ทดลองอ่าน เกิดใหม่อีกที ไม่ขอสามีสกุลหลี่ เล่ม 5 บทที่ 5 – หน้า 7 – Jamsai
Connect with us

Jamsai

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน เกิดใหม่อีกที ไม่ขอสามีสกุลหลี่ เล่ม 5 บทที่ 5

7 of 7หน้าถัดไป

มิหนำซ้ำนางก็รู้ว่าฝ่ามือซ้ายของอวี้หลางมีแผลเป็นที่ลึกยิ่งอยู่รอยหนึ่ง แต่ว่าหลี่ซิวเหยากลับไม่มี

ทว่าตอนนี้…

เสิ่นหยวนตื่นเต้นยิ่งยวด เงยหน้ามองหลี่ซิวเหยา ทางหนึ่งใช้มือที่สั่นระริกลูบใบหน้าเขา อีกทางน้ำตาก็ไหลลงมาตามแก้ม เอ่ยถามเสียงสั่นเครือ “ทะ…ท่านคืออวี้หลาง? ที่แท้…ที่แท้อวี้หลางก็คือท่าน?”

หลี่ซิวเหยาไหนเลยจะรู้เรื่องในชาติก่อน เขาจึงรู้สึกว่าคำถามของเสิ่นหยวนประหลาดยิ่งนัก

ทั้งที่เมื่อครู่หลี่ซิวเหยาได้ยินเสิ่นหยวนเรียกชื่ออวี้หลางแล้ว แม้เขาจะไม่รู้ว่าเสิ่นหยวนรู้ชื่อเล่นที่เขาไม่เคยบอกต่อผู้อื่นนี้ได้อย่างไร แต่ตอนนี้นางมาถามเขาเช่นนี้อีกหมายความอย่างไรกัน เขาย่อมต้องเป็นอวี้หลางอยู่แล้ว

ด้วยเหตุนี้หลี่ซิวเหยาจึงพยักหน้า “ถูกต้อง ข้าคืออวี้หลาง”

ครั้นเสิ่นหยวนได้ยินก็น้ำตาไหลพรากในชั่วพริบตา นางยิ่งตื่นเต้นจนริมฝีปากสั่น พูดอะไรไม่ออกอีกแม้แต่คำเดียว

ในใจนางมีเพียงความคิดเดียวกำลังพลิกตลบไปมา…เขาคืออวี้หลางจริงๆ เขาคืออวี้หลางจริงๆ! อวี้หลางที่ชาติก่อนอยู่เคียงข้างข้าหนึ่งปีเต็มๆ คอยดูแลข้าอย่างทุ่มเทสุดหัวใจ สอนข้าดีดพิณ ฟังเสียงลมพัดผ่านต้นสนเป็นเพื่อนข้า ที่แท้ก็คือหลี่ซิวเหยา สามีที่ข้าแต่งงานด้วยในชาตินี้

เสิ่นหยวนร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น ทว่าภายในใจกลับยินดี ยินดีจนแทบอยากร้องตะโกนดังๆ

หลี่ซิวเหยาไม่เข้าใจว่าไฉนเสิ่นหยวนถึงตื่นเต้นปานนี้ คล้ายว่าใกล้จะฟั่นเฟือนแล้วอย่างไรอย่างนั้น ทำให้เขาเห็นแล้วเป็นห่วงที่สุด นางยังตั้งครรภ์อยู่แท้ๆ จะอารมณ์พลุ่งพล่านเพียงนี้ได้อย่างไร

หลี่ซิวเหยาหันหน้าไปมองความมืดที่ด้านนอกเล็กน้อย

มานานเพียงนี้แล้ว เขาควรกลับไปเสียที มิเช่นนั้นยามออกนอกเมืองฟ้าก็จะสางแล้ว หากถูกคนค้นพบร่องรอยความเคลื่อนไหวเข้าจริงๆ งานที่เขาทำมาก่อนหน้านี้ก็คงต้องสูญเปล่า

หลี่ซิวเหยาคิดแล้วก็ใช้นิ้วสกัดจุดหลับของเสิ่นหยวนเบาๆ

ในใจเสิ่นหยวนกำลังตื่นเต้นพลุ่งพล่าน อยากจะเอ่ยปากบอกเรื่องมากมายกับหลี่ซิวเหยา แต่จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าร่างกายอ่อนยวบลงฉับพลัน สติเริ่มจะเลอะเลือน

แต่เสิ่นหยวนยังคงพยายามจับมือซ้ายของหลี่ซิวเหยาไว้แน่นจนสุดกำลัง พูดพึมพำว่า “อวี้หลาง ท่านอย่าไป ท่านอย่าไป…”

นางเคยได้ยินผู้อื่นพูดว่าคนที่กำลังฝันจะไม่รู้สึกเจ็บ นางอยากหยิกตนเองแรงๆ สักทีหนึ่ง ดูซิว่าจะเจ็บหรือไม่ ดูซิว่าที่แท้แล้วเป็นนางกำลังฝันไปใช่หรือไม่

เสิ่นหยวนกลัวนักว่านี่จะเป็นเพียงความฝัน เนื่องจากในใจนางไม่รู้ว่าควรจะวางฐานะของหลี่ซิวเหยากับอวี้หลางอย่างไรให้สมดุล ถึงได้สร้างฝันเช่นนี้ออกมาเพื่อหลอกตนเองว่าอันที่จริงอวี้หลางก็คือหลี่ซิวเหยา และหลี่ซิวเหยาก็คืออวี้หลาง เช่นนี้นางจะได้ไม่รู้สึกละอายใจและทุกข์ทรมานอีก

ทว่าตอนนี้นางง่วงงุนนัก ง่วงจนสองตาลืมไม่ขึ้น แม้แต่จะเอ่ยปากพูดคำเดียวก็พูดไม่ออก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องหยิกตนเองแล้ว…

หลี่ซิวเหยารับร่างที่อ่อนยวบของเสิ่นหยวนเอาไว้ วางศีรษะนางลงบนหมอนอย่างเบามือ ก่อนห่มผ้าให้นาง สอดเก็บมุมผ้าห่มจนเรียบร้อย

เห็นบนดวงหน้างามดั่งหยกขาวของเสิ่นหยวนยังคงมีคราบน้ำตาอยู่เต็ม แม้จะไม่กระจ่างว่าเหตุใดจู่ๆ นางก็ร้องไห้หนักปานนี้ แต่หลี่ซิวเหยายังคงยกมือเช็ดน้ำตาบนหน้านางอย่างนุ่มนวลแผ่วเบา ก่อนจะโน้มหน้าลงจูบหว่างคิ้วนาง แล้วกล่าวเสียงนุ่มว่า “เจ้าจงรอข้าอย่างว่าง่าย อีกไม่นานข้าก็จะกลับมา”

พูดจบหลี่ซิวเหยาก็มองเสิ่นหยวนอย่างลึกซึ้งอีกอึดใจ จากนั้นก็หักใจลุกขึ้นยืน หันหลังเดินจากมา บังคับตนเองไม่ให้เหลียวกลับไปมองอีกเด็ดขาด

เขากลัวว่าถ้าเหลียวกลับไปมองเสิ่นหยวนเมื่อใด เขาก็จะตัดใจจากไปไม่ลง

 

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 09 ธ.ค. 63

7 of 7หน้าถัดไป

Comments

comments

No tags for this post.
Continue Reading

More in ทดลองอ่าน

บทความยอดนิยม

everY

ทดลองอ่าน เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 Chapter 2.1-2.2 #นิยายวาย

ทดลองอ่าน เรื่อง เขตห้ามรักฉบับเบต้า เล่ม 1 ผู้เขียน : MINTRAN แปลโดย : ทันบี ผลงานเรื่อง : 배타적 연애 금지구역 ถือเป็นลิขสิทธิ์...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 131-132

บทที่ 131 จะว่าไปแล้วการที่นางเข้ามาในจวนโม่เป่ยอ๋องได้นั้นช่างเป็นความบังเอิญนัก ครั้งหนึ่งในระหว่างปฏิบัติการลับ นางบั...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ฟูมฟักจอมราชัน บทที่ 133-134

บทที่ 133 เนื่องจากเหตุการณ์เชี่ยวจือถูกสวมรอย จวนโม่เป่ยอ๋องที่ภายนอกดูเงียบสงบ ความจริงแล้วมีการปรับเปลี่ยนกฎระเบียบทั...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ห้วงฝันบันดาลรัก บทที่ 97-98

บทที่ 97 กรงเล็บมาร หวงหร่างลูบชายกระโปรงของชุดกระโปรงตัวหนึ่ง ชายกระโปรงตัวนั้นประดับด้วยขนวิหค นุ่มนิ่มเป็นพิเศษ ส่วนใ...

ทดลองอ่าน

ทดลองอ่าน ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน บทที่ 17.1

บทที่ 17.1 ตกปลาตามลำพังท่ามกลางสายลมและหิมะ ‘เส้นแบ่ง’ คำนี้ราวกับจี้เข้าไปตรงใจกลางกะโหลกศีรษะของหยางหลุน เขารีบกล่าวก...

community.jamsai.com