ทดลองอ่าน ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า… คือข้าผู้เดียว บทที่ 1

แต่ว่าแผลเป็นจากการฉีดวัคซีนบนแขนซ้ายยังกลายเป็นรูปเมฆมงคลไปได้อย่างน่าอัศจรรย์เลย แม้แต่เส้นผมก็ยังยาวขึ้นกะทันหันด้วย ถ้าบนแขนขวาจะมีอะไรเพิ่มเติมมาบ้างก็ไม่แปลกหรอก

โดยเฉพาะเมื่อครู่ก็เห็นชัดว่าหนุ่มน้อยชุดดำคนนั้นต้องเห็นอะไรบางอย่างบนแขนขวาของเธอ จู่ๆ เขาจึงเปลี่ยนเป็นน่ากลัวได้ถึงขั้นนั้น

“ถูกต้อง บนแขนขวาของเจ้าควรที่จะมีสัญลักษณ์รูปจันทร์เสี้ยวสีม่วงอยู่รอยหนึ่ง ผู้ที่มีสัญลักษณ์นี้ล้วนเป็นบุตรหลานของพวกเราสกุลซูแห่งถ้ำพันจิ้งจอกอันศักดิ์สิทธิ์และยิ่งใหญ่” ท่านอาชาเทพเชิดหน้ายืดอกขณะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ซูเพียนจื่อม้วนแขนเสื้อขึ้นดู แล้วก็พบว่าบนแขนขวาบริเวณใกล้หัวไหล่มีสัญลักษณ์รูปจันทร์เสี้ยวสีม่วงเพิ่มเติมมาจริงๆ สีม่วงของรูปสัญลักษณ์นี้ไม่เพียงวาววับสวยสด ด้านบนยังทอรัศมีจับตาราวเคลือบด้วยแก้วผลึก ไม่คล้ายสิ่งที่จะผุดขึ้นบนร่างคนได้เป็นอันขาด

ซูเพียนจื่อออกแรงถูขยี้อยู่พักใหญ่จนทำให้ผิวเนื้อโดยรอบแดงซ่าน แต่สัญลักษณ์รูปจันทร์เสี้ยวนั้นก็ยังคงไม่เกิดความเปลี่ยนแปลงใดๆ ไม่เหมือนรูปที่ถูกติดหรือวาดเพิ่มขึ้นมาเลย

“สัญลักษณ์นี้หมายความว่าอย่างไร พวกเรา? เจ้าเองก็เป็นคนสกุลซูแห่งถ้ำพันจิ้งจอกอะไรนั่นด้วยหรือ…ไม่สิ ต้องบอกว่าเจ้าเป็นม้าสกุลซู แล้วสกุลซูนี่มีความแค้นกับกลุ่มคนเมื่อครู่อย่างนั้นหรือ เพราะอะไรพวกเขาจะต้องจับกุมหรือฆ่าข้าด้วยล่ะ” ซูเพียนจื่อยิงคำถามติดกันเป็นพรวน

ท่านอาชาเทพเปลี่ยนมาพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ที่นี่ไม่เหมาะจะรั้งอยู่นาน หากมีคนตระกูลฝ่ายธรรมะอื่นรุดมาผสมโรงอีก ก็ไม่แน่ว่าดวงของเจ้ายังดีพอจะทำให้พวกเขาไม่ค้นพบฐานะได้ เจ้าตามข้ามาก่อนจะดีกว่า”

ซูเพียนจื่อลังเลเล็กน้อย เธอไม่ได้เชื่อใจม้าบินที่เรียกว่า ‘อาชาเทพ’ ตัวนี้แต่อย่างใด ทว่าในเมื่อทั้งเนื้อทั้งตัวเธอไม่ได้มีทรัพย์สิน อายุก็ยังน้อย หากม้าตัวนี้ล่อลวงเธอไปก็ไม่เห็นจะได้ประโยชน์อะไรเลย ประเด็นสำคัญอีกอย่างคือเธอจำได้ว่าม้าเป็นสัตว์กินพืช มันคงไม่ถึงขั้นหลอกพาเธอไปกินเป็นอาหารกลางวันหรอก

มิหนำซ้ำท่าทีของกลุ่มคนเมื่อครู่ก็ทำให้เธอขัดเคืองใจมากจริงๆ โดยเฉพาะการแสดงออกของหนุ่มน้อยชุดดำในตอนท้ายยิ่งทำให้เธอหวาดหวั่นอยู่ในใจ ขืนยังมีโผล่มาอีกโขยงล่ะก็…เธอไม่อยากจะถูกใครต่อใครมองเหยียดหรือมาขู่ขวัญกันอีกแล้ว

ท่านอาชาเทพเป็นฝ่ายออกปากเชื้อเชิญให้ซูเพียนจื่อขึ้นขี่หลังของมัน แต่สาวน้อยกลับลังเลไม่กล้าจะขึ้นไปสักเท่าไร แน่นอนว่าการได้นั่งเหาะไปบนม้าบินจะต้องน่าสนุกมาก เพียงแต่…

“เจ้าคงไม่บินไปถึงกลางทางแล้วสลัดข้าตกลงมาหรอกนะ” ซูเพียนจื่อถาม

แววตาของท่านอาชาเทพฉายประกายดุร้ายขณะกระทืบกีบเท้าพลางตอบเสียงเหี้ยม “เช่นนั้นตอนนี้ไม่สู้ข้าเตะเจ้าให้ตาย แล้วเหยียบขยี้จนเป็นเนื้อบดยังจะง่ายกว่าหรือ!”

ดุชะมัดเลย!