ทดลองอ่าน นิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน! บทที่ 14

“พี่ชาย” นางเรียกหลี่เหวยหยวนอย่างมีความสุข “พี่ชอบกินอะไรหรือเจ้าคะ”

การคว้ากระเพาะอาหารของบุรุษมาได้นั้นก็เปรียบเหมือนกับการคว้าหัวใจของเขาเอาไว้ได้ บอกข้ามาเถอะ ภายหน้าข้าจะหาหนทางตามหาของเหล่านั้นมาป้อนเจ้าเอง

หลี่เหวยหยวนได้ยินแล้วก็ยิ้มเย้ยหยันตนเองขึ้นมา “ข้ามีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงเรื่องชอบไม่ชอบกันเล่า ไม่ว่าคนครัวจะเอาอะไรมาให้ข้า ข้าก็ย่อมต้องกินสิ่งนั้นอยู่แล้ว”

แม้คำพูดที่เอ่ยออกมาจะฟังดูหาเรื่องอยู่บ้าง แต่อย่างน้อยเขาก็ยอมตอบในสิ่งที่นางถาม ถือเป็นความก้าวหน้าไม่น้อยแล้ว หลี่หลิงหว่านจึงไม่ถือสาท่าทีเช่นนี้ของเขาเลยแม้แต่น้อย กลับกันยังถามถึงงานด้านอื่นๆ ของเขาอย่างกระตือรือร้น

ในนิยายของนาง หลี่เหวยหยวนนับเป็นแค่ตัวประกอบชายอันดับสอง ขณะที่นางทุ่มเทลงรายละเอียดให้กับพระเอกและตัวประกอบชายอันดับหนึ่งมากกว่า เพราะหลักๆ แล้วหลี่เหวยหยวนก็มีบทมาเพื่อเป็นศัตรูกับพระเอกและตัวประกอบชายอันดับหนึ่ง กระตุ้นให้เรื่องราวดำเนินไปข้างหน้าเท่านั้น นางจึงไม่เคยต้องคิดอย่างละเอียดประณีตหรือบรรยายถึงสิ่งที่ชอบกับสิ่งที่เกลียดต่างๆ นานาของเขา ทว่ายามนี้นางอยากจะปราบหลี่เหวยหยวน จึงจำเป็นต้องถามถึงบรรดาสิ่งที่เขาชอบและเกลียดให้กระจ่างสักหน่อย เพื่อไม่ให้เผลอไปแตะเกล็ดย้อนของเขาเข้าโดยไม่รู้ตัว มิเช่นนั้นถึงตอนนั้นเกรงว่ากระทั่งตายอย่างไรก็ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

โชคดีที่แม้หลี่เหวยหยวนจะตอบห้วนสั้นจนถึงขั้นฟังดูหาเรื่องไปบ้าง แต่เขาก็ยังตอบทุกๆ คำถามที่นางถาม

หลี่หลิงหว่านดีใจยิ่งนัก ทั้งรู้สึกว่าในใจหลี่เหวยหยวนได้เริ่มโอนอ่อนให้กับนาง กระทั่งยามนี้นางมองเห็นแสงสว่างแห่งชัยชนะอยู่ที่เบื้องหน้าเรียบร้อยแล้ว

ไม่ว่าวันหน้าหลี่เหวยหยวนจะใจคอโหดเหี้ยมหรือจิตใจบิดเบี้ยววิปริตเช่นไร ทว่าในยามนี้เขาก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุสิบสามคนหนึ่ง ส่วนที่เขาจะเติบโตจนออกนอกทางหลังจากนี้ อย่างน้อยนางก็ยังดึงรั้งกลับมาได้ทัน

หลี่หลิงหว่านมีความมั่นใจในตนเองอย่างมาก นางตัดสินใจว่าจะเป็นโคมไฟที่ส่องสว่างบนเส้นทางในวันหน้าของหลี่เหวยหยวนดวงนั้นเรียบร้อยแล้ว จะโน้มน้าวเขาไปยังเส้นทางที่ห่างไกลจากเส้นทางที่นางออกแบบให้เขาต้องกลายเป็นคนใจคอโหดเหี้ยมและมีจิตใจบิดเบี้ยววิปริต

ภายใต้การปลุกความมุ่งมั่นอันยิ่งใหญ่ไปรอบหนึ่งนั้น หลี่หลิงหว่านมองดูหลี่เหวยหยวนในคืนนี้แล้วก็มีความสุขเป็นพิเศษ อย่างน้อยในสายตาของเขา รอยยิ้มบนใบหน้านางก็ไม่เคยเลือนหายไป

เดิมทีองคาพยพทั้งห้าของนางก็งดงามชวนมองมากอยู่แล้ว เพียงแต่ในความทรงจำของหลี่เหวยหยวน ความรู้สึกบนใบหน้าของหลี่หลิงหว่านยามที่มองคนอื่นมักจะขาดเสน่ห์อยู่เสมอ ต่อให้องคาพยพจะดูงดงามชวนมองมากกว่านี้ แต่นั่นก็เป็นแค่หุ่นไม้โฉมงามเท่านั้น ตรงข้ามกับยามนี้ที่หลี่หลิงหว่านดูมีชีวิตชีวา รอยยิ้มนางเบิกบานดุจดอกไม้ ราวไข่มุกไร้สีสันเม็ดหนึ่งที่จู่ๆ ก็สะบัดฝุ่นผงบนตัวออกไปทั้งหมดแล้วทั่วทั้งร่างพลันเปล่งประกายสว่างไสวออกมาอย่างไรอย่างนั้น ทำให้คนที่ได้เห็นเพียงครั้งเดียวยากจะลืมเลือน

ตอนนี้ไข่มุกเม็ดนี้กำลังขยับเข้ามาใกล้หลี่เหวยหยวน มองไปยังชุดคลุมยาวผ้าฝ้ายสีน้ำเงินสว่างชุดนั้นบนร่างเขาอย่างละเอียด “พี่ชาย ชุดคลุมยาวผ้าฝ้ายชุดนี้ขาดเป็นรูตั้งหลายที่แล้ว พี่ถอดออกมาเถอะ ข้าจะเอากลับไปให้สาวใช้ช่วยเย็บให้พี่เจ้าค่ะ”