ทดลองอ่าน รัตติกาลซ่อนกล บทที่ 6

ฟู่หลันหยากับแม่นมหลินเฝ้ามองจากในห้องด้วยใจเต้นระทึก อีกทั้งเป็นห่วงความปลอดภัยของชายาซื่อจื่อจนไม่อาจรั้งรออยู่แต่ในห้องได้อีก จึงผลักประตูห้องออกไป ยืนดูไฟไหม้ตรงโถงทางเดิน

มู่เฉิงปินเพิ่งจะออกไปพ้นประตูลานเรือน ฉับพลันก็มีบางสิ่งที่ดุดันรุนแรงพุ่งแหวกอากาศ แล้วเฉียดผ่านชายแขนเสื้อของเขาตรงดิ่งเข้าไปในลานเรือน ปักแน่นตรงเสาต้นหนึ่งที่ทางเดิน

ผิงอวี้กับมู่เฉิงปินมองเห็นอย่างชัดเจนก็ใจหายวาบ อาวุธลับพุ่งแหวกอากาศเข้ามาอย่างน่ารุนแรงยิ่งนัก กำลังภายในของคนที่ขว้างอาวุธลับมานับว่าหาตัวจับได้ยากยิ่ง

ฟู่หลันหยากับแม่นมหลินตกใจอย่างมาก ทว่าโชคดียิ่งนักที่พวกนางอยู่ห่างจากเสาต้นนั้นออกมาค่อนข้างไกล จึงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

หลี่หมินที่อยู่ไม่ไกลเท่าไรรีบตรงเข้าไปดึงอาวุธลับที่ว่านั้นออกจากต้นเสา จากนั้นรีบวิ่งลงบันไดเอามามอบให้ผิงอวี้ เป็นกระบี่สั้นที่ปักบนกระดาษพร้อมข้อความ

มู่เฉิงปินทั้งหวาดหวั่นทั้งตกใจ เกิดเป็นห่วงว่าจะมีเหตุพลิกผัน เดิมจะก้าวออกไปนอกลานเรือนอยู่แล้ว ก็กลับรั้งฝีเท้าไว้ รีบเดินไปหาผิงอวี้ เห็นในมือเขามีกระดาษที่เขียนข้อความไว้ว่า

‘มู่เฉิงปิน ไม่ต้องลำบากไปช่วยชีวิตชายาของเจ้าหรอก ตอนนี้นางยังปลอดภัยดีในมือข้า เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน หลังจากนี้อีกครึ่งชั่วยาม ให้เจ้าพาหลันเจิ้งมาที่เชิงเขานอกเมืองด้านเหนือในสภาพปลอดภัยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ มาให้ตรงเวลาด้วย มิเช่นนั้นจะไม่รอ

ใต้เท้าผิง นับแต่โบราณมาวีรบุรุษยากผ่านด่านสาวงาม ลองดูซิว่าเจ้าจะคุ้มกันคุณหนูฟู่ไปได้อีกสักเท่าไรกันเชียว อย่างไรเสียโอกาสหน้าก็ยังมี’

แม้ฟู่หลันหยาจะอยู่ห่างจนไม่อาจรู้ได้ว่าบนกระดาษเขียนข้อความใดไว้ แต่ดูจากสีหน้าเคร่งเครียดของผิงอวี้กับมู่เฉิงปินแล้ว เกรงว่าข้อความบนกระดาษแผ่นนั้นคงไม่ใช่เรื่องน่ายินดี

สถานการณ์ของสกุลมู่ในคืนนั้นยุ่งยากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ในวังมู่อ๋องมีหนอนบ่อนไส้แทรกซึม เกิดเหตุไฟไหม้ติดๆ กันถึงสองครั้ง อนุภรรยาหายไปอย่างไร้ร่องรอย ผู้เป็นนายหญิงของตระกูลถูกจับตัว ที่เหนือความคาดหมายมากที่สุดก็คือผู้ที่จับตัวนายหญิงกลับเป็นอนุภรรยาที่หายตัวไป!

ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย ไม่ช้าก็ควบคุมเพลิงไหม้เอาไว้ได้ แต่มู่เฉิงปินกับผิงอวี้ที่ออกจากวังไปนานแล้วยังไม่อาจกลับมา

หลี่หมินกับองครักษ์คนอื่นซึ่งยังอยู่ที่วังและทำหน้าที่คุ้มกันฟู่หลันหยากับแม่นมหลินต่างพากันปิดปากเงียบ ต่อให้ฟู่หลันหยาตั้งใจจะแอบฟังอย่างไรก็ไม่อาจปะติดปะต่อได้

ย่างเข้าอีกครึ่งคืนที่เหลือ ฟู่หลันหยาเหน็ดเหนื่อยมากแล้ว แม้จะยังเป็นห่วงความปลอดภัยของชายาซื่อจื่อ แต่นางก็ไม่อาจทนต่อความง่วงงุนได้ จึงซุกกับอกแม่นมหลินแล้วผล็อยหลับไป

นางหลับไม่สนิทนัก ในความสะลึมสะลือมีเสียงพูดคุยกับเสียงฝีเท้าดังแว่วมา สุดท้ายจึงตกใจตื่น