ทดลองอ่าน บอสหน้าตายกะยัยสอางค์ บทที่ 3

“สวัสดีครับ ผมเป็นเจ้านายของสอางค์ครับ” ชายหนุ่มตะโกนตอบกลับไปอย่างอารมณ์ดี

ตัวบ้านกับรั้วค่อนข้างไกล เจ้าของสายตาฝ้าฟางจึงมองเห็นคนพูดได้ไม่ถนัดนัก แต่พอได้ยินว่าเป็นเจ้านายของหลานสาวก็ยิ้มรับอย่างเป็นกันเอง

“ลีๆ คุงเจ้านาย อาเอิงอย่ามัวแต่ยืนเป็นปลาแช่แข็ง เชิงคุงเขาเข้ามาสิ”

“ไม่ต้องมั้งคะอาม่า เจ้านายเอิงเขาจะกลับแล้ว” เธอตะโกนบอกทั้งอาม่าและเขา แต่คนตัวสูงกลับยิ้มอย่างเป็นต่อ

“ไม่ล่าย เชิงมาๆ มาถึงบ้านแล้ว ให้เจ้านายอีเข้ามาก่อน”

สอางค์มองหน้าฝรั่งตัวโตยืนยิ้มกริ่มแล้วได้แต่ถอนใจ

“ค่า…อาม่า” หญิงสาวกัดฟัน เปิดประตูรั้วเดินนำเขาเข้าไปในบริเวณบ้าน

อาม่าขยับแว่นตามองหน้าเจ้านายของหลานสาวอีกครั้ง พอเห็นชัดว่าร่างสูงใหญ่ที่ต้องแหงนหน้าขึ้นมองเป็นใคร แกก็อุทานลั่น เล่นเอาสองหนุ่มสาวตกใจตามไปด้วย

“ไอ้หยา ยักษ์ฝาหรั่งนี่หว่า ซี้เลี่ยวๆ อั๊วพูดปะกิดเป็นที่หนายอาเอิง”

“โธ่ อาม่าคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เจ้านายเอิงพูดไทยได้ เมื่อกี้เขายังทักอาม่าอยู่เลยนี่คะ” สอางค์ยิ้ม อธิบายกับญาติผู้ใหญ่ที่อยู่ร่วมบ้านเดียวกับเธอ

หญิงชราหรี่ตามองชาวต่างชาติที่สูงใหญ่เหมือนยักษ์ปักหลั่นอย่างไม่เชื่อนัก

“ผมพูดไทยได้ครับ” เขาก้มลงบอกหญิงชราด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกว่าเคย เป็นโทนเสียงที่สอางค์เพิ่งจะเคยได้ยินวันนี้เช่นกัน

“อีพูดไทยล่ายจริงๆ ล่วย” อาม่าหันไปพยักพเยิดกับหลานสาว แล้วส่งยิ้มให้เขาอย่างเบาใจ

“ว่าแต่ลื้อไปทำไรมาอาเอิง ทำไมเปียกปอนอย่างนี้”

“โดนฝนตอนรอรถเมล์ค่ะ บอสเห็นเลยรับมาส่ง”

“ขอบใจนะคุงเจ้านาย ใจดีจริงๆ เลย”

ชายหนุ่มเพียงแค่ยิ้มรับ ถึงจะแอบเห็นเธอกลอกตา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

สอางค์เหลียวมองรอบตัวเหมือนกำลังหาใครสักคน ก่อนหันมาถามอาม่าซึ่งยังคงมองเจ้านายของเธอไม่วางตา “พวกลิงซนหายไปไหนกันคะเนี่ย บ้านเงียบเชียว”

“อาพุดอีเอาไปอาบน้ำข้างบน เดี๋ยวก็คงลงมา”

เห็นชายหนุ่มทำหน้างง เธอจึงอธิบายว่า “หลานๆ ของฉันน่ะค่ะ พอดีพี่ชายลงไปทำธุระที่ต่างจังหวัด เลยเอาพวกลิงซนมาฝากไว้ ปกติบ้านนี้มีแค่ฉัน อาม่า แล้วก็แม่บ้านแค่สามคนค่ะ”