ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 3 – บทที่ 4

“หอมจริงๆ” ชายวัยกลางคนกล่าวตอนที่กลิ่นโชยมาแตะจมูก แต่ก็หยุดชะงักไปเมื่อคำว่า ‘หอม’ หลุดออกมาจากปากราวกับตกอยู่ในห้วงความคิดบางอย่าง

“มีอะไรเหรอคะพ่อ จู่ๆ ก็นิ่งเงียบไป”

“ก็แค่…กำลังนึกถึงความฝันเมื่อคืนน่ะ”

“ฝันอะไรคะ” หญิงสาวถามด้วยความสนใจ เพราะรู้ว่าความฝันของพ่อจะมีสีสันเสมอ ส่วนใหญ่มักเป็นเรื่องราวที่เป็นลางบอกเหตุ หรืออะไรพิเศษๆ…อย่างที่เธอไม่เคยสัมผัสถึงความรู้สึกแบบนั้นได้เลย

“ฝันว่าได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงที่สวยและมีกลิ่นกายหอมมากที่สุด! เป็นกลิ่นอย่างที่ไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อน”

“เดี๋ยวนี้มีการฝันถึงผู้หญิงด้วยเหรอคะ” ขจีที่กำลังถอดผ้ากันเปื้อนหลังปิดเตาแก๊สเรียบร้อยแล้วเอ่ยขึ้นมาเป็นประโยคแรก น้ำเสียงแกล้งทำเป็นหึงหวงเล็กน้อยจนชายผู้เป็นสามีรีบตอบทันใด

“กลิ่นหอมขนาดนั้นคงไม่ใช่ธรรมดาแล้วล่ะคุณ”

“แล้วไงต่อคะพ่อ” บุตรสาวเพียงคนเดียวของบ้านเร่งเร้า

“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่เห็นปุ๊บพ่อก็ยกมือไหว้โดยอัตโนมัติแล้ว”

“พ่อก็ยกมือไหว้ตลอดแหละ คราวก่อนที่ฝันว่าเจอเจ้าที่ก็ไหว้”

“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน ความฝันมันควบคุมได้ที่ไหนกันล่ะลูก มันคงเป็นจิตใต้สำนึก”

“แล้วได้คุยกันไหมคะ”

“ก็ถามท่านไปว่ามาทำไมเหรอ ท่านก็ตอบว่าแวะมาเยี่ยมเฉยๆ ก็เท่านั้น”

“ว้าว…” รัตน์สิกาอุทานออกมาเบาๆ “หนูอยากมีเซ้นส์แบบพ่อจัง”

“อย่าเรียกถึงขนาดนั้นเลย บางทีหนูอาจจะมีสัมผัสที่หกก็ได้นะ ย่าของหนูก็เป็นถึงร่างทรงของพ่อปู่อัคนิรุทร มันจะไม่ได้เชื้อเชียวรึ เพียงแต่ว่าจะไม่เชื่อถือในสัมผัสด้านนั้นของตัวเองต่างหาก พ่อก็แค่เชื่อในความรู้สึกของตัวเอง กลิ่นหอมที่เหมือนจะเป็นกลิ่นน้ำอบโบราณก็ไม่ใช่ กลิ่นดอกไม้ก็ไม่เชิง คงจะมีคำจำกัดความได้อย่างเดียวว่า…’เป็นกลิ่นที่ไม่มีบนโลกมนุษย์’ เท่านั้นแหละ”

“ถ้าอยากได้สัมผัสที่หกนักก็ไปรับขันธ์ซะสิ” ผู้เป็นมารดาพูดทะลุกลางปล้อง กระทุ้งเข้าจุดที่เป็นปมปัญหาของเธอมานานหลายปี

“แหม…หนูก็พูดไปอย่างนั้นแหละ บางทีถ้าเป็นแบบพ่อแบบย่าหนูคงหัวใจวายตายซะก่อน ดูสิคะแค่คิดก็ขนลุกซู่แล้ว” เพียงแค่พูดยังไม่พอ หญิงสาวยังโชว์เรียวแขนขึ้นประกอบการสนทนาอีกด้วย

“อันที่จริงพ่อก็อยากให้ใบบุญทำตามความต้องการของย่าซะนะ แต่ไหนแต่ไรมาหนูก็กินเนื้อวัวเนื้อควายไม่ได้ กินทีไรก็ป่วยจับไข้ทุกที จนพ่อปู่บอกว่าหนูมีองค์เทพประจำตัวอยู่และกินของพวกนั้นไม่ได้ถึงได้รู้เรื่องรู้ราวกัน ตอนนี้ก็โตแล้วรับครูบาอาจารย์ท่านมาปกปักรักษาตัวเองก็ดี”

“ถูกของพ่อ นี่วันก่อนย่าเขาก็เพิ่งโทรมาคุย…ไม่ใช่อะไรหรอก มันก็มีอยู่เรื่องเดียวเรื่องเดิมนั่นแหละ จะโทรหาเราก็ลื่นไถลไปข้างๆ คูๆ ตลอด นี่ก็ผัดผ่อนมานานหลายปีแล้วนะลูก แม่กับพ่อก็พอจะทำใจได้เรื่องที่ลูกครองตัวเป็นโสดมาอย่างยาวนาน จะไม่มีลูกไม่มีสามีแม่ก็ไม่ว่า แต่อยากจะขอแค่เรื่องนี้จริงๆ ทำให้พ่อแม่ให้ปู่กับย่าหมดห่วงไม่ได้เหรอ”

พูดจบนางขจีก็ใช้สายตาอเนจอนาถใจมองบุตรสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ไล่ตั้งแต่ผมยาวประบ่าซึ่งตอนนี้ถูกรวบไว้ด้วยหนังยางสี ใบหน้าเป็นมันแผล็บเพราะมัวตั้งหน้าตั้งตาทำอาหาร แต่ถึงแม้จะไม่ใช่เพราะสาเหตุนั้นยามปกติเจ้าตัวก็ไม่ใส่ใจจะแต่งหน้าทาแป้งสักเท่าไหร่ เสื้อยืดและกางเกงผ้าฝ้ายขาสั้นพิมพ์ลายดอกไม้ สวมถุงเท้าเพื่อไม่ให้เท้าเปื้อนและป้องกันความเย็นจากพื้นกระเบื้องแทนที่จะใส่รองเท้าสลิปเปอร์