ทดลองอ่าน สามีข้ากลายเป็นท่านอาเสียแล้ว บทที่ 4-บทที่ 6

นมยังร้อนจี๋

เมิ่งอี๋เหนียงจึงเงยหน้าขึ้นดุเจียงชิงอวี้ “มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆ พูด เจ้าโหวกเหวกเสียงดังปานนี้ ระวังจะทำให้น้องชายเจ้าตกใจ”

นางยื่นชามหยกในมือให้แม่นมที่ยืนอยู่ข้างๆ บอกให้อีกฝ่ายมาป้อนนมให้คุณชายต่อ จากนั้นเมิ่งอี๋เหนียงก็ลุกขึ้นยืน เดินไปนั่งลงบนตั่งหลัวฮั่นจากนั้นก็เรียกให้เจียงชิงอวี้มานั่งด้วย ก่อนดุนางอีกว่า “ยายแก่อะไรกัน พูดจาให้มีสัมมาคารวะหน่อย นั่นท่านย่าของเจ้า หากถูกบ่าวไพร่ได้ยินเข้าจะใช้ได้ที่ใดกัน”

เจียงชิงอวี้แค่นเสียงเบาๆ อย่างดูแคลน

ยายแก่จากชนบทผู้หนึ่ง เกรงว่าในซอกเล็บคงจะมีแต่ขี้ดิน ยังต้องให้นางมีสัมมาคารวะไปเพื่ออันใด

ล้วนกล่าวกันว่าไม่มีใครเข้าใจบุตรสาวเท่ากับผู้เป็นแม่ เพียงเห็นสีหน้าของเจียงชิงอวี้ เมิ่งอี๋เหนียงก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้ฟังคำของตนแม้แต่น้อย

นางจึงถอนหายใจ “ข้ารู้ว่าในใจเจ้าไม่ชอบท่านย่าของเจ้า และเกรงว่าคงไม่ชอบนายหญิงกับบุตรสาวของนางยิ่งกว่า แต่ต่อให้ไม่ชอบเพียงไรก็ต้องให้ความสำคัญ แสดงชัดแจ้งออกมาทางสีหน้าเช่นนี้ก็เหมือนบอกว่าเจ้าเป็นคนไม่มีสมอง”

เจียงชิงอวี้เบือนหน้าไปมองกระถางดอกชาภูเขาที่วางอยู่บนโต๊ะสูงที่ด้านข้าง สีหน้าไม่ใส่ใจยิ่ง

หากคนที่มามีเพียงฮูหยินผู้เฒ่าเจียงผู้เดียวก็ช่างเถอะ ถึงอย่างไรทุกคนก็มิได้อยู่ในเรือนเดียวกัน แค่ต้องไปคารวะทุกเช้าเย็นเท่านั้น แต่เหยาซื่อกับเจียงชิงหว่านนั้นต่างออกไป

ในบรรดาบุตรสาวบุตรชายทั้งหมดนั้น บิดาชอบเจียงชิงอวี้มากที่สุด บอกว่านางมีนิสัยร่าเริงตรงไปตรงมาเหมือนกับเขา ทะนุถนอมนางราวกับไข่ในหิน มารดากุมอำนาจดูแลงานในจวนป๋อ ปกติยามไปพบปะกับสตรีจากสกุลอื่นก็เป็นมารดาพานางไป พี่สาวน้องสาวในจวนต่างไม่กล้ามีเรื่องกับนาง ผู้อื่นล้วนต้องเยินยอนาง จนนางลืมไปแล้วว่าอันที่จริงตนเป็นเพียงบุตรสาวสายรอง กระทั่งเวลานี้ที่เหยาซื่อกับเจียงชิงหว่านจะกลับมาแล้ว

ต่อให้เหยาซื่อไม่มีอะไรมาอวดชาวบ้าน แต่อีกฝ่ายก็ครองตำแหน่งภรรยาเอก ไหนจะเจียงชิงหว่านอีก คนผู้นั้นเป็นบุตรสาวสายตรง ต่อไปเมื่อผู้อื่นเห็นนางอีกครั้ง ในใจจะคิดว่านางเป็นบุตรสาวสายรองแล้วดูถูกนางหรือไม่

คิดถึงตรงนี้เจียงชิงอวี้ก็รู้สึกวุ่นวายใจ เท้าขวาที่ห้อยอยู่ริมตั่งเตะม้านั่งกลมที่วางอยู่เบื้องหน้าอย่างแรงพลางพูดด้วยความไม่พอใจว่า “พวกนางอยู่ที่ชนบทไม่ดีหรือไร อย่างไรท่านพ่อก็ให้คนส่งเงินกลับไปทุกปี ไฉนต้องมาเมืองหลวงด้วย ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกนางควรมา!”

ในใจเจียงชิงอวี้รู้สึกอยู่ตลอดว่าหากเหยาซื่อกับเจียงชิงหว่านมาจะยึดตำแหน่งของนางกับเมิ่งอี๋เหนียงไป ผู้อื่นก็จะพลอยดูถูกพวกนางไปด้วย