ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 3 – บทที่ 4

“ช่างสังเกตนักนะ นั่นเป็นลายที่ชื่อว่านกกินน้ำร่วมต้น…ทุกลวดลายของผ้าตีนจกมีชื่อทั้งนั้นแหละหนู” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสนใจผ้าผืนนี้เป็นพิเศษบัวทิพย์จึงขยายความต่อ

“ลายจกนี้เป็นลายโบราณที่หาคนทำได้ยากมาก สุดท้ายเหลือคนทอเป็นแค่คนเดียวจนเกือบจะหายสาบสูญไปแล้ว เพิ่งไม่นานนี้เองที่มีการสานต่อเพราะทางการสนับสนุนให้คนทอผ้าไปเรียนทอลายนี้เพิ่ม ในที่สุดผ้าซิ่นตีนจกลายโบราณนี้ก็กลายเป็นลายประจำอำเภอเรา”

“โชคดีจริงๆ ที่มีคนทำต่อ ไม่อย่างนั้นคงน่าเสียดายแย่นะคะ”

“ถ้าเสร็จงานแล้วหนูยังพอมีเวลาก่อนกลับ ยายจะชวนไปเที่ยวหมู่บ้านที่มีการทอผ้าตีนจกชนิดนี้แล้วกันนะ”

หญิงชรามองใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราของหญิงสาวที่ก้มมองลายผ้าตีนจกด้วยสายตาหลงใหลก็ให้รู้สึกรักใคร่มากกว่าเดิม

หาคนพูดคุยถูกคอกันได้มันมีความสุขแบบนี้นี่เอง

ชัชพลแกล้งส่งเสียงกระแอมเพื่อแสดงตัวตน ยายของเขาถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีหลานอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนี้

“อ๊ะ…ว่าไงลูก”

กว่าบัวทิพย์จะหันมาสนใจ ชายหนุ่มก็หมดอารมณ์ที่จะพูดเสียแล้ว…

สายลมยามราตรีพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง แต่กระนั้นก็มิอาจบรรเทาความร้อนรุ่มในใจแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับชัชพลได้ ร่างสูงใหญ่กระสับกระส่ายอยู่ในห้องนอน ล้มตัวลงนอนแล้วลุกขึ้นมาใหม่สลับกันไปอย่างไม่อาจหยุดนิ่งได้ ครั้นหันมองนาฬิกาก็พบว่าล่วงเข้าวันใหม่แล้ว

ชายหนุ่มเดินมาหยุดยืนตรงหน้าต่าง มองไปยังพระจันทร์ที่งดงามกระจ่างตาด้วยว่าใกล้คืนเพ็ญ ปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อยจนไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าใด สายลมกระโชกแรงมาวูบหนึ่งทำเอาต้นไม้สั่นไหวเอน หางตาของเขาจึงเหลือบไปทางต้นพิกุลหรือที่ทางเหนือเรียกกันว่าดอกแก้ว…ดอกใบร่วงพรูตามแรงลม พัดพลิ้วปลิวกระจาย ทว่าสายตาสะดุดกับรูปเงาดำมืดที่ยืนอยู่นอกเขตรั้วบ้าน แม้บริเวณนั้นจะไร้ซึ่งแสงไฟส่องให้เห็นชัดเจน แต่ความมืดทะมึนของเงานั้นกลับดูแตกต่างออกไป รูปร่างผอมบางถูกปกคลุมด้วยกลุ่มควันสีดำราวกับกำลังปิดบังตัวตนไว้จนยากจะมองออกชัดเจน สายตาคมกล้าจึงเห็นอีกฝ่ายได้อย่างเลือนรางเท่านั้น

แปลก…

เงาร่างนั้นยังคงยืนนิ่งโดยไม่ยอมเคลื่อนไหวหรือจากไปไหน สำหรับคนที่มักจะมีวิญญาณมาขอความช่วยเหลืออย่างเขาแล้ว การปรากฏตัวในยามค่ำคืนแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ส่วนใหญ่ล้วนมีความต้องการมาขอให้ช่วย เปิดเผยตัวและบอกเป้าหมายชัดเจน หรือหากเป็นวิญญาณเร่ร่อนทั่วไปก็จะไม่ยอมเข้าใกล้เขาเด็ดขาด…ไม่ใช่แบบนี้

แอ๊ด…

เสียงประตูห้องข้างๆ เปิดออกท่ามกลางความเงียบงันยามค่ำคืน ชายหนุ่มรู้สึกเอะใจเล็กน้อยเพราะรู้ดีว่าห้องของรัตน์สิกามีห้องน้ำอยู่ในตัว แล้วหญิงสาวจะออกไปไหนเสียได้ล่ะ…ร่างสูงจึงเดินมาแง้มประตูดูก็เห็นอีกฝ่ายกำลังเดินลงบันไดไป

ดึกดื่นค่อนคืนแบบนี้จะไปไหนกัน

สังหรณ์บางอย่างสั่งให้เขาเดินตามออกไปห่างๆ มองดูคนที่กล้าก้าวออกจากเรือนไม้หลังงามโดยไม่มีทีท่าฉุกใจคิดด้วยซ้ำ ท่ามกลางความมืดสลัวภายนอก…ไฟที่ติดเอาไว้หน้าพิพิธภัณฑ์ติดๆ ดับๆ ทั้งที่ยังเคยส่องสว่างได้ดี จะมองซ้ายมองขวาก็มีเพียงความมืด ควรหรือที่หญิงสาวคนหนึ่งจะเดินดุ่มๆ ท่ามกลางบรรยากาศเช่นนั้นโดยไม่นึกขลาดกลัวเลย