ทดลองอ่านนิยาย แม่ทัพอยู่บน ข้าอยู่ล่าง บทที่ 3

ตอนกลับอารมณ์ของซย่าอวี้จิ่นดีขึ้นมาก ผู้เฒ่าเยี่ยเองก็ยิ้มระรื่น ออกมาส่งถึงหน้าประตูด้วยตัวเอง และพูดกับเขาต่อหน้าผู้คน

“วันหลังกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ นะ” เขากวัดแกว่งไม้เท้า ตวาดใส่เยี่ยเจาอย่างดุร้าย “ห้ามเจ้าทุบตีภรรยาอีก! มิเช่นนั้นข้าไม่นับเจ้าเป็นเหลนข้า!”

ซย่าอวี้จิ่นตัวโงนเงนวูบหนึ่ง หวิดจะล้มลงบนพื้นหิมะ

เยี่ยเจารีบยื่นมือพยุงไว้ เห็นสีหน้าอีกฝ่ายส่อเค้าจะแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงก็ตัดสินใจผลักเขาเข้าไปในเกี้ยวอย่างฉับไว ทิ้งให้หวงซื่อเป็นผู้อธิบาย ขณะที่ตัวเองสั่งทุกคนออกเดินทางกลับ

ระหว่างทางทั้งคู่ตกอยู่ในบรรยากาศอึดอัดยิ่งขึ้น โดยเฉพาะซย่าอวี้จิ่นแทบจะทำหน้ามุ่ยอยู่ตลอด

เยี่ยเจาอ้าปากเอ่ยเสียงเบา

“คือว่า@@@วันนี้ท่านทำได้ไม่เลวเลย แล้วก็เรื่องของหลานชายข้า ขอบคุณนะ”

ซย่าอวี้จิ่นเบือนหน้าหนีไม่มองนาง เยี่ยเจาจึงพยายามเอ่ยปลอบ

“มือท่านยังเจ็บอยู่หรือไม่”

น่าเสียดายที่แต่ไรมานางไม่ถนัดเรื่องการแสดงความห่วงใยเอาใจใส่ น้ำเสียงฟังแล้วแปร่งหูได้มากเท่าไรก็แปร่งหูมากเท่านั้น กลับไพล่ไปคล้ายกำลังประชดประชันอยู่บ้าง

ซย่าอวี้จิ่นมองรอยฟกช้ำหลายรอยบนข้อมือตนเพราะถูกนางบีบเมื่อวานก็ยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ครั้นย้อนคิดถึงเรื่องที่หูชิงเคยบอกเขาว่าแม่ทัพใหญ่ยินยอมแต่งงานกับเขาอาจเป็นเพราะเขามีใบหน้าสวยงาม อ่อนแอเหลาะแหละไร้ความสามารถ บงการได้ง่ายเป็นพิเศษ เขาก็ลอบนึกขัดเคืองอีกฝ่าย ใจที่อ่อนลงเล็กน้อยในทีแรกมลายหายวับไปอีกครั้ง

เขาเงยหน้ามองเยี่ยเจา คลี่ยิ้มออกมา ดวงตาทอประกายวาววับ

“เรื่องที่เจ้าต้องการให้ทำ ข้าก็ทำหมดแล้ว ข้าให้เกียรติครอบครัวเจ้ามากพอกระมัง”

นางขยับถอยไปด้านหลังเล็กน้อย ตอบอย่างเห็นพ้องด้วย

“ใช่ วันหน้าก็สมควรเป็นเช่นนี้”

“แน่นอน ถึงความสัมพันธ์ของพวกเราไม่ดีก็ช่างเถอะ แต่อย่าทำให้ผู้อาวุโสต้องเป็นห่วง” เขาเอ่ยต่ออย่างระแวดระวัง “ข้าให้เกียรติครอบครัวเจ้าแล้ว เจ้าก็สมควรให้เกียรติครอบครัวข้าบ้าง”

นางนิ่งคิด ตอบอย่างเห็นพ้องเช่นเดิม

“สมควรสิ ท่านมีอะไรอยากให้ข้าช่วยเหลือก็เอ่ยปากมาได้เต็มที่”

“ช่วยเหลือคงไม่ต้อง” เขาลูบเตาพกในมือเล่น กล่าวอย่างเนิบช้า “เมื่อวานท่านแม่ร้องห่มร้องไห้พูดกับข้า คิดว่าคนนอกล้วนขบขันที่สะใภ้ที่แต่งเข้ามาวางท่าใหญ่โต ไม่กตัญญู เป็นต้นเหตุให้ท่านแม่เสียหน้าอย่างมากจนแทบไม่กล้าออกนอกประตูวัง ฉะนั้นนับแต่วันพรุ่งนี้เจ้าก็เริ่มปฏิบัติตามธรรมเนียม วางตัวเป็นสะใภ้ที่ดี ปรนนิบัติพัดวีข้างกายท่านแม่ทั้งเช้าทั้งเย็นอย่างเช่นยืนรอรับใช้ คีบกับข้าวให้ หรือพูดคุยเรื่องสัพเพเหระก็ได้ จะได้อุดปากสตรีช่างนินทาเหล่านั้นซะ”

เยี่ยเจาตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ

ซย่าอวี้จิ่นแย้มยิ้มคล้ายจิ้งจอกน้อยที่แผนการร้ายลุล่วงไปด้วยดี

“ท่านแม่ทัพ ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้”