ทดลองอ่านนิยาย เพลง(รัก)ของเจ้าชายอสูร บทที่ 9 – บทที่ 10

ใบหน้าครึ้มไปด้วยหนวดเคราพยักนิดหนึ่ง ก่อนเสียงวางอำนาจจะสำทับต่ออีก “ดี…แล้วเดี๋ยวผมจะให้คนเอาเตียงห้องอื่นมาเปลี่ยนเตียงสี่เสาของห้องคุณซะ”

เพลงพิณงงกับคำสั่งไม่มีที่มาที่ไปนั้น “เตียงเก่ามันเป็นอะไร…ไม่ ฉันไม่ยอมเปลี่ยน ฉันจะนอนเตียงเดิม” เตียงนั้นออกจะน่ารัก ดูเหมือนเตียงเจ้าหญิง เรื่องอะไรเธอจะยอมเปลี่ยน…ฮึ สงสัยตานี่รู้ว่าเธอชอบเตียงนั้นเลยอยากจะหาเรื่องแกล้งแน่ๆ…ร้ายกาจจริงๆ

คอนสแตนตินนิ่งไป คิดในใจว่าถ้าเขาอธิบายเหตุผล เธอคงโวยวายใหญ่โตแน่ เขาเลยทำเสียงรับรู้ในลำคอ ก่อนจะล้มตัวลงนอนเอามือประสานหัว

ถ้าเธออยากจะนอนเอาแขนฟาดเสาเตียงจนกระดูกหักก็เรื่องของเธอ

“ตามใจ…ถ้างั้นก็ออกไปได้แล้ว…ปิดประตูให้สนิทด้วย อย่าให้แสงลอดเข้ามา” เจ้าของเตียงสั่ง ปรายตาไปยังข้างเตียงเหมือนจะไล่คนที่นั่งอยู่

เพลงพิณร้องฮึในคอ รู้สึกหมั่นไส้ท่าทางข่มขวัญ เย็นชาของเขาจริงๆ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร เลยได้แต่ฮึดฮัดแล้วกลับไปยังห้องนอนตัวเอง

พอเสียงประตูห้องปิดลง ดวงตาของคอนสแตนตินก็วาววับขึ้นอย่างประหลาด…สองครั้งแล้วที่เพลงพิณนอนเตียงเดียวกับเขา และทั้งสองครั้งเช่นกันที่เขาหลับสนิทตลอดคืน…ความเชื่อมโยงระหว่างร่างเล็กบางที่เดินตึงๆ กลับไปนั่นกับการนอนหลับของเขาจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันหรือเปล่า เขายังไม่แน่ใจ…คงต้องลองพิสูจน์ดูอีกคืน

หลังจากนั้นในทุกเช้า เพลงพิณก็ตื่นขึ้นมาบนเตียงคอนสแตนตินแบบลึกลับ ที่แย่คือเธอตื่นขึ้นมาในสภาพที่ย่ำแย่มาก ร่างกายไปทาบทับก่ายเกยบนตัวหนาๆ บึกบึนที่เกือบจะเปลือยเปล่านั้นราวกับเป็นเถาวัลย์รัดเกาะต้นไม้ยักษ์ แต่เพลงพิณยังขอบคุณสวรรค์อยู่บ้างที่ทุกครั้งที่เธอตื่นขึ้นมา คอนสแตนตินยังนอนหลับสนิท เธอจึงไม่ต้องหน้าแตกมาก…คนนอนละเมอหลุดโลกคิดหัวแทบแตกก็ไม่รู้สึกเลยว่าตัวเองจะอาการหนักขนาดนั้น มันมีหลายขั้นตอนมาก ทั้งลงจากเตียงตัวเอง เปิดประตู แล้วมาปีนขึ้นเตียงสูงๆ นี่อีก…แต่ถ้าไม่ใช่อาการละเมอ เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร และที่น่าไม่สบายใจก็คือเธอเริ่มชินกับสถานการณ์ประหลาดๆ นี้จนไม่ร้องกรี๊ด ไม่โวยวายอะไรอีก ได้แต่ลุกจากตัวเขาอย่างระมัดระวัง คลานลงจากเตียง และกลับไปที่ห้องตัวเองเงียบๆ

หญิงสาวไม่ชอบใจกับเรื่องที่กำลังดำเนินอยู่นี่เลย เธอต้องหาทางแก้ไขให้ได้โดยเร็วที่สุด

เพลงพิณขอติดกลอนที่ประตูห้อง หวังว่าเวลาเธอละเมอๆ แล้วถอดกลอนไม่ได้ เธอจะได้กลับไปนอนที่เตียงตัวเองเหมือนเดิม แต่คอนสแตนตินไม่อนุญาต คำรามใส่เธอว่าให้ใช้หัวคิดหน่อยว่าถ้าคนรับใช้หรือเอวานรู้ว่าเธอติดกลอนในห้องนอนตัวเอง…มันจะสะท้อนชีวิตแต่งงานว่ายังไง

หญิงสาวคิดหาวิธีอยู่พักใหญ่ จนในที่สุดก็คิดได้วิธีหนึ่ง

คืนที่เจ็ดหลังจากเพลงพิณเป็นโรคนอนละเมอขั้นร้ายแรง คอนสแตนตินกำลังนั่งพิงหัวเตียงอ่านแฟ้มรายงานสามสี่แฟ้มอยู่บนเตียงทั้งที่ปกติชอบทำงานในห้องนั่งเล่นหรือห้องทำงานมากกว่า ดวงตาคมดุตวัดมองนาฬิกาเห็นว่าเกือบห้าทุ่มแล้วก็เผยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก…เพลงพิณนอนตรงเวลาเสมอ อีกสักชั่วโมงเธอก็หลับสนิท

…แล้วเธอก็คงละเมออีก หึๆ