ทดลองอ่านนิยาย ปางบุญ บทที่ 3 – บทที่ 4

บทที่ 4

เรือนไม้สองชั้นตั้งตระหง่านด้วยรูปแบบสถาปัตยกรรมทรงขนมปังขิง แม้จะผ่านกาลเวลามายาวนาน ทว่าตัวเรือนก็ยังคงความงามเพราะมีสีสันสดใหม่ด้วยสีครีมเหลืองมะนาวโดดเด่นเกินกว่าบ้านหลังอื่นในบริเวณใกล้เคียงกัน ชั้นล่างนั้นถูกทำเป็นพิพิธภัณฑ์ผ้าโบราณ ส่วนชั้นบนเป็นที่อยู่อาศัยของเจ้าบ้านทั้งสอง

“คุณจะเดินดูพิพิธภัณฑ์หรือจะไปพบคุณยายเลย” ชัชพลเอ่ยถามเมื่อลงจากรถแล้ว

“ขอเข้าไปสวัสดีคุณบัวทิพย์ก่อนดีกว่าค่ะ พรุ่งนี้ค่อยดูพร้อมกับคุยงานไปด้วย”

คนฟังถอนหายใจหนักๆ คราหนึ่งเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายจะต้องอยู่หลายวัน

“งั้นก็ตามผมมา”

หญิงสาวกัดริมฝีปากพลางมองตามคนตัวสูงที่เดินตัวปลิวเข้าไปก่อน การพบกันอีกครั้งราวกับโชคชะตานำพาทำให้เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนพบ…คนคุ้นเคยกัน

ก็ในเมื่อเธอกับเขาเคยพบกันมาแล้วครั้งหนึ่งที่วัดแล้วจะเรียกว่าคนรู้จักไม่ได้เชียวหรือ

วูบหนึ่งที่เกิดความรู้สึกดีใจอย่างไร้สาเหตุ อาจเพราะอย่างน้อยการมาครั้งนี้ก็ไม่ได้โดดเดี่ยวเกินไปนัก แต่ดูท่าว่าหลานชายเจ้าของพิพิธภัณฑ์จะไม่ได้คิดอย่างเธอ ท่าทีที่อีกฝ่ายแสดงออกมันทำให้เกิดคำถามว่าเธอเคยไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่าถึงได้เหม็นขี้หน้ากันนัก จนแม้แต่หน้าเธออีกฝ่ายก็ยังไม่อยากจะมองเลย

“ฉันไปทำอะไรให้ไม่พอใจนักหนานะ แล้วชีวิตตอนอยู่ที่นี่จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย คงสนุกพิลึกล่ะ…ทนเอาหน่อยแล้วกันนะใบบุญ”

ร่างบางบ่นกับตัวเองอุบอิบ แล้วก็ได้แต่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเจ้าบ้านไป

เมื่อก้าวขึ้นบันไดไม้เงาวับซึ่งทอดยาวจึงมองเห็นความงดงามตระการตาที่ซ่อนเอาไว้ หากรูปลักษณ์ภายนอกที่มองเห็นในคราแรกเป็นดั่งยิ้มสดใสที่ยินดีต้อนรับทุกคนที่มาเยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ การตกแต่งภายในของชั้นบนก็เงียบสงบสมกับเป็นบริเวณพักผ่อน เหมาะกับการอยู่กับตัวเองซึ่งไม่ต้องปรุงแต่ง พื้นและผนังไม้สีน้ำตาลเข้มเปลือยลวดลายวงไม้ การตกแต่งทุกอย่างดูประณีต โดยเฉพาะการทำช่องระบายอากาศรอบโถงชั้นบนด้วยไม้ฉลุลายอย่างละเอียดลออ ลายเครือเถาเกี่ยวกระหวัดกันอย่างอ้อนช้อยจนหญิงสาวผู้มาเยือนจ้องมองไม่วางตา

แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาทางประตูระเบียงที่เปิดรับลมสะท้อนพื้นไม้เป็นประกาย กึ่งกลางโถงกว้างมีโต๊ะไม้รับแขกวางเอาไว้ บนเก้าอี้ตัวยาวมีหญิงชราผู้หนึ่งนั่งรออยู่ คุณยายบัวทิพย์มีรูปร่างผอมแห้ง นัยน์ตาภายใต้แว่นตาวงโตนั้นยังคงแจ่มใส แม้จะสูงวัยแล้วแต่ยังสามารถสัมผัสถึงความเป็นสตรีผู้ดีเก่าทุกกระเบียดนิ้ว ขนาดท่านั่งก็ยังเรียบร้อย ยิ่งสวมเสื้อลูกไม้และผ้าซิ่นตีนจกลวดลายดูเลอค่ายิ่งเสริมให้ดูงดงามและสูงส่ง ผู้มาเยือนเห็นเช่นนั้นแล้วจึงไม่แปลกใจเลยที่ชัชพลซึ่งเป็นหลานจะมีรัศมีแปลกแตกต่างเกินผู้คน

“สวัสดีค่ะคุณบัวทิพย์” รัตน์สิกายกมือไหว้ผู้เป็นเจ้าของพิพิธภัณฑ์ผ้าโบราณอย่างนอบน้อม ในขณะที่ร่างสูงเดินเลี่ยงออกไปเพราะหมดหน้าที่แล้ว บัวทิพย์ยิ้มแย้มต้อนรับหญิงสาวผู้มาใหม่อย่างมีเมตตา รับไหว้แล้วจึงบอก

“นั่งก่อนเถอะจ้ะ แล้วก็อย่าเรียกคงเรียกคุณอะไรเลยหนู เรียกยายเฉยๆ ก็ได้”