นางอึ้งไปครู่หนึ่ง เห็นชัดว่าคิดไม่ถึงว่าเขาจะรู้แนวปฏิบัติ แต่ไม่นานก็ตั้งสติได้
“ดีมาก”
นางจับกระโปรงและยกชายขึ้นเดินลิ่วๆ ไปยังอาคารหลังนั้น
เขาตามนางไปโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่ลืมวางเด็กหญิงในอ้อมแขนลงบนพื้นก่อน เขาไม่อยากให้เด็กน้อยเข้าใกล้อาคารหลังนั้น
หญิงสาวเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไป นางตกใจทันทีและถอยออกมาอย่างรวดเร็ว เขารู้ว่าเพราะอะไร ในนั้นเหม็นมาก
เขาคิดว่านางคงไม่เข้าไปอีกแล้ว ทว่านางเพียงแต่มองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าบนชุดกระโปรงของตัวเอง ปิดปากกับจมูกและผูกไว้ด้านหลังศีรษะ จากนั้นสูดหายใจลึกก่อนจะก้าวเข้าไปอย่างเด็ดเดี่ยว
นางเปิดประตูหน้าต่างและตรวจดูอาการคนป่วย
ในห้องมีคนนอนอยู่สิบกว่าคน นอกจากผู้ใหญ่แล้วยังมีเด็กอีกสี่คน แม่ครัวของเขาก็นอนอยู่ตรงนั้นด้วย ความจริงนางเป็นคนแรกที่เป็นโรค
อากาศในห้องแย่มาก คนป่วยส่วนใหญ่กำลังไอ พวกเขานอนอยู่บนพรมในสภาพอ่อนแอ
นางตรวจดูอาการของทุกคน พอเห็นไมเคิลที่สูงใหญ่เหมือนโทรลและกินที่นอนถึงสองที่ นางก็สังเกตเขามากขึ้น ความหิวโหยและการเป็นโรคทำให้ชายผู้น่าสงสารคนนั้นผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ทว่าแม้จะเหลือแต่โครงกระดูกก็ยังดูออกว่าเขาเป็นคนหล่อเหลา
นางไม่ได้พูดอะไรมาก แต่หันกลับไปส่งสัญญาณให้เขาออกไปด้วยกัน
พอออกมาข้างนอกแล้วนางก็ดึงผ้าเช็ดหน้าออก มองเขาและบอกว่า “ที่นี่ไม่ได้ ห้องที่อากาศถ่ายเทดีกว่านี้อยู่ที่ใด”
เขายกมือชี้ไปยังหอคอยแห่งหนึ่งบนกำแพงปราสาท
“ตรงนั้น”
นางหันไปมอง ก่อนจะหมุนตัวเดินไปสำรวจดู ระหว่างทางไม่ลืมคว้าไม้กวาดที่ถูกวางทิ้งอยู่ตรงมุมกำแพงติดมือไปด้วย
เขาตามไปอีกครั้ง เห็นนางหันกลับมามองโดยไม่หยุดเดินและเอ่ยว่า “สั่งให้คนไปต้มน้ำมาก่อน”
เขาขมวดคิ้ว แต่ภายใต้ท่าทียืนกรานของนาง เขาหันไปทางห้องครัวและสั่งว่า “โซเฟีย ต้มน้ำเดือดมาหนึ่งหม้อ!”
นางพยักหน้าอย่างพอใจและหันกลับไปอีกครั้ง เดินตัดลานด้านในปราสาทและไต่บันไดขึ้นไปบนหอคอย
หญิงผู้นี้เวลาเดินขาจะกะโผลกกะเผลก แปดส่วนน่าจะเคยได้รับบาดเจ็บที่ขา ยามเดินอยู่บนที่ราบเห็นไม่ชัด แต่พอนางขึ้นบันได เขาก็เห็นชัดว่าขาขวาของนางต้องออกแรงมากกว่าปกติ นางจับด้ามไม้กวาดอย่างระวังพลางประคองผนังเดินขึ้นไป เขาเห็นน่องของนางใต้กระโปรง แต่นางสวมถุงเท้าสีดำ ทำให้เขาไม่เห็นว่าขานางผิดปกติตรงไหน
นางขึ้นบันไดไปถึงบนหอคอยแล้ว หอแห่งนี้ก่อจากหิน แม้ด้านที่หันออกนอกปราสาทจะมีช่องธนูอยู่เพียงไม่กี่ช่องเท่านั้น แต่ด้านที่หันเข้าด้านในปราสาทกลับมีหน้าต่างสูงครึ่งตัวคนอยู่หลายบาน นางเปิดหน้าต่างไม้ ลมเย็นพัดเข้ามา ขณะเดียวกันแสงแดดอบอุ่นก็ส่องเข้ามาด้วย
