ทดลองอ่านนิยายวาย Glass and Steel บทที่ 6 #นิยายวาย

บทที่ 6

แก้วใสที่จะไม่มีวันแตกสลาย

ร่างโปร่งเดินมาหยุดที่หน้าประตูไม้บานใหญ่ มือเรียวยกขึ้นเคาะเบาๆ รอจนได้ยินเสียงอนุญาตจากภายในแล้วจึงเปิดประตูเข้าไป

ห้องทำงานแบบตะวันตกขนาดใหญ่ทาสีเหลืองอ่อนสว่างไสว ผนังทั้งสองด้านขนาบด้วยตู้หนังสือสูง ด้านที่ติดหน้าต่างมีม่านบางสีขาวสะอาดบังแสงไว้กึ่งหนึ่ง กลางห้องปูพรมเปอร์เซียหนานุ่ม

ชายหนุ่มจำได้ว่าสมัยเด็กยามไม่มีแขกมาเยี่ยม เขาและพี่น้องจะเข้ามานอนคว่ำทับหมอนอิง อ่านหนังสืออย่างสบายใจ มีบิดาผู้นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะไม้สลักตัวใหญ่คอยเงยหน้าขึ้นมาชวนคุย ส่วนมารดาก็คอยเดินเข้าๆ ออกๆ เตรียมน้ำชามาให้สามี ไม่ก็ถือจานขนมมาให้ลูกๆ ทำให้ห้องนี้ไม่เคยขาดเสียงพูดคุยสนุกสนาน

วันนี้มีเพียงผู้เป็นบิดานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวนั้น ใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยตามวัยเงยขึ้น

“ท่านพ่อเรียกหาผมหรือครับ”

เฟยหมิงเอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้าไปทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม นึกโล่งใจที่บิดากลับจากไปทำธุระนอกเมืองหลังเขาถูกปล่อยตัวถึงสองวัน ทำให้ความอิดโรยและร่องรอยการถูก ‘ทรมาน’ นั้นจางหายไปหมดแล้ว ใบหน้าขาวคลี่ยิ้มฝืนพยายามทำท่าร่าเริงตามปกติ

“อืม” เจ้าสกุลหลี่พยักหน้า “เห็นเมื่อวันก่อนผู้กองหยางส่งคนมาแจ้งพ่อว่าขอตัวเจ้าไปช่วยงานหรือ งานอะไรกัน”

ดวงตาที่คล้ายกับดวงตาของบุตรชายจับจ้องอย่างสงสัย เพราะในยามสถานการณ์ตึงเครียดเช่นนี้ การถูกขอตัวไปช่วยราชการทหารอาจแปลได้หลายความหมาย แต่คุณชายรองที่มีเวลาคิดใคร่ครวญหาทางกลบเกลื่อนบิดากลับตอบได้อย่างราบรื่น

“เรื่องเอกสารเก่าสมัยพวกญี่ปุ่นยังอยู่น่ะครับ ทางกองทัพอยากจะให้เทียบกับข้อมูลทางโซเวียต ทางนั้นเห็นว่าผมคล่องทั้งสองภาษาก็เลยขอให้ช่วยไปตรวจสอบความถูกต้องอีกที”

ชายหนุ่มอธิบายโดยยกความถนัดของตัวเองเป็นข้ออ้าง

ถ้าเป็นแค่ภาษาญี่ปุ่น หาบัณฑิตสักคนก็คงช่วยได้ อย่างไรเด็กในแคว้นแมนจูเรียที่เติบโตมาภายใต้นโยบายการศึกษาที่อดีตผู้ปกครองกดหัวบีบบังคับต่างก็รู้ภาษาญี่ปุ่นกันบ้างไม่มากก็น้อย แต่ถ้าเป็นภาษารัสเซียหรือภาษาอังกฤษ นอกจากเขาที่มีโอกาสได้ไปเรียนมหาวิทยาลัยที่ปักกิ่ง ในจิ่นโจวคงหาผู้รู้ยากหน่อย ข้ออ้างนี้คงพอช่วยให้บิดาคลายความสงสัยได้บ้าง

ผู้อาวุโสกว่าพยักหน้า “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี พ่อห่วงเพราะเห็นว่าผู้กองหยางเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษ กลัวเจ้าจะไปทำอะไรให้เขาเข้าใจผิดเข้าเลยถูกเรียกไปสอบสวน” มือเหี่ยวย่นหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลขึ้นมายื่นส่งให้เป็นการเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “พี่ใหญ่ของเจ้าส่งรายงานประจำไตรมาสมากับเรือเมล์เที่ยวล่าสุด เจ้าอ่านแล้วเปรียบเทียบกับข้อมูลไตรมาสที่แล้วให้พ่ออีกที”

“ครับ”

เฟยหมิงยื่นมือไปรับซองนั้น เอ่ยชวนคุยเพื่อเบี่ยงประเด็นความสนใจ “โรงงานทอผ้าโรงใหม่กับท่าเรือทางเขตนิวเทอร์ริทอรี่ส์น่าจะไปได้ดีนะครับ จากรายงานของพี่ใหญ่ ผลกำไรเราเพิ่มขึ้นทุกไตรมาส”

“ก็คุ้มค่าที่ส่งเฟยหลงไปคุมทางโน้น” คนฟังยิ้มนิดหนึ่ง ก่อนจะสั่งสอนต่อ “เจ้าอยู่ทางนี้ก็มาช่วยพ่อได้แล้ว ปีนี้พ่อตั้งใจว่าจะยกโรงถลุงเหล็กที่เสิ่นหยางให้เจ้าดูแล เจ้าต้องเริ่มศึกษางาน อย่าเอาแต่เที่ยวเตร่”

“ครับผม” คนถูกดุกลายๆ ยิ้มเอาใจ