ทดลองอ่าน ราชันใต้อาณัติ บทที่ 4

ป้ายเหล็กสีดำทะมึนมีอักษรปิดทองตัวใหญ่เขียนไว้ห้าตัว เปล่งประกายระยิบระยับอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์อันร้อนแรง… ‘จวนเซิ่งผิงชินอ๋อง’

“เหตุใดไม่เดินเล่า” เสียงของเหยียนตี้คล้ายดังมาจากยมโลก

ฉินโยวโยวหัวเราะแห้งๆ สองที ก่อนถามอย่างไม่หวังอะไรนัก “เอ่อ จวนแห่งนี้…ท่านจะมาเยี่ยมญาติใช่หรือไม่ ขะ…ข้าจะรอท่านบนรถ…”

เหยียนตี้หันหน้ากลับมาช้าๆ ตอบออกมาทีละคำ “นี่คือจวนของข้า”

บนใบหน้าเขายังคงราบเรียบไร้ความรู้สึก แต่ฉินโยวโยวรู้สึกว่าเขากำลังยิ้ม เป็นรอยยิ้มเย็นยะเยือกและน่าสะพรึงยิ่งกว่าก่อนหน้านี้

นางหดคอแทบอยากจะหันหลังโกยแน่บไปเสียประเดี๋ยวนี้ หากแต่…

มือของเหยียนตี้ไม่รู้จับนางไว้ตั้งแต่เมื่อไร เขากุมมือนางไว้แล้ว แม้ไม่แน่นแต่ก็มิได้หลวมจนนางสะบัดหลุดได้

ในสถานการณ์เช่นนี้ ฉินโยวโยวไม่มีความกล้าพอจะออกแรงสะบัดเช่นกัน

ยังไม่ทันเข้าจวนเซิ่งผิงชินอ๋อง นางก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายสังหารเข้มข้นรุนแรงจากบริเวณรอบจวนอ๋องได้อย่างชัดเจนแล้ว นอกจากบรรดาคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ไม่รู้ว่าใกล้ๆ นี้ยังมีองครักษ์ซุ่มอยู่อีกเท่าไร ขอเพียงนางมีความเคลื่อนไหวผิดปกติ จะต้องกลายเป็นเป้าหมายในการโจมตีของทุกคนแน่นอน

ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงว่าคนที่จับนางอยู่ในยามนี้คือเหยียนตี้ ต่อให้นางไม่ได้กินลูกกลอนสลายพลังลงไปก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย

“น้อมรับท่านอ๋องเสด็จกลับจวน!” เสียงกล่าวทักทายของเหล่าองครักษ์และบ่าวรับใช้ที่หน้าประตูบานใหญ่ดังสะเทือนเลื่อนลั่นจนหูแทบหนวก ทว่าฉินโยวโยวกลับรู้สึกว่าเสียงนี้ช่างอยู่ห่างไกลจากตนเองมากนัก ฟังดูเลื่อนลอยมิใช่ความจริงอย่างไรอย่างนั้น

เหยียนตี้จูงมือนางเดินเข้าประตูจวนไปทีละก้าวโดยไม่อนุญาตให้นางปฏิเสธ ทุกที่ที่เดินผ่านล้วนมีเสียงกล่าวทักทายดังไม่ขาดหู

ครืน! ประตูใหญ่สองบานซึ่งหล่อจากทองเหลืองและมีความหนามากกว่าอิฐก่อกำแพงที่ด้านหลังปิดลงอย่างแน่นหนา เมื่อฉินโยวโยวฟังเสียงนั้นจากหูของตนเองก็รู้สึกไม่ต่างอะไรกับคนเป็นที่นอนในโลงแล้วได้ยินเสียงฝาโลงถูกตอกปิด

ข้ามันโง่!

เป็นหมูโง่ที่เห็นศัตรูเป็นผู้มีพระคุณอย่างโง่งม เอาตัวมาติดกับแล้วยังหลงนึกว่าได้เจอดาวช่วยชีวิต!

ฉินโยวโยวคิดถึงเรื่องเลวร้ายที่อาจเกิดขึ้นต่อจากนี้ก็แทบอยากจะทรุดร่างลงกับพื้นแล้วร้องไห้ สถานการณ์ในตอนนี้ยังแย่กว่าตกอยู่ในเงื้อมมือของสำนักเฟิ่งเสินเสียอีก แม้ว่าคนสำนักเฟิ่งเสินจะวิปริต แต่ก็ไม่เคยมีความแค้นทั้งในอดีตและปัจจุบันกับนาง อีกทั้งยังนับว่ามีเรื่องต้องขอร้องนางเสียด้วยซ้ำ ในขณะที่บุรุษผู้ที่จับมือนาง และกำลังลากนางเข้าสู่กองไฟในถ้ำเสืออยู่นี้ กลับเป็นผู้ที่นางเคยล่วงเกินไว้อย่างมากเมื่อหนึ่งปีก่อน

หากคุกในจวนอ๋องแห่งนี้จะมีเครื่องทรมานรอนางอยู่ นางก็ไม่รู้สึกแปลกใจแต่อย่างใด

เหตุใดข้าถึงได้โชคร้ายเพียงนี้!

เหยียนตี้พอใจยิ่งยวดต่อ ‘ความหมดทางสู้’ ของฉินโยวโยว เขาจูงมือนางเดินทะลุเรือนส่วนหน้าไปยังเรือนส่วนใน สุดท้ายก็เดินเข้าห้องหนังสือห้องหนึ่ง

ฉินโยวโยวรวบรวมสติ นางลอบโล่งอก…ยังดีที่เป็นห้องหนังสือมิใช่คุกใต้ดินอย่างที่เข้าใจ เช่นนี้ก็หมายความว่านางน่าจะยังมีโอกาสเจรจาต่อรองกับเขาได้

ก็จริง สตรีอ่อนแอเช่นข้า ซ้ำยังเป็นสาวงามแห่งยุคนางหนึ่ง ไม่ว่าบุรุษคนใดก็คงยากจะหักใจลงมือโหดร้ายกับข้าได้ลงกระมัง หากผู้มีพระคุณปีศาจต้องการทำร้ายข้าก็ไม่เห็นต้องทำดีกับข้ามาตลอดทางหรอก…ฉินโยวโยวคิดแล้วก็อดรู้สึกโชคดีขึ้นมาไม่ได้