ทดลองอ่านนิยาย บันไดหยกงาม บทที่ 3

ฉีซู่เข้าวังมาหลายปี รูปร่างสูงขึ้นไม่น้อย นางอยู่ในวังได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ไม่ผอมเหลืองเหมือนแต่ก่อน ซูอิ่นมองเรือนผมดกดำเงางาม ใบหน้าแดงเปล่งปลั่ง ผิวพรรณขาวผ่องนวลเนียนของบุตรสาวแล้วอดปลื้มใจไม่ได้ “สีหน้าดีขึ้นทุกปี หาไม่คงไม่มีคำพูดว่าวังหลวงเลี้ยงคนได้ดีกระมัง”

ฉีซู่ซุกตัวอยู่ในอ้อมอกมารดา ฟังแล้วเพียงยิ้มๆ

ซูอิ่นลูบไล้ใบหน้าฉีซู่ เอ่ยถามเสียงแผ่วเบา “อยู่ที่นั่นสบายดีหรือไม่”

ฉีซู่พยักหน้า “ดี ฝ่าบาทกับวังกลางทรงดีต่อข้ามาก”

“ไม่มีใครรังแกเจ้าหรือ”

“ข้ามีฮองเฮาคอยหนุนหลัง ใครจะรังแกข้าได้”

ซูอิ่นกลับมีสีหน้ากังวล “รัชทายาทเล่า ข้าได้ยินคนกล่าวกันว่ารัชทายาทดื้อรั้น ไม่อาจรับภาระหน้าที่สำคัญได้”

ฉีซู่ก้มหน้าเอามือพันเส้นไหมถักที่ผูกอยู่บนกระโปรง เอ่ยขึ้นเบาๆ “รัชทายาทแม้จะดื้อรั้นไปสักหน่อย แต่ก็เป็นคนดีมาก”

ซูอิ่นพูดอย่างลังเล “ท่านลุงของเจ้าบอกจิ้นอ๋องปรีชาสามารถ ดูเหมือนเวลานี้รัชทายาทจะตกอยู่ในสถานการณ์ค่อนข้างล่อแหลม”

ฉีซู่ตะลึงงัน ผ่านไปครู่หนึ่งจึงว่า “รัชทายาทเป็นพระโอรสของฮองเฮา ฝ่าบาทคงไม่ทรงถึงกับเห็นจิ้นอ๋องสำคัญไปกว่ารัชทายาท”

ซูอิ่นสั่นศีรษะ “แต่งตั้งผู้ปรีชาสามารถไม่แต่งตั้งพระโอรสสายตรงไม่ใช่ไม่เคยมี เช่นฝ่าบาท…หากไม่เพราะฉวยโอกาสตัดสินใจดำเนินการอย่างฉับพลันปีนั้น เกรงว่าก็…” นางรู้ตัวว่าหลุดปากไป เพียงเปิดประเด็นแล้วก็รีบหยุดปากทันที

ฉีซู่กลับไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป ตามซักไซ้ทันที “ฝ่าบาทอย่างไรหรือ”

ซูอิ่นไม่ตอบ

ฉีซู่ไม่ยอมให้นางหลบเลี่ยง ดึงชายแขนเสื้อของซูอิ่นกล่าวอย่างเร่งร้อนและจริงจัง “ท่านแม่ ที่ท่านพ่อถูกลดตำแหน่งย้ายไปเจิ้นโจวใช่เกี่ยวพันกับเรื่องราวในปีนั้นหรือไม่ ทุกครั้งที่ข้าถามถึง ท่านแม่ก็จะบ่ายเบี่ยงไปพูดเรื่องอื่น ถ้าไม่พัวพันถึงการแย่งชิงอำนาจของฮ่องเต้ เหตุใดท่านแม่จึงปิดเป็นความลับไม่แย้มพรายออกมาแม้แต่คำเดียว”

ซูอิ่นหมุนตัวหนี ฉีซู่ก็หมุนตัวตามไปอย่างดื้อรั้น พูดทั้งน้ำตา “ท่านแม่ บอกข้ามาเถิด”

“เอาล่ะๆ” ซูอิ่นถอนหายใจยาว “ข้ารู้อยู่แล้วสักวันคงไม่อาจปิดบังเจ้าได้”

ซูอิ่นตรวจสอบประตูหน้าต่างอีกครั้ง แน่ใจว่าปิดสนิทแน่นหนาแล้วจึงให้ฉีซู่เข้าไปในห้องด้านใน สองแม่ลูกนั่งลงบนเตียงเรียบร้อย ซูอิ่นจึงเอ่ยขึ้น “เจ้าพูดได้ไม่ผิด พ่อของเจ้าถูกลดตำแหน่ง เพราะเข้าไปเกี่ยวข้องกับบุญคุณความแค้นของราชวงศ์”

ฉีซู่ตั้งใจฟังคำบอกเล่าของมารดาด้วยท่าทางจดจ่อ คล้ายกับกลัวมากว่าจะฟังตกหล่นไป

ซูอิ่นกล่าวต่อ “ข้าคิดว่าเจ้าก็คงเคยได้ยินมาบ้าง อดีตฮองเฮาเป็นธิดาของข่านแห่งชนเผ่าตี๋เหนือ เนื่องจากตอนนั้นแผ่นดินจงหยวน* ยังวุ่นวายไม่สงบ ส่วนชนเผ่าตี๋เหนืออำนาจกล้าแกร่ง ไท่จงจำต้องให้รัชทายาทอภิเษกกับสตรีชาวตี๋เพื่อให้ชนเผ่าตี๋ยอมอยู่ในความสงบ รัชทายาทในตอนนั้นก็คือไท่ซั่งหวงในตอนนี้ ไท่ซั่งหวงแต่ไรมาห้าวหาญเหนือใคร ทั้งยังอายุน้อยเปี่ยมด้วยความฮึกเหิม รัชทายาทแห่งจงหยวนผู้องอาจผึ่งผายกลับแต่งสตรีชนชาติป่าเถื่อนเป็นภรรยา ไท่ซั่งหวงในใจรู้สึกไม่ยุติธรรม เห็นการแต่งงานในครั้งนี้เป็นความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวง ด้วยเหตุนี้อดีตฮองเฮาจึงไม่ได้รับความโปรดปราน เพียงให้กำเนิดพระโอรสองค์เดียวตอนเป็นพระชายา ซึ่งก็คือฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน

* จงหยวน หรือตงง้วน แปลว่าที่ราบตอนกลาง หมายถึงดินแดนจีนในสมัยโบราณ ซึ่งตั้งอยู่ตอนกลางไปจนถึงตอนใต้ของลุ่มแม่น้ำหวงเหอ