ทดลองอ่าน โปรดยิ้มตอบข้าด้วยไมตรี บทที่ 7

ตอนที่มีคนเดินผ่านไปมา ทุกคนก็อดมองเสี่ยวหยวนเป่าสักหน่อยไม่ได้

เสี่ยวหยวนเป่าอายุสิบหกปี เขาเติบโตมาได้อย่างยอดเยี่ยม ซึ่งน่าจะมีอนาคตที่สดใสรออยู่แน่นอน ใบหน้าคมคายเหนือธรรมดา ท่าทางดูสุขุม การเคลื่อนไหวแข็งแรงกระฉับกระเฉง คนที่เห็นต่างต้องร้องชมอยู่ในใจว่า ‘คนรูปงาม!’ หลังจากนั้นก็จะทอดถอนใจว่า ‘ชิๆๆ หนุ่มน้อยรูปงามเช่นนี้ เหตุใดจึงเป็นพี่น้องกับหลินต้าหลางจอมอันธพาลนั่นได้นะ…’

หลินฟางโจวเห็นเรื่องแปลกประหลาดจนคุ้นชินแล้ว นางได้แต่เย้ยหยันอยู่ในใจ ตอนข้าอายุสิบหกก็มีคนชมว่าเป็นหนุ่มน้อยรูปงามเหมือนกันแหละน่า!

ช่างน่าเสียดายที่หลายปีมานี้หลินฟางโจวได้ทำลายชื่อเสียงของตนเองไปหมดสิ้นแล้ว ขณะที่คนอื่นมองนางก็มักจะคิดโยงไปถึงสีหน้าท่าทางยามที่นางเกี้ยวพานสตรี ต่อให้นางจะมีใบหน้ารูปไข่นวลเนียน ทว่ากิริยาท่าทางที่ผ่านมาได้เพิ่มความหยาบกระด้างให้กับรูปโฉมนี้ของนางแล้ว ไม่ว่าใครก็มองนางด้วยประกายตาชื่นชมไม่ได้

คุณชายลั่วเดินผ่านมา มือหนึ่งของเขาถือกรงนก อีกมือจูงบุตรชายอายุสี่ขวบ ครั้นเห็นหลินฟางโจวเขาก็ส่งเสียงทักทายนาง “ฟางโจว กินอะไรหรือยัง”

“กินไปนานแล้ว คุณชายลั่วจะไปชนนกอีกแล้วหรือ”

“อืม ว่าจะไปชนสนุกๆ สักหน่อย เจ้าจะไปด้วยหรือไม่”

หลินฟางโจวอยากไป ทว่าน่าเสียดาย…นางส่ายหน้า “ข้าไม่มีนก”

คุณชายลั่วไม่สนใจ เขายังคงพูดต่อ “ไปดูเฉยๆ ก็ได้”

หลินฟางโจวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางเงยหน้ามองไปก็เห็นเสี่ยวหยวนเป่าหยุดฝึกซ้อมและกำลังมองมาทางนี้พอดี นางจึงส่ายหน้า “ไม่ไปหรอก ข้าไม่มีเงิน”

ตอนที่ชนนกย่อมยากจะคาดเดาผลแพ้ชนะได้ นี่จึงเป็นความพิเศษอย่างหนึ่งของการพนัน หลายปีมานี้หลินฟางโจวไปเล่นพนันไม่บ่อยแล้ว มีเพียงบางครั้งที่คันไม้คันมือจนถึงที่สุดแล้วจึงค่อยไปเล่นสักตาสองตา

คุณชายลั่วพยักหน้าด้วยความเข้าใจ เขาเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม “ข้ารู้ เจ้าเอาเงินไปให้แม่นางเหม่ยอวี้หมดแล้วล่ะสิ”

คุณชายน้อยสกุลลั่วเงยหน้าถามบิดาของเขา “ท่านพ่อ แม่นางเหม่ยอวี้คือใครหรือ”

“เด็กน้อย อย่าได้ถามเรื่อยเปื่อย”

คุณชายลั่วบอกลาหลินฟางโจวก่อนจะจับจูงบุตรชายเดินจากไป

หลินฟางโจวมองเขาที่มือหนึ่งถือกรงนกฮว่าเหมยกับแผ่นหลังที่ค่อยๆ ห่างออกไปไกลแล้ว นางก็อิจฉาอยู่บ้างเล็กน้อย เพราะนางก็เคยเลี้ยงนกฮว่าเหมยมาก่อน แต่เลี้ยงได้ไม่กี่ตัว ยังไม่ทันได้ฝึกสอนอะไรด้วยซ้ำ นกพวกนั้นก็ล้วนแต่ถูกจิ่ววั่นกินแล้ว

จิ่ววั่นไม่ชอบให้นางเลี้ยงนกตัวอื่นอยู่ข้างกาย หากเลี้ยงไว้เมื่อใดมันก็จะกินนกตัวนั้นทันที นับแต่นั้นมานางก็ไม่คิดเลี้ยงนกอีก ทั้งยังล้มเลิกความคิดที่จะจับนกมาชนด้วย