ทดลองอ่าน ราชันใต้อาณัติ บทที่ 4

อย่างน้อยยามนี้เหยียนตี้ก็ดูไม่เหมือนจะลงมือทำอันตรายนาง หากเขาต้องการทำร้ายนางจริงก็ไม่จำเป็นต้องจับตามองนางกินยาทุกวันให้ยุ่งยากหรอก แต่หากกล่าวว่าเหยียนตี้ทำด้วยเจตนาดีโดยไม่มีสิ่งใดแอบแฝง ก็คล้ายว่าจะพูดไปทางนั้นไม่ได้

คนทั้งสองเพียงแค่ประสบพบกันโดยบังเอิญเท่านั้น เขาจะเต็มใจจนถึงขั้นบังคับยัดเยียดความหวังดีให้กับคนแปลกหน้าผู้หนึ่งไปไย

ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่ฉินโยวโยวคิดจะพาต้าจุ่ยกับเสี่ยวฮุยจากไปตามหาจอมแพทย์ด้วยตนเอง ทว่าตามข่าวที่ต้าจุ่ยสืบมาจากนกตัวอื่นตามทาง ยังคงไม่ทราบสถานที่อยู่ที่แน่ชัดของจอมแพทย์ แต่กลายเป็นว่าบริเวณใกล้ๆ พวกนางมีร่องรอยความเคลื่อนไหวของหน่วยสอดแนมสำนักเฟิ่งเสินปรากฏขึ้นไม่น้อยแทน

เห็นได้ชัดว่าเฟิงกุยอวิ๋นหรือควรบอกว่าสำนักเฟิ่งเสินยังไม่ล้มเลิกความคิดจะจับตัวนาง

เหยียนตี้บอกเป็นมั่นเหมาะว่าปล่อยข่าวออกไปแล้ว จอมแพทย์จะต้องมาหาเขาถึงเมืองจื่อเยี่ยเองภายในไม่กี่เดือน เขาเคยแสดงความสามารถอันน่ากลัวของเขาให้เห็นแล้วหลายครั้ง ฉินโยวโยวจึงไม่มีความคิดเป็นอื่น ได้แต่ฝากความหวังไว้ที่เขาชั่วคราว

วันนี้คนทั้งคณะมาถึงเมืองจื่อเยี่ยซึ่งเป็นเมืองหลวงของแคว้นเซียงเยวี่ยในที่สุด ฉินโยวโยวเลิกม่านรถม้าขึ้นพลางมองดูประตูเมืองขนาดใหญ่และป้อมปราการที่สูงตระหง่านซึ่งอยู่ทางด้านหน้า รวมถึงผู้คนหลากหลายที่สัญจรขวักไขว่อยู่บริเวณประตูเมือง ฉับพลันนางก็เกิดความไม่สบายใจขึ้นมารางๆ

เบื้องหลังการกระทำอันแปลกประหลาดต่างๆ ของผู้มีพระคุณปีศาจมีจุดประสงค์ใดซ่อนอยู่กันแน่ อีกไม่นานก็น่าจะเปิดเผยให้รู้แล้ว…

ฉินโยวโยวเก็บสายตากลับ ครั้นหันหน้ากลับมาก็มองเห็นเหยียนตี้กำลังมองดูนางนิ่งๆ ในสายตามีแววประหลาดที่นางบรรยายไม่ถูกปรากฏอยู่ ทำให้นางนึกกลัวขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้

นางพลันนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ จึงยิ้มปะเหลาะพลางขอคำปรึกษา “ฐานะของข้าไม่สะดวกจะเปิดเผย ท่านเก็บความลับให้ข้าได้หรือไม่”

เหยียนตี้พยักหน้า ตอบอย่างตรงไปตรงมา “ได้”

“คือว่า…ข้ามีเรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อยกับเซิ่งผิงชินอ๋อง เขาเป็นญาติของท่านกระมัง ท่านอย่าเอ่ยถึงข้าต่อหน้าเขาเป็นอันขาด…ได้หรือไม่” ฉินโยวโยวบอกความต้องการที่ชัดเจนขึ้น

เหยียนตี้เหลือบมองนางปราดหนึ่ง ก่อนพูดยิ้มๆ “ได้”

เขาไม่ยิ้มก็ยังดี พอยิ้มทีกลับทำให้ฉินโยวโยวตกใจจนสะดุ้ง นางรู้จักผู้มีพระคุณปีศาจมาสองเดือน ทว่านี่กลับเป็นครั้งแรกที่นางเห็นเขายิ้ม ช่าง…ช่าง…น่ากลัวเกินไปจริงๆ!

ไฉนจึงมีคนที่ยิ้มแล้วดูน่าสะพรึงชวนให้ขนหัวลุกถึงเพียงนี้ได้

ที่เขาทำหน้าไร้ความรู้สึกนับเป็นเรื่องถูกต้องแล้วจริงๆ มิเช่นนั้นจะทำคนตกใจมากเพียงไร!

ฉินโยวโยวกุมหัวใจดวงน้อยที่เต้นรัวแรงไม่เป็นส่ำ ตกใจจนลืมคิดเรื่องสาเหตุที่ผู้มีพระคุณปีศาจเผยยิ้มออกมากะทันหันไป

หลังจากรถม้าเข้าเมืองก็วิ่งต่ออีกครู่ใหญ่ถึงค่อยหยุดลง ฉินโยวโยวคาดผ้าคลุมหน้า หิ้วตะกร้าใบใหญ่ที่ใส่เสี่ยวฮุยกับต้าจุ่ยไว้ขึ้นมา เดินลงจากรถม้าโดยมีเหยียนตี้คอยประคอง ก่อนจะเดินตามเขาไป

เบื้องหน้าคือลานเล็กที่ปูด้วยศิลาขาว สุดทางเป็นประตูทองเหลืองบานใหญ่โอ่อ่าที่มีองครักษ์และบ่าวรับใช้ยืนอยู่เต็ม ชุดเกราะเป็นเงาวับ ท่าทางดูกระฉับกระเฉง

ฉินโยวโยวเลื่อนสายตาขึ้นด้านบน มองเห็นป้ายบนประตูใหญ่ก็ตกใจอย่างหนักจนหวิดจะซวนเซหกล้ม