ทดลองอ่านนิยาย แม่ทัพอยู่บน ข้าอยู่ล่าง บทที่ 4

เวลานี้ทุกคนเพิ่งกระจ่างแจ้งว่าท่านแม่ทัพมีเจตนาสังหารพวกเขาแต่แรกแล้ว ก่อนหน้านี้เพียงอดกลั้นไว้ชั่วคราว รอให้กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตค่อยเชือดไก่ให้ลิงดู

ผู้ใดก็ไม่อยากเป็นไก่ที่ถูกเชือดตัวนั้น

“ไว้ชีวิตด้วย!”

“ท่านแม่ทัพไว้ชีวิตด้วย ข้ามีบิดามารดาต้องกตัญญู มีบุตรภรรยาต้องเลี้ยงดู!”

“คราวหลังไม่กล้าแล้ว!”

เสียงโขกศีรษะดังเป็นทอดๆ บางคนตกใจจนปัสสาวะราดกางเกง

เยี่ยเจาไม่แยแส โบกมือพลางเอ่ย

“เพชฌฆาต เตรียมตัว”

เพชฌฆาตยี่สิบสามคนถือดาบเล่มใหญ่ไปยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา

หม่าโหย่วเต๋อเห็นท่าไม่ดี รีบตะโกนพูด

“อาหญิงข้าเป็นกุ้ยเหริน กำลังตั้งครรภ์อยู่ ใกล้จะได้ขึ้นเป็นพระชายาแล้ว! พ่อข้าเป็นขุนนางใหญ่ขั้นสาม! พี่ชายข้าดูแลกรมปกครอง! ผู้ใดกล้าสังหารข้า ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่หรือไม่!”

เยี่ยเจาถือแส้เหล็กไหล เอ่ยเสียงเย็น

“สกุลเยี่ยปกครองกองทัพ ยึดถือแต่กฎกองทัพ ไม่เห็นแก่สายสัมพันธ์”

หม่าโหย่วเต๋อแผดเสียง

“น้ำหน้าสตรีเช่นเจ้ารึ หากกล้าสังหารข้า อาหญิงข้าจะต้องไม่ปล่อย@@@ปล่อย@@@”

เขายังกล่าวไม่จบความ แส้เหล็กไหลแฉลบแหวกอากาศมาอย่างปราศจากสุ้มเสียง กลายเป็นดาบฟันเข้ากลางลำคอขาดสะบั้น ศีรษะหล่นลงไปบนพื้นในชั่วอึดใจเดียว นัยน์ตาเขายังเหลือกค้าง แลมองฝุ่นดินบนพื้นอย่างหวาดผวา จวบจนโลหิตแดงฉานพวยพุ่งออกมาจากคอสาดกระเซ็นไปทั่วทุกที่ ลำตัวซึ่งคุกเข่าอยู่ถึงล้มลงกับพื้นดังตึง ราวกับเขาเพิ่งตระหนักว่าเรื่องที่ตัวเองจบชีวิตลงนั้นเป็นจริง

ทหารทั้งหมดเงยหน้าขึ้น สะท้านเยือกจนลมหายใจสะดุดเฮือกหนึ่งขณะมองเยี่ยเจาอย่างเหลือเชื่อ

“ไม่กล้า?” นางเช็ดคราบเลือดบนแส้เหล็กไหลไปพลางเอ่ยไปพลาง “ในครั้งนั้นที่ผู้เฒ่าเยี่ยชุนประจำการอยู่ที่โม่เป่ย เขาเคยตัดหัวน้องชายร่วมสายเลือดที่ชักช้าจนเสียแผนการรบเองกับมือ ถึงได้ฝึกทหารเหล็กสกุลเยี่ยได้สำเร็จ เป็นที่ลือลั่นจนชนเผ่าหมานทุกเผ่าโดยรอบไม่กล้าเข้ามารุกรานง่ายๆ พวกเจ้าอยู่ใต้เบื้องบาทโอรสสวรรค์ ประจำการอยู่ในเมืองหลวง เป็นแนวป้องกันสุดท้ายของจักรพรรดิและราษฎร ยิ่งสมควรปฏิบัติตามกฎกองทัพ เลิกคิดพึ่งพาโชคหรือดวง นั่งกินนอนกินไม่เอาการเอางาน รอกระทั่งข้าศึกบุกมาจวนตัวแล้วถึงลับมีดลับดาบ”

นางยิ่งพูดยิ่งโกรธ เสียงยิ่งดังขึ้น

“เพิกเฉยต่อกฎกองทัพ เห็นวินัยทหารไร้ความหมาย ไอ้พวกลูกสุนัข! เพิ่งคลานออกมาดูโลกภายนอก ขนยังขึ้นไม่เต็มตัวก็ริอ่านแข็งข้ออวดดี มารดามันเถอะ! เห็นข้าเยี่ยเจาเป็นนักบวชถือศีลหรือไร เจ้าพวกไร้ค่าปัญญาตื้น!”

คนในกองทัพล้วนหยาบกระด้างไม่รู้หนังสือ ผรุสวาทคำหยาบไม่เป็นย่อมมิใช่คนกันเอง

เสียงตะคอกของแม่ทัพใหญ่สะท้อนก้องในลานฝึกไม่ขาดสาย เป็นถ้อยคำสั้นๆ ได้ใจความ อบรมสั่งสอนไป ขุดบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นขึ้นมาก่นด่าไปจนทุกคนเข้าใจกระจ่างแจ้งในที่สุด

ไอ้หน้าไหนกันที่พูดว่านางเป็นสตรี!