ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 9

ชายหนุ่มยกมือเกาศีรษะยิ้มเขินๆ “อย่าเรียกข้าเช่นนี้เลย…ข้ารับไม่ได้หรอก…ตอนนี้ข้ายังไม่ใช่หมอเทวดา เจ้าเรียกข้าว่าฉางเฟิงก็พอ”

“หา?” นางเลิกคิ้ว

กู้ฉางเฟิงตอบด้วยความละอาย “ข้ายังเรียนไม่จบน่ะ”

อย่างนี้นี่เอง…เจียงเสี่ยวเซวียนยิ้มอย่างไม่ถือสา “ข้าชื่อเสวี่ยเอ๋อร์ ท่านช่วยข้าซึ่งเป็นคนแปลกหน้าโดยไม่ห่วงความปลอดภัยของตนเอง ซ้ำยังลำบากลำบนรักษาแผลให้ข้าอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย ไม่ว่าจะฝีมือทางการแพทย์หรือจิตวิญญาณที่มี ท่านก็สมควรจะได้ชื่อว่าหมอที่ดีอยู่นั่นเอง”

กู้ฉางเฟิงดีใจเสียจนพูดไม่ออก ได้แต่ยกมือเกาแก้มเขินๆ สักพัก ก่อนจะคว้าชามยาพรวดพราดออกจากห้อง “แม่นางพักผ่อนให้มากๆ เถอะ ข้าจะออกไปต้มยาให้!”

หญิงสาวมองตาม ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี นางส่ายหน้ากับตัวเองก่อนจะเอนตัวลงนอนหงายบนเตียง เหม่อมองเพดานมุ้ง…

ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนยิ้มดวงหนึ่งปรากฏรางๆ ขึ้นมาบนเพดาน

“พี่หลี่…ท่านอยู่ไหน…”

น้ำใสหยดหนึ่งไหลกลิ้งลงมาจากดวงเนตรงาม

สักหนึ่งชั่วยามให้หลัง กู้ฉางเฟิงก็กลับเข้ามาในห้องพร้อมยาชามใหญ่

เจียงเสี่ยวเซวียนรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นเขา

หมอหนุ่มเดินมาที่เตียงแล้วดึงหมอนนุ่มมาหนุนหลัง จัดท่าให้นางนั่งอย่างมั่นคง ถามไถ่อาการสองสามคำก็ใช้ช้อนตักยาในชามขึ้นมาเป่า จากนั้นก็ส่งไปจรดปากคนไข้ แต่พอเห็นนางมองมาด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนก็เข้าใจได้ทันที จึงส่งชามยาไปให้นางด้วยอาการประหม่าพร้อมกระแอมกลบเกลื่อน

หญิงสาวอมยิ้มรับชามมาเป่าเล็กน้อย ก่อนจะดื่มอึกเล็กๆ

กู้ฉางเฟิงรู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่งที่นางดื่มยาของตน เขายิ้มบอก “ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องรีบ…ช้าหน่อย…”

ร่างบนเตียงดื่มยารวดเดียวหมดแล้วพรูลมหายใจยาวเหยียด

ผู้เป็นหมอรับชามมาจากมือคนไข้ ก้นชามสะอาดเอี่ยมอ่อง ไม่เหลือยาเลยแม้แต่หยดเดียว ทำเอาเขาหน้าบานแฉ่ง “ดีมาก ดื่มจนหมดเลย”

เจียงเสี่ยวเซวียนพยักหน้ายิ้มๆ “อืม ดื่มหมดแล้ว”

“รู้สึกสบายตัวขึ้นมากเลยใช่หรือไม่” กู้ฉางเฟิงมองอีกฝ่าย ทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ ทั้งคาดหวัง

“อืม” หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ

“รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆ ไหลผ่านลำคอแล้วแผ่ไปทั่วร่างช้าๆ หรือไม่”

“อืม”

“รู้สึกเหมือนอวัยวะภายในอุ่นสบายมากเลยหรือไม่”

แม้จะสะกิดใจแปลกๆ เจียงเสี่ยวเซวียนก็ยังพยักหน้ารับแต่โดยดี “อืม”

“โห! ดีที่สุดเลย!” กู้ฉางเฟิงร้องลั่นด้วยความดีใจ แล้วทะลึ่งตัวลุกพรวดจนหัวโขกโครงเตียงดังโป๊กเพราะไม่ทันระวัง เล่นเอาเจ็บจนต้องร้องโอดโอย

“ไม่เป็นไรใช่หรือไม่” หญิงสาวถามหน้าตาตื่น

อีกฝ่ายลูบหัวป้อยๆ ด้วยท่าทางสุดแสนซื่อบื้อ “ไม่เป็นไรๆ ข้าออกไปแป๊บเดียว เดี๋ยวจะกลับมา” พูดจบก็วิ่งแกมกระโดดไปทางประตู แล้วเกือบจะชนสาวใช้ที่เพิ่งเดินเข้ามาล้ม

สาวใช้คนนั้นส่ายหน้าอย่างอ่อนใจพลางบอกคนบนเตียง “ข้าปะชุนเสื้อผ้าเจ้าแล้วเอาไปซักให้แล้ว วันนี้แดดดี คาดว่าตอนเย็นคงแห้งแล้วล่ะ”

“ขอบคุณแม่นางมาก” เจียงเสี่ยวเซวียนค้อมตัวให้น้อยๆ แล้วชี้ไปทางประตูด้วยความกังขาพลางถามเบาๆ “เขา…เป็นอะไรไปหรือ”

สาวใช้เหล่มองกู้ฉางเฟิงแสดงความดีใจด้วยการกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงลานหน้าเรือนเหมือนคนไม่เต็มเต็งแล้วตอบยิ้มๆ “หมอเทวดากู้กำลังดีใจมากน่ะ”

“ข้าก็แค่ดื่มยาของเขาเอง เขาดีใจถึงเพียงนี้เชียว…”

สาวใช้ขำพรืด “แม่นางไม่รู้อะไร เจ้าน่ะเป็นคนแรกที่ดื่มยาที่เขาปรุงจนหมดน่ะสิ”

“หา?” เจียงเสี่ยวเซวียนตกตะลึงจังงัง

โปรดติดตามตอนต่อไป…