ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 9

ใครบางคนประสบอันตรายหรือ กู้ฉางเฟิงสะดุ้งเฮือกในใจ มองดอกไม้ตาละห้อยด้วยความเสียดาย สุดท้ายก็ขยี้เท้า หมุนตัววิ่งไปทางต้นเสียงอย่างรวดเร็ว

ใต้แสงอาทิตย์อัสดง เจียงเสี่ยวเซวียนถูกชายร่างใหญ่บึกบึนคนหนึ่งแบกเข้าไปในศาลาหลบฝนตรงริมทาง ตอนที่ถูกโยนลงบนพื้น ศีรษะยังถูกกระแทกดังโป๊ก เจ็บแสนเจ็บเสียจนนางแทบหมดสติ เลือดสดๆ ไหลทะลักออกมาเป็นทาง

โดยไม่สนใจปฏิกิริยาของนาง ชายร่างใหญ่กระชากห่อสัมภาระของนางมารื้อค้นแล้วบ่นอย่างหงุดหงิดเมื่อเจอแค่เหรียญสำริดพวงเดียว “เห็นเจ้าผิวพรรณผุดผ่องนวลเนียน ยังนึกว่าเป็นคุณหนูบ้านไหนหนีออกมาหาคนรัก ทำไมถึงมีเงินอยู่แค่นี้ได้”

หญิงสาวยันตัวขึ้นนั่งแล้วกระถดถอยไปข้างหลังอย่างตระหนก ไม่กล้าส่งเสียงตอบ

“หึ! เงินแค่นี้มันพอยาไส้ข้าที่ไหนกันเล่า” ชายคนนั้นกวาดตามองนางหนึ่งตลบแล้วคลี่ยิ้มชั่วร้าย พร้อมเอื้อมมือหยาบกร้านออกมาหยิกแก้มนางเล่น “จุ๊ๆๆ มันนุ่มเนียนดีจริงๆ! ไปกับข้าดีกว่า ข้าจะพาไปที่ดีๆ!”

เจียงเสี่ยวเซวียนยังเอาแต่ถอยกรูด จวบจนแผ่นหลังชนเสาถึงได้รู้ว่าไม่มีทางหนีอีกแล้ว นางหวีดร้องสุดเสียง “ใครก็ได้…ช่วยข้าด้วย…”

ไกลออกไป กู้ฉางเฟิงแบกชะลอมสมุนไพรเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง พอเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นก็ชะงักด้วยความตกใจ จากนั้นก็รีบปลดชะลอมออกมาวางไว้บนพื้น ควานมือลงไปค้นอะไรให้วุ่น

“ไม่ต้องกลัวๆ ข้าจะสอนให้เจ้าได้ลิ้มรสความสุขเอง อย่าร้องนะ…” ท่าทางหวาดกลัวของนางทั้งน่าสงสารและน่าเอ็นดู ชายร่างใหญ่มองแล้วกระโจนเข้าใส่ด้วยความกระเหี้ยนกระหือรือ

“ออกไปนะ! ออกไป!” เจียงเสี่ยวเซวียนปัดป่ายแขนขาเป็นพัลวัน ไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้

ด้วยความที่ไม่ทันระวัง ชายร่างใหญ่จึงถูกนางข่วนหน้าจนเลือดซิบ

เขายกมือลูบรอยข่วน แต่แทนที่จะโกรธกลับหัวเราะ “ร้อนแรงดีนี่! ตอนแรกข้ายังรู้สึกประดักประเดิดเพราะฟ้ายังไม่มืด ไม่นึกว่าเจ้าจะเร่าร้อนได้ขนาดนี้!” พูดยังไม่ทันขาดคำก็เอื้อมมือออกไปกระชากสาบเสื้อนาง

“อ๊า…ช่วยด้วย…” เจียงเสี่ยวเซวียนร้องเสียงหลงพลางดิ้นสุดแรงเกิด

ชายร่างใหญ่กระโจนเข้าไปตรึงร่างนางเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่ให้นางดิ้นได้อีก

กู้ฉางเฟิงประเมินจอบขุดสมุนไพรในมือ จากมุมที่ยืนตรงทางเข้าศาลา เขาเห็นหญิงสาวใต้ร่างชายฉกรรจ์ดิ้นขัดขืนสุดแรงเกิด เสียงฉีกเสื้อผ้าทำให้เขาร้อนใจดังไฟลน…

แต่เห็นแผ่นหลังบึกบึนของคนร้ายแล้ว เขาก็อดลังเลไม่ได้ มือที่ถือจอบขุดสมุนไพรไขว้ไปข้างหลัง ส่วนอีกมือยื่นออกมาตบบ่าชายฉกรรจ์เบาๆ พลางเรียกอย่างสุภาพ “พะ…พี่ชายกำยำ…พี่ชายกำยำท่านนี้”

ชายร่างใหญ่ที่กำลังง่วนอยู่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีคนมาจึงสะดุ้งเฮือกพร้อมหันมามอง ก็ได้เห็นบัณฑิตท่าทางเซ่อซ่ายืนอยู่ข้างหลัง

“ไม่ทราบว่าพี่ชายรู้จัก…” กู้ฉางเฟิงมองเจียงเสี่ยวเซวียนที่ผมและเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเวลานี้หมดสติไปแล้ว “แม่นางท่านนี้หรือไม่”

ชายร่างใหญ่กวาดตามองคนถาม เห็นอีกฝ่ายสูงโปร่งผอมบางก็แค่นเสียงหึขึ้นจมูกอย่างดูถูก แล้วหันไปจัดการกับเหยื่อต่อ “ไม่รู้จัก! ถ้าฉลาดก็ไสหัวไปไกลๆ อย่ามาขัดความสุขข้า!”

“เอ่อ…” กู้ฉางเฟิงยังคงพูดอย่างสุภาพนุ่มนวลตามเดิม “ในเมื่อไม่รู้จัก แถมตอนนี้ฟ้าก็ยังสว่าง เหตุใดท่านถึงได้กระทำเรื่อง…”

“ไสหัวไป!”