หากเขาบอกแผนการของตนเองให้เสิ่นหยวนฟัง เกรงว่าในใจนางจะมองเขาเป็นคนใจคอโหดเหี้ยม และคิดว่าเขาไม่เชื่อใจนาง เรื่องเช่นนี้ถึงกับไม่บอกให้นางรู้ก่อนสักคำ ซ้ำยังปิดบังนางมานานเพียงนี้
มิหนำซ้ำตอนนี้นางก็ตั้งครรภ์อยู่ หากเวลานั้นอารมณ์พลุ่งพล่านขึ้นมา…
ในใจหลี่ซิวเหยาคิดข้อดีข้อเสียออกมามากมายในชั่วพริบตา สุดท้ายเขาก็ยังคงหลุบตาลงน้อยๆ จูบแก้มนางทีหนึ่ง ก่อนตอบเสียงเบา “นี่เป็นความฝัน ทว่าหยวนหยวน อีกไม่นานข้าจะกลับมาอยู่ข้างกายเจ้า แล้วกอดเจ้าไว้ในอ้อมแขน จูบเจ้าเช่นนี้อย่างแท้จริง”
เสิ่นหยวนจึงหัวเราะออกมา ก่อนจะยื่นมือไปกุมมือหลี่ซิวเหยา
มือขวาของหลี่ซิวเหยาวางอยู่บนท้องน้อยของนางโดยตลอด ดังนั้นยามนี้นางจึงอยากกุมมือซ้ายของเขา แต่น่าประหลาดยิ่ง นางยังไม่ทันแตะถูกมือซ้ายเขาด้วยซ้ำ เขาก็ชักมือกลับไปแล้ว
ยามนี้เสิ่นหยวนพลันเกิดอารมณ์ดื้อรั้นขึ้นมา จะกุมมือซ้ายของหลี่ซิวเหยาให้ได้โดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ซ้ำยังถามด้วยความไม่พอใจ “เหตุใดต้องหลบด้วย!”
หลี่ซิวเหยายิ้มเจื่อน
เรื่องบาดแผลจากการถูกธนูยิงที่อกซ้ายเป็นเพียงเรื่องที่เขาใช้ตบตาใต้เท้าจ้าวผู้แทนพระองค์เท่านั้น ด้วยหวังให้ใต้เท้าจ้าวส่งรายงานกลับมาเมืองหลวง แจ้งว่าเขาต้องพักรักษาตัวอยู่ที่ซานซีหลายเดือน ไม่อาจกลับเมืองหลวงได้ ในใจฮ่องเต้จะได้คลายความระแวดระวังต่อเขาลง เขาถึงสามารถดำเนินตามแผนการอยู่ลับหลังได้
หากแต่บาดแผลที่ฝ่ามือซ้ายนี้…
อย่างไรก็ต้องสร้างบาดแผลที่น่ากลัวออกมาให้ใต้เท้าจ้าวผู้แทนพระองค์เห็นสักหน่อย เพื่อให้เขาเชื่อว่าเรื่องที่หลี่ซิวเหยาได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นความจริง
ดังนั้นตอนที่หลี่ซิวเหยาใช้กระบี่เฉือนฝ่ามือซ้ายของตนเองจึงมิได้ยั้งมือแม้แต่น้อย ยิ่งกว่านั้นกระบี่อ่อนที่เขาพกติดตัวเล่มนั้นเดิมก็เป็นอาวุธมีชื่อ คมกริบอย่างที่สุด
เนื่องจากยามนี้เสิ่นหยวนกำลังตั้งครรภ์ อีกทั้งยืนกรานจะกุมมือซ้ายของหลี่ซิวเหยาให้ได้ เขาจึงไม่กล้าออกแรงปัดป้องมากเกินไป ด้วยกลัวจะทำให้นางเจ็บ สุดท้ายเสิ่นหยวนจึงกุมมือซ้ายของเขาได้สำเร็จในที่สุด ทว่ากลับแตะเจอผ้าพันแผลที่พันจนหนาเตอะแทน
เสิ่นหยวนตระหนกตกใจยิ่ง รีบกุมมือของหลี่ซิวเหยาขึ้นมาดู ก่อนถามเขาด้วยความร้อนใจ “นี่มันเรื่องอะไรกัน มือซ้ายท่านได้รับบาดเจ็บ? รุนแรงหรือไม่!”
เวลาเดียวกันในใจนางก็เริ่มค่อยๆ มีความกังขาปรากฏขึ้น
ฝันถึงหลี่ซิวเหยาก็ดี ฝันว่าถูกเขากอดไว้ในอ้อมแขนพลางจุมพิตด้วยความรักและสงสารก็ช่าง ต่อให้รู้สึกว่าเหมือนจริงเพียงไรนางก็ยังอธิบายได้ว่านี่เป็นเพราะตนเองคิดถึงหลี่ซิวเหยามากเกินไป