ทดลองอ่านนิยาย แม่ทัพอยู่บน ข้าอยู่ล่าง บทที่ 4

ในกองทัพนครหลวง งานการทุกด้านที่ต้องสะสางให้เข้าที่เข้าทางหลังการลงโทษยังไม่เสร็จสิ้น

เยี่ยเจานั่งตัวตรงอยู่ในห้องแม่ทัพใหญ่ ตรวจดูบันทึกต่างๆ จนเวลาล่วงเลยถึงยามพลบค่ำโดยไม่รู้ตัว

หูชิงเตร่เข้ามาอย่างเอ้อระเหย เขาสาวเท้าไปที่ข้างกายนางแล้วเดินวนรอบหนึ่ง

นางรับรู้ถึงการมาของอีกฝ่ายในที่สุดจึงเงยหน้าขึ้นเอ่ย

“เจ้าจิ้งจอก หลายวันนี้เพื่อสั่งสอนพวกชาติสุนัขกลุ่มนั้น ต้องลำบากเจ้าแล้ว มิใช่เรื่องง่ายเลยที่จะรวบรวมโทษทัณฑ์ได้ครบถ้วนขนาดนั้น”

“สมควรแล้ว” เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ อย่างเป็นกันเองและเอ่ยถามนาง “พรุ่งนี้ตรงกับวันหยุดพอดี พวกเราไปดื่มสุรากันดีหรือไม่”

เยี่ยเจาโคลงศีรษะ

“@@@คอไม่แข็ง”

“ข้าไม่รังเกียจ”

“ข้าหมายถึงเจ้าต่างหากที่คอไม่แข็ง”

หูชิงลูบจมูกอย่างเก้อกระดาก

“โธ่เอ๋ย มันก็ครือๆ กันทั้งสองฝ่าย อย่ามัวติติงกันเองเลย”

เยี่ยเจามองดูบันทึกที่กองสูงเป็นตั้ง

“วันหลังเถอะ”

“ไม่ได้!”

เยี่ยเจาขมวดคิ้ว

“เพราะอะไร”

หูชิงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วโอดครวญ

“คนอย่างเจ้านี่นะ@@@ลืมเลือนสัญญารักมั่นนิรันดร์ระหว่างเราสองคนไปแล้วหรือ”

เยี่ยเจาตกใจจนตัวแข็งทื่อไปทั้งร่าง เอ่ยถามอย่างระวังภัย

“เจ้าจะเล่นลวดลายอะไรอีก”

หูชิงมองนางด้วยสีหน้ายิ้มกริ่ม

“เจ้าเดาดูสิ”

เยี่ยเจาขบคิดครู่หนึ่งแล้วหรี่ตาลง กล่าวข่มขู่

“ถึงข้ากับจิ้งจอกตลบตะแลงเช่นเจ้าจะเป็นมิตรที่ดีต่อกันก็หาได้ยับยั้งมิให้ข้าใคร่ครวญเป็นบางครั้งว่าสมควรบีบคอเจ้าให้ตายอย่างไรดี”

“หึๆ เคราะห์ดีที่แค่บางครั้ง เคราะห์ดีที่แค่ใคร่ครวญ” หูชิงสัพยอกนาง แต่ครั้นเห็นนางเริ่มชักสีหน้าก็รีบพูดตามตรง “ครั้งนั้นพวกเราสาบานว่าแม้ต้องตายก็จะล้างแค้นให้ได้ คืนก่อนหน้าการลอบโจมตีเจ้าพูดว่าหากทุกคนรอดชีวิตกลับมาก็จะเลี้ยงสุราชั้นหนึ่งของเมืองหลวง หรือเจ้าลืมไปแล้ว?”

เยี่ยเจาได้ฟังก็คลี่ยิ้ม ไหนเลยจะลืมเลือนราตรีนั้นได้