระกูลจะรับรองแขกสตรีจากสกุลต่างๆ อยู่ภายในจวน