ทดลองอ่าน ยอดหญิงเซียนเครื่องหอม บทที่ 4

ท้องฟ้าครามไกลหมื่นลี้ ทว่ายามนี้กลับไม่มีลมแม้แต่น้อย ดวงอาทิตย์ร้อนแรงส่องจนพื้นดินมีควันระอุ บนพื้นดินโคลนสีเหลืองมีรอยแตกขนาดเท่านิ้วมือกระจายไปทั่ว ราวกับรอยย่นบนหน้าผากของผู้เฒ่าอายุเจ็ดสิบปีที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชน ในไร่ข้าวโพดกว้างผืนหนึ่งนอกประตูเมือง ใบแห้งม้วนงอไปหมด แห้งเหี่ยวคอตกราวกับกำลังขออาหารจากคนผ่านทางที่เหนื่อยล้าไร้เรี่ยวแรง จู่ๆ ลูกหมาดำตัวหนึ่งกระโจนออกมาจากในไร่ ทำให้เป็ดหลายตัวตกใจร้องก้าบๆ วิ่งแยกไปสองข้างทาง เกิดเป็นกลุ่มฝุ่นผงลอยคลุ้ง

ทหารเฝ้าประตูเมืองหานต้าโหย่วกับหวังชีเปลือยร่างท่อนบน สวมเพียงชุดแขนกุดสีเทาที่พิมพ์อักษร ‘ทหาร’ สีแดงเหลืองเอาไว้ หลบอยู่ในซอกร่มเงาตรงประตูเมืองอย่างไร้ความสดชื่น

“ให้ตายเถอะ ดวงอาทิตย์ช่างโหดเหลือเกิน ถ้าฝนยังไม่ตกลงมาอีก คงต้องมีคนตายจริงๆ” หานต้าโหย่วขว้างก้อนหินไล่ลูกหมาดำที่กระโจนมาถึงหน้าประตูเมือง

“ได้ยินว่าฝ่าบาทจะทรงปลดรัชทายาท ในราชสำนักก็เพิ่งฆ่าขุนนางใหญ่ผู้ภักดีต่อรัชทายาทไปคนหนึ่ง จึงได้ถูกฟ้าลงโทษ…” หวังชีขยับตัว เปลี่ยนไปอยู่ในที่ที่เย็นสบายกว่า แผ่นหลังแนบติดกับกำแพง เลื่อนสายตาจากคนเดินผ่านไปมาที่ถูกแสงอาทิตย์ส่องจนเหี่ยวแห้งเหมือนพืชพรรณในไร่ไปยังคูเมืองที่แห้งผากจนเห็นก้นน้ำ “ให้ตายสิ ต้องมีคนตายแน่ๆ แม้แต่คูเมืองก็ยังแห้งเหือด ท่านปู่ข้าบอกว่านี่ถือเป็นภัยพิบัติใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นในรอบร้อยปี”

หานต้าโหย่วรู้สึกขนลุกตัวเย็นวูบ จากเดิมที่ไร้ความสดชื่นพลันยืดตัวตรงขึ้นทันใด เขามองไปที่หน้าประตูเมือง เห็นคนเดินผ่านไปมาต่างก้มหน้าก้มตา ไม่ได้สนใจที่พวกเขาคุยกัน จึงสบายใจขึ้น แล้วพิงตัวกลับไปตามเดิม แต่รู้สึกว่าจุดที่พิงเมื่อครู่ร้อนวูบวาบ จึงขยับตัวไปทางหวังชี “คำพูดนี้จะพูดส่งเดชมิได้ ระวังจะไม่มีข้าวให้กิน”

“ก็มีแต่เจ้าที่ขี้ขลาด!” หวังชีแค่นเสียงสบถอย่างไม่สบอารมณ์ “นี่เป็นเขตของรัชทายาท จะกลัวอะไรอีก นายท่านตระกูลเจิงจงรักภักดีต่อรัชทายาท ถึงรัชทายาทจะถูกปลด เขาก็หาได้เกรงกลัวไม่ ยังคงสวมใส่เสื้อผ้างดงามไปกินอาหาร แล้วเจ้าเล่าจะกลัวอะไร!” เขาชี้เข้าไปในเมือง “ชาวเมืองต่างพากันโจษจันไปทั่ว แล้วอย่างนี้ทางการจะจ้องจับแต่เจ้าหรือ”

บรรพบุรุษตระกูลเจิงทำการค้ามาแล้วสามรุ่น ได้ยินว่านอกจากอาชีพค้าประเวณีแล้ว ร้านรับฝากเงิน บ่อนการพนัน ร้านค้า โรงรับจำนำ โรงน้ำชา ร้านค้าธัญพืช ร้านค้าเกลือ ต่างก็เปิดไปทั่วแคว้นต้าโจว อีกทั้งนายท่านเจิงยังเป็นรองข้าหลวงรักษาการขั้นสาม ถึงแม้จะเป็นตำแหน่งที่ใช้เงินเพื่อให้ได้มา แต่ก็นับว่าเป็นขุนนาง คนเขาอยู่ที่แคว้นต้าโจวกระทั่งเหยียบพื้นยังสะเทือน ย่อมไม่เกรงกลัวอยู่แล้ว

พวกเขาเป็นเพียงทหารเฝ้าประตูตัวเล็กๆ จะเทียบกับอีกฝ่ายได้อย่างไร

หานต้าโหย่วไม่เห็นด้วยกับคำพูดของหวังชี แต่หวังชีเป็นลาถึก หานต้าโหย่วย่อมขี้เกียจจะหาเรื่องด้วย จึงช้อนตามองไปที่นอกเมือง

“ราษฎรทุกข์ยากทุกพื้นที่ต่างก็เริ่มทะลักเข้ามาในเมือง หากฝนยังไม่ตกอีก เกรงว่าชีวิตของพวกเราต้องแย่ไปด้วยแน่นอน” เห็นหานต้าโหย่วไม่พูดจา หวังชีมองดูครอบครัวที่มีอยู่สามชีวิต สวมชุดขาดเก่า กำลังเดินเข้าประตูเมือง แล้วพูดกับตัวเอง

รอถึงตอนที่ราษฎรทุกข์ยากอัดเข้าไปไม่ได้อีก พวกเขาที่เป็นทหารเฝ้าประตูเมืองเหล่านี้คงไม่อาจมีชีวิตที่เป็นสุขเช่นนี้แล้ว

“ดูสิ มาอีกคนแล้ว” คิดถึงพวกเขาที่อาจไม่มีชีวิตที่เป็นสุขแล้ว หานต้าโหย่วก็จ้องมองไปไกลแล้วก่นด่าว่า “ให้ตายเถอะ พืชพรรณแห้งตายจนหมดแล้ว ก็พากันวิ่งเข้ามาที่นี่ คิดว่าในเมืองนี้เป็นสวรรค์กระมัง สุดท้ายก็เข้ามาขออาหารเหมือนกันมิใช่หรือ!” ถ่มน้ำลายแล้วพูดว่า “วุ่นวายจนไม่มีที่จะให้อยู่แล้ว แม้แต่พวกเราก็ไม่มีเวลาว่าง สู้อยู่บ้านคอยให้สวรรค์ส่งน้ำฝนมาให้ดีกว่า ได้ยินว่าท่านเจ้าเมืองใต้เท้าสวีส่งเด็กไปในแม่น้ำเจ้ามังกรทุกวัน กำลังขอฝนอยู่น่ะ”

“อย่าไปฟังใต้เท้าสวีผายลมเสียงดังเลย น้ำในแม่น้ำเจ้ามังกรแทบจะแห้งอยู่แล้ว ถ้ามีเทพเจ้ามังกรอยู่จริง คง…” พูดได้เพียงครึ่งเดียว ก็เห็นหานต้าโหย่วหันหน้ามา หวังชีก็รู้สึกเช่นกันว่าคำพูดนี้ดูหมิ่นเทพเจ้าเกินไป จึงรีบปิดปาก ตาก็มองไปที่นอกประตูเมือง เห็นร่างเล็กในชุดขาดวิ่นกำลังถือไม้ตีสุนัขพยุงตัวเดินโงนเงนมาทางพวกเขา “เอ๋? คนผู้นี้ผอมมากเลย ดูกระดูกนั้นสิ น่าจะไม่ได้กินอาหารมาครึ่งเดือนแล้วกระมัง”

หานต้าโหย่วก็มองตามไปเช่นกัน “ให้ตายเถอะ ยังเป็นเด็กผู้หญิงเสียด้วย”