ทดลองอ่าน อี๋เหนียงห้าขององค์หญิง บทที่ 5-บทที่ 6

บทที่ 6

หลินหยวนคิดว่าพี่สาวล้มป่วยอีกแล้ว เพราะตั้งแต่กลับมาจากข้างนอกนางก็เอาแต่ถอนหายใจตลอด

นางถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า บางครั้งยังส่ายหน้า

“พี่ใหญ่ เป็นอะไรไป” เด็กชายขมวดคิ้วมองพี่สาว

จือจือเหลือบมองน้องชาย แล้วถอนหายใจอีกเฮือก จากนั้นก็เอื้อมมือไปรีดหว่างคิ้วเขาให้เรียบ “เสี่ยวหยวน พอเจ้าโตเป็นหนุ่ม อย่ามองเด็กหญิงเช่นนี้นะ”

“หา?”

หลินหยวนรู้สึกว่าตนเองไม่เข้าใจพี่สาวมากขึ้นทุกที แต่จือจือไม่ยอมเล่าให้น้องชายฟังแน่ว่าเกิดอะไรขึ้น

แค่คิดถึงสายตาที่เซี่ยงชิงจวีมองนางในตอนนั้นนางก็เจ็บปวดแล้ว นางพูดความจริงแท้ๆ แต่สายตาที่อีกฝ่ายมองนางกลับแฝงไว้ซึ่งความเกลียดชัง

จริงอยู่ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว แต่ก็ปิดประตูใส่หน้านางตรงๆ

เฮ้อ…

ที่น่าหงุดหงิดที่สุดไม่ใช่เรื่องนั้น แต่เป็นวิญญาณล่องลอยเจ้าประจำสองตนต่างหาก

มานั่งคุยกันบนเตียง ซ้ำยังหัวเราะเย้ยหยันนางอยู่ได้ทุกคืน

“คิกๆ เจ้าว่าเหตุใดถึงได้มีเด็กโง่เพียงนี้ได้นะ ถึงกับไปบอกคนเขาตรงๆ ว่าท่านสอบไม่ผ่านหรอก”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ตอนที่ป่วยคงไข้ขึ้นจนสมองเพี้ยนไปกระมัง”

“คิกๆ หน้าอย่างนางหากทำให้เจ้าหนุ่มนั่นชอบพอได้ ข้ายอมเขียนชื่อตนเองกลับหัวเลยเอ้า”

จือจือหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ใต้ผ้าห่ม

“จริงสิ ตอนนั้นเจ้าโด่งดังไปทั้งเมืองหลวงไม่ใช่หรือ สอนกลเม็ดเด็ดพรายนางหนูนี่หน่อยปะไร ข้าเห็นแล้วร้อนใจแทน”

“คิกๆ หากนางหนูนี่ยอมโผล่หน้าออกมา ข้าจะสอนไม้เด็ดให้สักสองสามอย่างก็ได้” วิญญาณล่องลอยที่พูดอย่างนั้นลดเสียงลงกระซิบกระซาบ “ไม้เด็ดที่ทำให้บุรุษปฏิเสธนางไม่ได้”

พูดจบวิญญาณทั้งสองก็หันไปจ้องผ้าห่มเขม็ง และแล้วหัวของเด็กสาวก็ค่อยๆ โผล่ออกมาอย่างที่คิด