ทดลองอ่าน แสนชัง นิรันดร์รัก บทที่ 7-บทที่ 8

เขาไม่อนุญาตให้ชีฮองเฮาเหยียบย่างเข้าตำหนักบรรทมแม้แต่ก้าวเดียว และระมัดระวังเรื่องอาหารการกินเป็นพิเศษ เขาเอาใจใส่ในงานราชกิจ ตรวจฎีกาจนค่ำมืดทุกราตรี แต่ต้องวางกระบี่ล้ำค่าไว้บนโต๊ะทรงพระอักษรเสมอ ใต้หมอนของเขายังซ่อนกริชไว้ ส่วนสนมชายาพอถวายตัวเสร็จก็จะถูกส่งกลับไป ไม่อนุญาตให้นอนค้างคืนกับเขา

เวลาเนิ่นนานเกือบสิบปี ไม่เคยมีข้อยกเว้น

มีเพียงเฉาจินผู้เดียวที่ต่างออกไป

เซี่ยฉางเกิงไม่เพียงกินแต่อาหารที่เฉาจินลองชิมก่อน ยังอนุญาตให้เขาอยู่ในตำหนักบรรทมรอเรียกตัวอยู่ใกล้ๆ

ถ้าไม่เคยเกี่ยวข้องกันมาก่อน ขันทีที่เหลือรอดจากราชวงศ์ก่อนจะได้รับความไว้วางใจจากเขาถึงเพียงนี้ได้เช่นไร

รถม้าใต้ร่างสั่นโคลงเคลงทีหนึ่งกะทันหันก่อนชะลอและหยุดลง

เสียงอึกทึกจากการจัดที่จอดรถม้าลอยแว่วๆ มาจากทางข้างหน้า

“ท่านหญิง ถึงวัดฮู่กั๋วแล้วขอรับ”

เสียงบอกของผู้ดูแลดังขึ้นนอกรถม้า

มู่ฝูหลันเลิกม่านหน้าต่างมองลอดไปข้างหน้าอีกแวบหนึ่ง

เบื้องหน้าเป็นที่ลาดเชิงเขา ม่านหมอกยามเช้าแผ่คลุมแนวทิวเขา บันไดที่สร้างขึ้นทอดตัวพาดตรงขึ้นไปถึงสันเขาเป็นทางเชื่อมจากตีนเขาสู่ประตูวัดฮู่กั๋ว

ดวงตะวันอรุณรุ่งเพิ่งทอแสงทาทาบประตูทางเข้าวัดที่สูงตระหง่าน ภิกษุกลุ่มหนึ่งสาวเท้าเร็วรี่ออกมาทางซุ้มประตูเพื่อรับเสด็จหลิวไทเฮา

ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด ตอนมู่ฝูหลันกวาดสายตาผ่านประตูทางขึ้นเขาสองบานที่เปิดอ้าออก ฉับพลันนั้นคลับคล้ายความรู้สึกพันผูกกับภพก่อนที่แสนแปลกประหลาดก็ถาโถมเข้าใส่นาง

หมู่เจดีย์หลังเขา ศาลบูชาในภพก่อน ซีเอ๋อร์ของนางใช้กระบี่ปาดคอฆ่าตัวตาย

แต่ละภาพแต่ละเหตุการณ์ผุดขึ้นในสมองของหญิงสาวปนเปสลับกันไป

นางบังเกิดความรู้สึกอย่างหนึ่ง

ราวกับมีพลังลี้ลับดลบันดาลให้นางมายังสถานที่แห่งนี้ในวันนี้จนได้

หัวใจของมู่ฝูหลันเต้นถี่รัวทันใด นางหลับตาลงหมายจะจับความรู้สึกนั้นไว้ให้นานขึ้นตามสัญชาตญาณ

ทว่ามันวาบผ่านเข้ามาแล้วหายวับไปอย่างไร้ร่องรอยประดุจประกายไฟที่ดับวูบในพริบตาเดียว

นางลืมตาขึ้นทันทีแล้วมองไปทางซุ้มประตูอีกครั้ง

ไม่มีอะไรทั้งนั้น

ตรงนั้นแสงอรุโณทัยแรกฉายส่อง ท้องฟ้าปลอดโปร่งสดใส ประตูสองบานเปิดอ้ากว้าง

นางมองไปทางนั้นนิ่งๆ ประหนึ่งว่าวิญญาณหลุดลอยไปตามความรู้สึกที่เกิดขึ้นและจบลงอย่างกะทันหันนั่น ไม่อาจกลับเข้าที่ในชั่วประเดี๋ยว

“ท่านหญิง ถึงแล้วเจ้าค่ะ”

สาวใช้หาได้สังเกตเห็นว่านางผิดปกติไป ปีนขึ้นไปบนรถม้าเห็นนางยังนั่งอยู่ข้างหน้าต่างมองประตูทางขึ้นดุจเก่า แผ่นหลังนิ่งสนิทไม่ไหวติง จึงส่งเสียงพูดเตือน