ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 3 – บทที่ 4

รัตน์สิกาพูดออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ เธอไม่กลัวว่าจะทำให้เขาโกรธ เพราะรู้ดีว่างานของตนเองเกี่ยวข้องกับบัวทิพย์ผู้เป็นเจ้าของพิพิธภัณฑ์ต่างหาก แม้จะรู้จักหญิงชราได้ไม่นานแต่ก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนมีเหตุมีผล เรื่องของเธอกับชัชพลมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอกับเขา…พอคำว่า ‘เรื่องส่วนตัว’ ดังขึ้นในหัวหญิงสาวก็อยากจะหน้ามืดเป็นลมขึ้นมาทันที

“พูดจบรึยัง” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เห็นอีกฝ่ายไม่พูดอะไร หรืออาจจะเพราะพูดอะไรไม่ออกจึงกล่าวต่อ

“อย่างนั้นผมไปนอนละ คุณไม่เหนื่อยแต่ผมเหนื่อย”

คำพูดเรียบเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเขาทำเอาคนฟังโกรธจนหน้าแดงก่ำ ร่างสูงเปิดประตูบานใหญ่ที่มีอ่างน้ำพุอยู่หน้าห้อง เผยให้เห็นห้องนอนกว้างขวางด้านใน ที่แท้เป็นห้องของเขานั่นเอง เมื่อประตูปิดลงหญิงสาวได้แต่กัดริมฝีปากจนห้อเลือดแล้วสะบัดหน้าจากไป

สำหรับรัตน์สิกาแล้วหากใครดีมาเธอก็จะดีตอบเป็นสองเท่า อ่อนโยนมาเธอก็จะอ่อนโยนกลับไป แล้วกับผู้ชายคนนี้จะให้เอาพานดอกไม้ไปถวายเขาหรืออย่างไร…เขาแสดงออกมายังไงก็จะได้กลับไปอย่างนั้นแหละ!

หลังจากที่ร่างบางเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงจากไป ประตูไม้บานใหญ่จึงเปิดอีกครั้ง ชัชพลแอบมองตามหลังอีกฝ่ายครู่หนึ่งจึงหันมามองรูปปั้นพญานาคแล้วพูดออกมาเบาๆ

“ไม่ต้องรับน้องกันแล้วนะ บ้านผมไม่ใช่มหา’ลัยที่จะต้องมีการรับน้องใหม่ด้วย…ปวดหัว”

ฉับพลันนั้นเอง…ปรากฏแสงวิบวับจากรูปปั้นพญานาคราวกับจะกะพริบตาตอบรับ คนมองถอนหายใจหนักๆ ทีหนึ่งแล้วจึงปิดประตูก่อนเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง

ไม่ใช่ว่าเขารังเกียจหรือขยะแขยงรัตน์สิกาแต่อย่างใด ทว่าในตอนที่หญิงสาวมาสัมผัสตัวเขา ภาพภาพหนึ่งก็ผุดขึ้นมาให้เห็น นี่ไม่ใช่ครั้งแรก…เพราะเมื่อหลายปีก่อนเขาก็เคยมองเห็นนิมิตนี้ เมื่อนำไปปรึกษาพระอาจารย์มนูก็ได้รับคำตอบสั้นๆ ว่าอาจเป็นบุคคลที่มีกรรมเกี่ยวพันกันมา ชายหนุ่มยังจำความรู้สึกเจ็บร้าวในอกจนแทบระเบิดได้อย่างแม่นยำ หลังจากนั้นจึงกรวดน้ำขออโหสิกรรมเสียยกใหญ่พร้อมกับความโล่งใจด้วยหวังว่าจะสามารถตัดกรรมที่มีแก่กันได้

แต่ทุกอย่างไม่เป็นดั่งใจคิด…หลังจากที่ได้พบเจอเจ้ากรรมนายเวรตัวเป็นๆ เขายังหวังว่าจะตัดขาดกันไปได้ หวนมาเจอกันครั้งนี้นิมิตที่เห็นกลับปรากฏชัดเจนเต็มไปด้วยสีสันประหนึ่งเรื่องจริง ไม่เลือนรางคล้ายภาพฝันเหมือนแต่ก่อนแล้ว

ชัชพลปิดเปลือกตาลง ภาพนั้นยังคงติดตา…

แสงอาทิตย์อ่อนจาง ไม่ทราบว่าเป็นเวลาไหน อาจเป็นตอนเช้าตรู่หรือใกล้พลบค่ำก็เป็นได้ ไม้ฉำฉาขนาดใหญ่โตหลายคนโอบมีกิ่งก้านสาขาแตกย่อยออกไปแผ่กระจายให้ร่มเงาเป็นวงกว้าง พื้นดินใต้ต้นไม้กลับเป็นลานโล่งไม่ปรากฏแม้แต่ต้นหญ้าหรือเศษใบไม้แม้สักชิ้นหนึ่ง

เรือนร่างอรชรที่อยู่ใต้ต้นไม้นั้นยืนหันหลังให้ ผ้าพาดไหล่มีสีเข้มดูเรียบง่ายปักลวดลายเอาไว้เล็กน้อย แต่ที่โดดเด่นเห็นจะเป็นผ้าซิ่นตีนจกสีเหลืองทองอร่ามที่หญิงสาวสวมอยู่ ลายจกงามละเอียดเป็นเอกลักษณ์ เกล้ามวยต่ำแล้วเสียบผมด้วยช่อดอกเอื้องคำ ครู่หนึ่งหญิงสาวผู้นั้นก็หันกลับมาช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้ามนและริมฝีปากเรียวบางคลี่ยิ้มตราตรึงใจ ทว่าดวงตาที่ทอดมองมามีแววโศก…เป็นยิ้มที่แสนเศร้าเหลือเกินในความรู้สึกของคนมอง แล้วจึงได้ยินเสียงหวานเอื้อนเอ่ยออกมาว่า…

‘อ้ายน้อย^*…’

* น้อย ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงชื่อแต่เป็นคำเรียกนำหน้าชื่อคนที่เคยบรรพชาเป็นเณรมาก่อน ถ้าเคยเป็นพระสงฆ์ใช้คำว่า ‘หนาน’