ทดลองอ่าน ข้าผู้นี้… วาสนาดีเกินใคร บทที่ 5

ตำแหน่งการงานที่ได้มาจากความดีความชอบของบรรพบุรุษนี้ เดิมทีเผยเฉวียนคาดหวังว่าจะตกมาสู่ตนเอง เขาจะได้ขยับตำแหน่งขุนนางที่ไม่มีการเลื่อนขั้นมานานหลายปีเสียที สุดท้ายกลับเป็นเพราะสกุลซ่ง ตำแหน่งจึงตกไปอยู่บนศีรษะของหลานชายเผยซิวจื่อ เขาย่อมต้องผิดหวัง ทั้งยังได้ยินว่าเพื่อตำแหน่งว่างนี้บ้านใหญ่ถึงกับใช้เงินไปราวสองพันตำลึง ในใจยิ่งเกิดความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา แน่นอนว่าเปลือกนอกยังคงปรองดองกันอยู่ แต่เขาก็คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าวันนี้เพิ่งผ่านงานวันเกิดไปก็จะถูกเรียกตัวมาแล้ว ทั้งยังได้ยินคำพูดเช่นนี้ จึงไม่กล้าเปิดปากพูดไปชั่วขณะ

ซินฮูหยินกับเมิ่งฮูหยินมองสบตากันคราหนึ่ง

ฮูหยินผู้เฒ่าผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ เอ่ยย้ำอีกครั้ง “วันนี้ทุกคนมีความสุขกัน เดิมทีข้าเองก็ไม่ควรทำให้พวกเจ้าหมดสนุก เพียงแต่คำพูดในใจบางอย่างคิดว่าหากวันนี้ไม่พูดออกมา ครั้งหน้าก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเมื่อไรแล้ว”

“ท่านแม่พูดมาได้เต็มที่เลยขอรับ!” เผยเฉวียนรีบเอ่ย ซินฮูหยินกับเมิ่งฮูหยินเองก็ส่งเสริม

“เช่นนี้ข้าเองก็ขอพูดแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยต่อ “วันนี้ข้าออกจากห้องมาหนหนึ่ง ไปได้ยินบ่าวรับใช้พูดจานินทาลับหลังเข้าโดยบังเอิญ คำพูดพวกนั้นดังมาให้ได้ยินก็แล้วไปเถอะ แต่ที่ข้าไม่เข้าใจคือจวนเว่ยกั๋วกงเริ่มไม่มีกฎระเบียบตั้งแต่เมื่อไรกัน เหตุใดบ่าวรับใช้จึงได้หย่อนยานถึงเพียงนี้ ครุ่นคิดไปมาก็มีเพียงประโยคเดียวเท่านั้น เบื้องบนปฏิบัติตัวอย่างไร เบื้องล่างก็ปฏิบัติตามเช่นนั้น เบื้องบนไม่ทำตัวเป็นเจ้านายให้ดี เบื้องล่างที่เป็นบ่าวก็ย่อมร้ายแรงยิ่งขึ้น”

เมิ่งฮูหยินนิ่งเงียบไม่เอ่ยวาจา

สีหน้าซินฮูหยินเปลี่ยนไปเล็กน้อย นางลังเลอยู่บ้าง ก่อนจะเอ่ยว่า “เป็นความผิดของลูกเองเจ้าค่ะ ไม่ได้สั่งสอนบ่าวให้ดี…”

ฮูหยินผู้เฒ่าโบกไม้โบกมือ “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต่างยุ่งกัน ตอนนี้ที่เรียกพวกเจ้ามาเอ่ยคำพูดพวกนี้ไม่ได้อยากฟังผู้ใดยอมรับความผิด เพียงแต่ข้านึกสะท้อนอกสะท้อนใจนัก ชีวิตคนเราหนึ่งชาติดุจม้าขาวข้ามร่องแคบ ในตอนที่ข้าอายุน้อย มองดูท่านผู้เฒ่าของพวกเจ้าใช้ชีวิตแย่งชิงความรุ่งโรจน์มาสู่วงศ์ตระกูล บัดนี้พริบตาเดียวผ่านพ้นมาจนข้ามีเหลนแล้ว นับแต่โบราณผู้ที่มีศักดิ์ฐานะสูงส่งแล้วรู้จักพอ เดิมทีก็มีอยู่น้อย ส่วนผู้ที่รู้จักควบคุมความทะยานอยากของตน ไม่ตัดพ้อต่อความยากจนก็ยิ่งหาได้ยาก สกุลเผยในหลายปีมานี้สถานการณ์สู้เมื่อก่อนไม่ได้แล้ว แต่มีคำพูดหนึ่ง ข้ายังอยากตักเตือนพวกเจ้า ดินปรองดองกันเป็นกำแพง คนปรองดองกันเป็นบ้าน ถ้ากระทั่งผู้คนในบ้านตนเองยังต่อสู้กัน ไม่ต้องให้ผู้อื่นทำอะไรเลย อีกไม่กี่ปีสกุลเผยก็จะรักษาเอาไว้ไม่ได้เพราะฟาดฟันกันเอง”

หน้าผากเผยเฉวียนมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาบางๆ ซินฮูหยินกับเมิ่งฮูหยินต่างก้มหน้าไม่พูดจา

ฮูหยินผู้เฒ่าส่ายหน้า “จะโทษพวกเจ้าก็ไม่ได้ พูดไปแล้วผู้ที่ควรกล่าวโทษที่สุดอันดับแรกก็คือข้า หลายปีมานี้ข้าละเลยพวกเจ้าเกินไป ทำตัวไม่สมฐานะผู้อาวุโส…”

นางนิ่งเงียบไปเล็กน้อย มองไปยังซินฮูหยิน “ข้ารู้ว่าในครอบครัวมีรายรับเข้ามาน้อยลง พวกเจ้าแต่ละคนล้วนมีความลำบากของตนเอง เงินที่จื่อเอ๋อร์ใช้ไปเพื่อตำแหน่งครั้งนี้ข้าจะออกเอง”