ทดลองอ่านนิยาย แม่ทัพอยู่บน ข้าอยู่ล่าง บทที่ 2

เยี่ยเจาว้าวุ่นใจกับความไม่มีเหตุมีผลของนาง เอ่ยขึ้นอย่างจนปัญญา

“ได้ๆ ข้าจะไปตามเขา แต่ถ้าเขาไม่กลับล่ะ?”

วรชายาอันไท่เฟยรีบเอ่ย

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปขอขมาลาโทษ ก้มหัวอ้อนวอนเขาให้กลับมาดีๆ”

“เหลวไหล!” เยี่ยเจาเดือดดาล “เป็นเขาที่ไม่ยอมพบหน้าข้า หาใช่ข้าไม่ยอมพบหน้าเขา ยิ่งกว่านั้นข้าเป็นถึงขุนนางใหญ่ขั้นสอง ประจำการอยู่ในเมืองหลวง จะให้ผู้ใต้บังคับบัญชาเห็นข้าเป็นตัวตลกได้อย่างไร”

ท่านแม่ทัพบันดาลโทสะในที่สุด แม้น้ำเสียงและท่าทางลดทอนความดุดันลงแล้ว แต่ยังคงไว้ซึ่งท่วงท่าจอมทัพผู้นำกองกำลังนับหมื่นนับพันเข้าสู่สนามรบบั่นศีรษะคนดุจเดิม แลดูน่าเกรงขามเหลือประมาณ

วรชายาอันไท่เฟยตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น จิตใจที่ปลุกให้ฮึกเหิมขึ้นมาอย่างไม่ง่ายดายอ่อนยวบลงกึ่งหนึ่ง นางละล้าละลังชั่วครู่ แต่ครั้นคิดถึงลูกรักนางก็รวบรวมความกล้าอีกครั้ง กล่าววาจาข่มขู่อย่างตะกุกตะกัก

“ถะ@@@ถ้าเจ้าตามลูกข้ากลับมาไม่ได้ภายในสามวัน ข้าจะไปโขกศีรษะตายต่อเบื้องพระพักตร์พระพันปี กราบทูลฟ้องร้องเจ้าโทษฐานอกตัญญู!”

เอ่ยจบวรชายาอันไท่เฟยก็ผลุนผลันออกไป ไม่กล้ามองสีหน้าของเยี่ยเจา

หลังจากวรชายาอันไท่เฟยจากไปไกลแล้ว เหมยเหนียงซึ่งยืนอยู่ด้านข้างโดยตลอดก็ขยับกายเข้ามาชิดแขนเยี่ยเจา กระซิบที่ริมหู

“ท่านไม่ต้องเป็นกังวลไป ในใจวรชายาอันไท่เฟยเห็นจวิ้นอ๋องเป็นเพียงเด็กน้อย เอะอะก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น พูดขู่ว่าจะไปแขวนคอบ้าง วิ่งชนกำแพงบ้าง อดอาหารบ้างไม่น้อยกว่าปีละสี่ห้าครั้งด้วยเรื่องของเขา แต่ไม่เห็นนางเป็นอะไรไปจริงๆ สักที นางแค่ขู่ให้ตกใจเท่านั้นเองเจ้าค่ะ”

เซวียนเอ๋อร์กระซิบที่หูอีกข้าง

“มีบางคราวจวิ้นอ๋องก็ทนไม่ไหวเช่นกัน หายหน้าไปสิบวันครึ่งเดือนไม่กลับวังจนเป็นเรื่องปกติ แต่ถึงอย่างไรฝีมือการเล่นพนันของเขาก็เป็นเลิศ ทั้งยังรู้จักพวกเกะกะเกเรมากมาย ต่อให้ครึ่งปีไม่กลับมาก็ไม่อดตาย@@@ถ้าท่านจะตามหาจวิ้นอ๋องก็ไปที่หอคณิกา ร้านสุรา บ่อนพนันหรือวัดร้าง เป็นไปได้มากว่าเขาจะหลบอยู่ที่นั่นเจ้าค่ะ”

หลังจากพวกนางมั่นใจแล้วว่าภายภาคหน้าใครคือผู้เป็นใหญ่ในวังก็ทำตัวเป็นพวกกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาอย่างรวดเร็ว หักหลังซย่าอวี้จิ่นทันควันเพื่อหวังเป็นคนโปรด

ชิวหวากล่าวอย่างฉะฉาน

“ท่านจะส่งคนไปช่วยตามหาหรือไม่เจ้าคะ พวกเราส่งองครักษ์แกะรอยไป รับรองว่าลากตัวเขาออกมาได้แน่”

“ไม่ต้อง ข้ารู้ว่าเขาอยู่ที่ใด”

เยี่ยเจาหยิบเสื้อคลุมขลิบริมด้วยขนจิ้งจอกสีดำมาสวมเอง จากนั้นเดินออกไปข้างนอก แต่แล้วนางก็ฉุกคิดเรื่องหนึ่งขึ้นได้

“เจ้าจิ้งจอกไปไหน ไฉนหมู่นี้ไม่เห็นหน้าเลย”

ชิวหวารีบเอ่ย

“เมื่อไม่นานมานี้ท่านกุนซือลาหยุด คงไปเตร็ดเตร่อยู่ที่ใดสักแห่งกระมัง”

ชิวสุ่ยเงยหน้ามองท่านแม่ทัพอย่างคาดหวัง กล่าวเสริมขึ้นอย่างระแวดระวัง

“พักนี้เขาอารมณ์ไม่ดี อยากผ่อนคลายจิตใจเจ้าค่ะ”

เยี่ยเจาขมวดคิ้ว ออกคำสั่ง

“บอกเขาว่าพักผ่อนพอแล้วก็ไสหัวกลับมารายงานตัว”

ชิวสุ่ยทำปากขมุบขมิบอย่างกระวนกระวายใจคล้ายยังอยากพูดอะไรอีก ทว่าเยี่ยเจาออกนอกประตูไปแล้ว

กลางพายุหิมะ นางเดินมุ่งหน้าไปทางตะวันตกโดยไม่หยุดฝีเท้าอย่างเด็ดเดี่ยว