ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 8

“ลั่วจื่อ…ใช่ไหม”

เธอหันหน้าไปมองจางหมิงรุ่ย “ใช่ เซิ่งไหวหนานบอกนายเหรอ”

“เธอชอบเซิ่งไหวหนานใช่ไหม” จางหมิงรุ่ยตามองโต๊ะ ไม่ได้มองเธออยู่

ช่วงนี้เธอโดนผีอำหรือไงกัน ทำไมมีแต่คนมาถามว่าเธอชอบเซิ่งไหวหนานใช่ไหม ซ้ำยังเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกันสักนิดทั้งนั้นด้วย

“นายรู้จักหยุดแต่พอดีจะดีที่สุด” ลั่วจื่อไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ยอมรับเช่นกัน

เมื่อเห็นอีกฝ่ายถูกตัวเองตอกกลับไปจนหน้าแดง เธอก็ทอดเสียงอ่อนลง “นายอย่าเข้าใจผิด ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่คุยกับคนหล่อจะกำลังพยายามตีสนิทอีกฝ่าย”

ถึงแม้เธอจะใช่จริงๆ ก็ตาม

“เธอจะต้องชอบเซิ่งไหวหนานเหมือนกันแน่ๆ” จางหมิงรุ่ยเหมือนคนโดนเล่นของอย่างไรอย่างนั้น

“เหมือนกัน?” ลั่วจื่อได้ยินแล้วอึ้งไป แอบสัมผัสอะไรบางอย่างได้จากสีหน้าของเขา ลั่วจื่อยิ้มออกมา “จางหมิงรุ่ย…นายเคยชอบผู้หญิงคนหนึ่งแต่ว่าเธอกลับชอบเซิ่งไหวหนานใช่ไหม”

จางหมิงรุ่ยหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย ปากเขาขยับอ้าทว่าพูดไม่ออก แค่ก้มหน้าลงเบี่ยงหน้าหนี

ลั่วจื่อพูดไม่ออก แม้แต่โกหกอะไรออกมาปิดบังสักหน่อยเขายังทำไม่ได้ ช่างไม่รู้ว่าจะให้คนพูดอะไรดีเลยจริงๆ

คนรอบข้างเดินหายไปกันหมดแล้ว เหลือแค่พวกเขาสองคนยืนโง่ๆ อยู่ตรงนั้น ลั่วจื่อใคร่ครวญดูแล้วสุดท้ายก็ยังเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายพลางเอ่ยอย่างแฝงความรู้สึกผิดเล็กๆ “เลี้ยงไอศกรีมฉันเถอะ ถือซะว่าฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ขอโทษนะ”

จางหมิงรุ่ยได้สติ ก่อนหัวเราะอย่างโง่งมออกมาทันควัน “ได้เลย”

ลั่วจื่อยอมรับว่าการที่จางหมิงรุ่ยเปลี่ยนความคิดได้ง่ายๆ แบบนี้นับเป็นคนน่ารักมากคนหนึ่งจริงๆ

หลังออกจากประตูมหาวิทยาลัยมาไม่ไกลก็จะเห็นร้านแดรี่ควีนกับร้านฮาเก้นดาสส์ตั้งอยู่ข้างกัน จางหมิงรุ่ยยืนลังเลอยู่นาน ขณะที่ลั่วจื่อเดินนำเข้าร้านแดรี่ควีนไปก่อนแล้ว

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงประเภทสนใจของนอกกายแบบนั้น!” เขาตะโกนยิ้มๆ ตามมาจากข้างหลัง

พวกเขาทั้งคู่ต่างสั่ง ‘บลิซซาร์ดชาเขียวอัลมอนด์’ พนักงานดูเหมือนจะเป็นเด็กใหม่ ในตอนที่ทำการแสดง ‘คว่ำไม่หก’ ให้ลูกค้าที่สั่งบลิซซาร์ดแต่ละคนดู สีหน้ากับท่าทางดูหวาดระแวงมากๆ ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองพูดโดยสิ้นเชิง