ทดลองอ่าน อัครเสนาบดีหญิง บทที่ 9 – บทที่ 10 – บทที่ 11

บทที่ 9

 เรื่องลูกกระเดือก ไม่ใช่ว่าเซี่ยซูจะมองข้าม

ตอนที่เซี่ยหมิงกวงยังอยู่ก็ได้บอกให้นางหาช่างฝีมือเก่งๆ มาทำลูกกระเดือกปลอมที่เหมือนจริงอันหนึ่งให้ แต่พอมีของแบบนั้นติดอยู่บนลำคอแล้ว นอกจากจะรู้สึกอึดอัดแล้ว ยามจะพูดหรือกลืนน้ำลายก็ไม่อาจทำได้อย่างคล่องแคล่วเป็นธรรมชาติเหมือนบุรุษ กลับกันจะยิ่งทำให้คนสนใจ นางจึงไม่ได้ใช้มันอีก ได้แต่ใช้คอเสื้อมาคอยปกปิดลำคอตลอดเวลาแทน

เว่ยอี้จือตรวจดูแผลให้นางนั้นเป็นเพราะห่วงใยในฐานะที่เป็นพี่น้องกัน แต่หากทำให้เขาพบอะไรเข้าจริงๆ เห็นทีความสัมพันธ์พี่น้องนี้จะถึงคราวสุ่มเสี่ยงเสียแล้ว

ทว่าเมื่อเทียบกับเรื่องลู่ซีฮ่วนกับพวกสมคบกันก่อกบฏแล้ว เรื่องนางไร้ลูกกระเดือกกลับดูเล็กน้อยเสียจนไม่มีค่าให้พูดถึง

เพื่อไม่ให้ข่าวนี้กระจายออกไป เซี่ยซูจึงจงใจที่จะเข้าวังในยามวิกาล ขัดจังหวะฮ่องเต้ที่กำลังพลอดรักกับสาวงาม บังคับให้พระองค์ไปที่ห้องทรงพระอักษร

ฮ่องเต้จึงไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก ก่อนประทับหลังโต๊ะทรงพระอักษรด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “อัครเสนาบดีเซี่ยมาถึงที่นี่กลางดึกเช่นนี้มีธุระอะไรกันแน่”

เซี่ยซูมอบคำสารภาพของเล่ออันแก่ฮ่องเต้ด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม

ฮ่องเต้เปิดออกอ่าน ใบหน้าก็ซีดขาวไปโดยพลัน “เรื่องนี้เป็นความจริงรึ!”

“ทูลฝ่าบาท เป็นความจริงแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ลุกขึ้น มือไพล่หลังแล้วเดินวนไปวนมาในตำหนักอยู่หลายรอบ ก่อนจะมีรับสั่งให้เสียงกงกงไปถ่ายทอดคำสั่ง เรียกขุนนางสำคัญมาเข้าเฝ้า

ถูกเรียกเข้าเฝ้าในยามวิกาลเช่นนี้ เหล่าขุนนางใหญ่ย่อมจะนึกสงสัย พอเข้าไปในห้องทรงพระอักษร เห็นอัครเสนาบดีสวมชุดขุนนางเต็มยศยืนอยู่ก็พอจะคาดเดาได้ว่าต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่

เว่ยอี้จือกับเซี่ยซูมองสบตากัน แล้วทำทีเหมือนไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น

ฮ่องเต้เอ่ยถึงเรื่องที่ตระกูลทางฝ่ายใต้วางแผนก่อการกบฏ แม้ทุกคนจะประหลาดใจแต่ก็ไม่ถึงกับลนลานจนทำอะไรไม่ถูก อย่างไรเสียการได้รู้ก่อนล่วงหน้าก็ทำให้หาทางเฝ้าระวังได้ทัน

“ขุนนางทุกท่านคิดว่าควรจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี”

สมุหกลาโหมหวนเผยเซิ่งและหัวหน้าสำนักราชเลขาธิการหยวนหลินต่างหันไปมองเซี่ยซู รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรขึ้นมา ส่วนคนอื่นๆ ก็ล้วนตัดสินใจไม่ถูก มีเพียงกวงลู่ต้าฟูหวังมู่ที่เอ่ยขึ้นมาว่า “ฝ่าบาทควรลงพระอาญาให้หนักฐานก่อการกบฏพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด ย่อมต้องลงโทษอย่างหนักแน่ แต่จะลงโทษอย่างไรเล่า แล้วจะลงโทษผู้ใด เรื่องนี้ล้วนแต่เป็นเรื่องที่จัดการได้ยากยิ่ง ทันใดนั้นพระองค์ก็หันไปมองเซี่ยซู แย้มยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยแล้วเอ่ยว่า “เรื่องนี้ให้อัครเสนาบดีเซี่ยเป็นคนจัดการก็แล้วกัน”

เซี่ยซูย่อมไม่ยินดี หากข้าคิดจะทำจริงๆ จะเอาเรื่องนี้มาโยนให้ฮ่องเต้หรือ ใครอยากจะให้เผือกร้อนอย่างตระกูลทางใต้มาลวกมือตนเองเล่า

“ฝ่าบาทโปรดพิจารณาด้วย นี่เป็นเรื่องใหญ่มาก เป็นงานใหญ่เกินกว่าที่กระหม่อมจะแบกรับไหว ขอพระองค์ทรงมอบหมายให้รัชทายาทเป็นผู้ดูแลเถอะพ่ะย่ะค่ะ”