ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 3

เรื่องนี้นี่เอง… หลิ่วเหวินเจาถอนหายใจเฮือกขณะลูบผมอีกฝ่าย “ข้ารู้ว่าเจ้าอยากพูดอะไร แต่เจ้าต้องเก็บมันไว้ในใจเท่านั้น”

“ทำไมกันเล่า!?” หลิ่วเชี่ยนเชี่ยนมองพี่ชายอย่างขัดใจ “ข้ากับพี่หยวนเป่าโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็กๆ สมัยเด็กท่านอาก็เคยบอกเองว่าพอข้าโตแล้วจะให้พวกเราสองคนแต่งงานกัน มาตอนนี้…มาตอนนี้จะกลับคำเสียแล้วหรือ”

พ่อบ้านหนุ่มขมวดคิ้ว “คำพูดพวกนั้นเจ้าเชื่อเป็นจริงเป็นจังด้วยหรือ จินหยวนเป่าจะแต่งงานกับคุณหนูสกุลเจียง ใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ทั้งนั้น”

“ข้าไม่ยอม!” หลิ่วเชี่ยนเชี่ยนผลักเขาออกจากตัวอย่างฮึดฮัด “ข้าไม่ยอม! ข้าจะไปถามท่านอา ไปถามพี่หยวนเป่าให้รู้เรื่อง! ฮูหยินน้อยของสกุลจินคือข้าต่างหาก!” พูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไป

หลิ่วเหวินเจาคว้าแขนนางไว้ “เหลวไหล! เชี่ยนเชี่ยน! นี่คือสมรสพระราชทานจากไทเฮา! ขัดขืนมีโทษถึงตัดหัวเชียวนะ!”

“พี่ใหญ่!” น้องสาวเรียกเสียงเครือ “ท่านทนเห็นพวกเขาแต่งงานกันได้หรือ พี่ใหญ่ ตอนนี้ท่านเป็นพ่อบ้านสกุลจิน พอเจียงเสี่ยวเซวียนแต่งเข้ามาในบ้าน ก็เท่ากับเราสองพี่น้องมีเจ้านายคอยกดหัวเพิ่มขึ้นอีกคน ชีวิตที่ต้องอยู่ใต้คนอื่นเช่นนี้จะดำเนินไปถึงเมื่อไร พี่ใหญ่ หากข้าแต่งงานกับพี่หยวนเป่า สกุลหลิ่วของเราก็จะผงาดขึ้นมาได้อีกครั้ง”

ถ้อยคำเหล่านั้นเป็นเหมือนคมมีดเชือดเฉือนใจหลิ่วเหวินเจาจนแทบหลั่งเลือด ทำให้สกุลหลิ่วผงาดขึ้นมาอีกครั้ง? นี่ควรเป็นหน้าที่ของหลานชายคนโตเช่นเขา เวลานี้หญิงสาวบอบบางที่ถูกพะเน้าพะนอเอาใจมาตั้งแต่เด็กเช่นนางกลับต้องมาพลอยร้อนใจไปด้วย

เขาพรูลมหายใจยาวเหยียด “เชี่ยนเชี่ยน เจ้านึกหรือว่าข้ายินดีใช้ชีวิตแบบนายก็ไม่ใช่ ขี้ข้าก็ไม่เชิงเช่นนี้ แต่ยังไม่ถึงเวลาที่สกุลหลิ่วเราจะผงาดขึ้นมาใหม่ต่างหาก ต่อไปข้าจะต้องหาคนดีๆ ให้เจ้าแต่งงานด้วย แล้วเราก็จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกันเหมือนเดิม”

“ข้าไม่…” หลิ่วเชี่ยนเชี่ยนทำท่าจะพูดอะไรต่อ แต่ใครคนหนึ่งเดินรีบร้อนมาทางนี้เสียก่อน นางจึงจำต้องกลืนคำพูดที่เหลือลงคอ

“พ่อบ้านหลิ่วช่างอยู่ว่างเสียจริง! ฮูหยินไม่วางใจ เลยให้ข้ามาถาม…ตอนนี้กำลังดึกสงัด ในจวนมีสิ่งใดผิดสังเกตบ้างหรือไม่” ผู้มาใหม่สวมชุดรัดกุมชายสั้นสีดำตลอดร่าง หน่วยตากว้าง คิ้วดกหนา หน้าตาหล่อเหลาคมคาย ท่อนแขนกำยำ ฝ่ามือใหญ่ เห็นชัดว่าเป็นคนฝึกยุทธ์

หลิ่วเหวินเจาเหลือบมองอีกฝ่าย จากนั้นก็เหลียวมองรอบตัว “บริเวณโดยรอบเงียบสงบดี ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ”

ชายผู้นั้นเดินเข้ามาใกล้เขาแล้วกระซิบเบาๆ ตรงริมหู “ข้าตามหาท่านเสียทั่ว”

“ได้ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” หลิ่วเหวินเจาเหลือบมองน้องสาวที่ยืนอยู่ข้างตัว “ฮูหยินเรียกหาข้า ข้าจะไปพร้อมอากุ้ย เจ้ารีบกลับเรือนไปนอนเถิด อย่าเอาแต่คิดเรื่องเหลวไหลไร้สาระเลย”

หลิ่วเชี่ยนเชี่ยนทำปากอูดมองเขา ไม่ยอมขยับ

ผู้เป็นพี่เดินเข้าไปหาอย่างอ่อนใจ แล้วยกมือลูบศีรษะนางปลอบประโลม “ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดถึงเรื่องพวกนี้ กลับเรือนไปนอนก่อนได้หรือไม่ ฟังที่ข้าพูดน่า”

หญิงสาวขมวดคิ้วถลึงตาใส่เขา จากนั้นก็หันไปถลึงตาใส่อากุ้ย ถึงค่อยยอมกระทืบเท้าเดินกระฟัดกระเฟียดกลับไปที่เรือนตัวเอง

หลิ่วเหวินเจามองตามแผ่นหลังน้องสาวแล้วถอนหายใจเหยียดยาวอีกครั้ง

“เชี่ยนเชี่ยนเป็นอะไรไปหรือขอรับ” อากุ้ยถามอย่างห่วงใย