ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 15-บทที่ 16

ยามนี้เกี้ยวหยุดลงแล้ว

“อี๋เหนียงห้า ลงจากเกี้ยวได้แล้วเจ้าค่ะ” เสียงของเพ่ยหลันดังขึ้นข้างนอก

จือจือทำตัวหดอยู่ในเกี้ยว รู้สึกว่าตนเองช่างเล็กกระจ้อยร่อย น่าสงสาร และไร้ทางสู้เสียนี่กระไร

“อี๋เหนียงห้า?” เพ่ยหลันเรียกซ้ำ

จือจือสูดหายใจเข้าลึก แล้วค่อยๆ เอื้อมมือออกไปแหวกม่าน เพ่ยหลันกำลังยืนอมยิ้มน้อยๆ มองนางอยู่ข้างนอก

“เร็วหน่อยเถิดเจ้าค่ะ อี๋เหนียงห้า อย่าให้องค์หญิงทรงรอนาน”

จือจือก้าวลงจากเกี้ยวอย่างเชื่องช้า “มะ…แม่นางเพ่ยหลัน คืนนี้ข้ายังจะได้กลับไปหรือไม่”

ที่นางอยากถามคือยังสามารถมีชีวิตรอดกลับไปได้หรือไม่

“ข้อนี้…ต้องดูว่าองค์หญิงจะทรงว่าอย่างไรเจ้าค่ะ” เพ่ยหลันเอ่ยเร่งอีกครั้ง “อี๋เหนียงห้าโปรดรีบตามข้ามาเถิด”

ต้องตายแน่แล้ว…

จือจือหน้าซีดเผือด นางเดินตามเพ่ยหลันไปเรื่อยๆ จวบจนเห็นกงหมัวมัว นางกำนัลถึงค่อยหยุดเท้า

“กงหมัวมัว อี๋เหนียงห้ามาแล้วเจ้าค่ะ”

หญิงสูงวัยตวัดตามองนางด้วยสายตาคมกริบดุจเหยี่ยวอยู่นาน ถึงค่อยถามผ่านน้ำเสียงเย็นชา “ทุกอย่างตามทำตามระเบียบขั้นตอนหรือไม่”

“เรียนหมัวมัว ทำเจ้าค่ะ”

กงหมัวมัวหรี่ตา “เช่นนั้นอี๋เหนียงห้าก็ตามข้าเข้าไปได้”

จือจือไม่มีทางเลือก นอกจากตามกงหมัวมัวเข้าไปในห้องบรรทมขององค์หญิง

ข้างในเงียบวังเวงราวกับไม่มีใครอยู่ คนที่เดินนำหน้าก็ไม่ส่งเสียงให้ได้ยินสักนิด ราวกับเป็นแมวดำฝีเท้าเบาอย่างไรอย่างนั้น

ตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาในห้องนี้ จือจือก็ตัวสั่นน้อยๆ อย่างห้ามไม่อยู่ นางได้ยินเสียงฟันตนเองกระทบกันด้วยซ้ำ ฟันบนกระทบฟันล่างดังกึกๆ เป็นเสียงที่บ่งบอกถึงความหวาดกลัวอย่างชัดเจน

กงหมัวมัวหยุดเท้า หันหน้าพูดไปทางหนึ่งอย่างนอบน้อม “องค์หญิง พามาแล้วเพคะ”